Embryonaal lever ontwikkeling is een proces met verschillende fasen waarin de gal leidingen en galblaas worden gevormd naast de lever De epitheliale knop dient als de output en ondergaat proliferatie totdat het een functioneel orgaan wordt. Embryonale ontwikkelingsstoornissen kunnen optreden tijdens lever ontwikkeling.
Wat is embryonale leverontwikkeling?
Embryonale leverontwikkeling is een proces met verschillende stadia; het komt al in het eerste trimester van zwangerschap Bij embryogenese ontwikkelen de individuele weefsels van het latere individu zich van almachtige cellen tot hun uiteindelijke morfologie. Een deel van deze ontwikkeling is de ontwikkeling van de embryonale lever. Dit meerstapsproces komt overeen met de vorming van de lever en het hepatobiliaire systeem. De gal kanalen en galblaas worden dus meegenomen in de ontwikkeling. De lever wordt beschouwd als het centrale orgaan van het metabolisme. Het uitgangsmateriaal is de epitheliale knop, die geleidelijk proliferatie ondergaat totdat het het laatste functionele orgaan wordt. De embryonale ontwikkeling van het algehele hepatobiliaire systeem kan in twee stappen worden verdeeld. Ten eerste het parenchym van de lever, gal kanalen en galblaas ontwikkelen. De tweede stap is de ontwikkeling van de intrahepatische schepen Het is de ontwikkeling van het vaatstelsel die de componenten helpt hun uiteindelijke functie te bereiken.
Functie en taak
Aanvankelijk ontkiemen endodermcellen in het duodenale gebied van de embryonale leverontwikkeling. In het embryonale stadium met zeven somieten wordt op deze manier de leveranlage, bekend als de hepatopancreatische ring en bestaande uit twee verschillende secties, gevormd. Het onderste deel ontwikkelt zich door wurging en dient als het oorspronkelijke materiaal van de galblaas, de ductus cysticus en sommige galweg onderdelen. Het bovenste deel ontwikkelt zich naast het leverparenchym tot de andere galkanalen. De cellen vormen het leverparenchym groeien in het mesogastrium ventrale en infiltreer ook het septum transversum om de diafragma Na deze stap vindt reorganisatie in platen en staven plaats. De bloed-gevulde sinus wikkelt zich rond de structuren op een naadachtige manier. Sinus-endotheelcellen vormen de wanden en zijn afkomstig van het septum transversum. De hematopoëse van de embryonale lever bereikt zijn hoogtepunt in de zevende maand van de zwangerschap en zakt bij de geboorte tot nul. De intrahepatische vasculatuur vormt zich in de tweede fase van de embryonale leverontwikkeling. De dooieraders volgen hun gang binnen de directe tubulaire buurt van de darm. Ze vormen zowel anterieur als posterieur anastomosen. Na daaropvolgende hermodelleringsprocessen veroorzaken de venae vitellinae en hun anastomosen de uitstroom en instroom van leveraders en de intrahepatische bloed sinus. Het leverparenchym groeit rond de vitelline aderen en hun anastomosen, waardoor de resulterende sinusoïde verbinding met het veneuze systeem ontstaat. Het craniale vasculaire netwerk wordt het intrahepatische deel van het inferieure vena Cava en de venae efferentes. De laatste aderen worden de venae hepaticae. Dit wordt gevolgd door vernietiging van de linker vitelline ader, wat aanleiding geeft tot een eenheidsvoedende veneuze stam. Later wordt de veneuze stam een bronvat van de vena portae hepatis. Langs de vena portae hepatis ligt bindweefsel van mesenchym, dat vanaf de zevende week van ontwikkeling betrokken is bij een proliferatieproces en zich dus langs intrahepatische takken verspreidt. Delen van de lever slagader groeien in de resulterende opslagplaats van bindweefsel, vertakking om septa te vormen. Met de leveropening als uitgangspunt zet het proces zich voort tot in het inwendige van de lever. Links en rechts van de leveranlage liggen de bloeddragende venae navelstreng. Hun bloed is afkomstig van de placenta De linkerzijdige vena umbilicalis krijgt in zijn latere verloop verbinding met het sinussysteem. De rechtszijdige navelstreng slagader gaat achteruit. Vanaf dat moment wordt het arteriële bloed van de placenta naar de lever overgebracht. Dit wordt gevolgd door hermodellering van de intrahepatische vasculatuur om bloed rechtstreeks naar de hart- via de venae efferentes hepatis en door de vena Cava.
Ziekten en aandoeningen
Tijdens de embryonale ontwikkeling kunnen verschillende aandoeningen optreden, ook wel embryonale ontwikkelingsstoornissen genoemd. Sommige hiervan hebben interne factoren als oorzaak, en dit zijn meestal genetische mutaties of erfelijke factoren. Andere ontwikkelingsstoornissen zijn te wijten aan externe factoren en kunnen bijvoorbeeld verband houden met blootstelling aan toxines of ondervoeding van de moeder tijdens zwangerschap In verband met de lever kunnen bijvoorbeeld cysten van het orgaan het gevolg zijn van een dergelijke ontwikkelingsstoornis. Cystische leverdegeneratie is bijvoorbeeld een gevolg van een embryonaal verstoorde ontwikkeling van de galwegen. In de meeste gevallen wordt dit fenomeen geassocieerd met cystische degeneratie van de nieren en manifesteert het zich al bij de pasgeborene. vergrote lever Een verstoring van de embryonale leverontwikkeling is ook de oorzaak van het zogenaamde Von Meyenburg-complex. Het belangrijkste symptoom bij deze ziekte is een hamartoom van de lever met verwijde structuren van de galwegen en delen van de bindweefsel Het Von-Meyenburg-complex is het resultaat van een embryonale misvorming aan de ductale plaat. Deze weefselvorming is het uitgangspunt bij de ontwikkeling van de afzonderlijke galkanalen in de lever. Deze ziekte wordt ook in verband gebracht met cystische veranderingen van de lever en de nieren. Het complex bestaat, afgezien van de cysten, voornamelijk uit macroscopisch zichtbare grijswitte haarden, meestal niet groter dan een centimeter, die afzonderlijk of in groepen voorkomen. Vaak liggen deze haarden direct onder de capsule van de lever. Fijne weefselanalyse onthult groepen matig verwijde galwegen. Atypia bestaat meestal niet. De veranderingen zijn ingebed in bindweefsel. In geïsoleerde gevallen bevatten ze gal.
