Of het nu krijt is dat piept op een schoolbord, vingernagels die over piepschuim schrapen, of een vork die over een bord glijdt, er zijn geluiden die de meeste mensen doen ineenkrimpen en een ijzige rilling over de achterkant van hun rug voelen. nek Het geluid wordt als ondraaglijk ervaren, de haren op je rug staan overeind en er verschijnen kippenvel op je armen. Maar waarom worden we eigenlijk bang van zulke onschadelijke geluiden? En waar komt de rilling in de nek vandaan?
Kippenvel als reactie op lawaai
Deze reactie is een overblijfsel uit de prehistorie dat aan de meeste zoogdieren is aangeboren. Een hard, schel geluid betekende in het verleden gewoonlijk gevaar. En om zichzelf ertegen te beschermen, gingen lichaamsharen automatisch overeind om het lichaam groter en bedreigender te laten lijken, waardoor de aanvaller op de vlucht geslagen werd.
Deze reactie wordt gecontroleerd door de limbisch systeem, die verantwoordelijk is voor het verwerken van emoties in de hersenen. Het is rechtstreeks verbonden met de zenuwen, die op hun beurt verantwoordelijk zijn voor de erectie van de haar Hoewel mensen tegenwoordig geen vacht meer hebben, staan de overgebleven fijne lichaamsharen nog steeds overeind als reactie op onaangename geluiden, waardoor kippenvel ontstaat. Dit veroorzaakt eigenlijk het gevoel van een koud huiveren lopend langs de ruggengraat.
Reactie op piepend krijt varieert
In de dierenwereld is dit beschermingsmechanisme misschien essentieel om te overleven, maar bij mensen is het nu overbodig geworden. Toch is er niets aan deze reactie te doen.
Het is echter opmerkelijk dat niet alle mensen gevoelig zijn voor dezelfde geluiden. Terwijl sommigen huiveren bij het piepen van krijt, doet het geluid van vijlende vingernagels anderen ineenkrimpen.
Volgorde van individuele ervaringen
Wetenschappers vermoeden dat dit te maken heeft met de ervaringen die iemand in zijn of haar leven heeft opgedaan. Het piepen van krijt kan bijvoorbeeld worden geassocieerd met een vervelende leraar op school, het krabben van een vork op een bord met de instructie van een ouder om te stoppen met eten.
Deze nare ervaringen worden opgeslagen in de limbisch systeem en voortaan geassocieerd met de geluiden. Daarom vertonen jonge kinderen zelden zulke reacties op bepaalde geluiden, omdat ze meestal nog niet zoveel ervaringen hebben opgeslagen in de limbisch systeem.
