Omdat de oorzaken voor de ontwikkeling van tendovaginitis kan zowel infectieus als niet-infectieus zijn, moet een uitgebreide diagnose voorafgaan aan de keuze van de juiste therapie. Verder de juiste therapie voor tendovaginitis hangt af van de mate en van de frequentie waarmee de symptomen optreden. In de meeste gevallen is een medicamenteuze therapie volledig voldoende.
Diverse pijnstillers (analgetica), die tot de klasse van niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen behoren, kunnen bijvoorbeeld helpen pijn in het gebied van het aangetaste gewricht. Bovendien hebben veel pijnstillers een extra ontstekingsremmende werking en zijn zo in staat het beloop van de ziekte te beheersen en een snel herstel van de peesmantels te bewerkstelligen. paracetamol is minder geschikt voor de therapie van tendovaginitis, omdat het een analgetisch effect heeft, maar geen ontstekingsremmend effect.
Bovendien kan een tijdelijke immobilisatie van het aangetaste gewricht nuttig zijn. In veel gevallen heeft de behandelende arts de neiging om een ondersteunend verband en ontstekingsremmende zalven of crèmes aan te brengen. Voor patiënten die vaak last hebben van tendovaginitis kan het aanbrengen van een zogenaamde warp-spalk nuttig zijn.
De spalken, die speciaal zijn aangepast aan mechanische stresssymptomen, verlichten de symptomen van externe compressie van het getroffen gebied. Daarnaast moet bij frequente tendovaginitis een aanpassing van de arbeidsomstandigheden worden overwogen, bijvoorbeeld door gewrichtsontziende computerapparatuur aan te schaffen. Alleen door het verminderen van de verkeerde en overmatige belasting van de ontstoken peesmantels kan langdurige verlichting worden bereikt.
Voor de behandeling van chronische tendovaginitis, lokale anesthetica (verdovende middelen) Of cortisone preparaten kunnen nog steeds worden gebruikt. Als de symptomen ondanks pijn therapie en toepassing van lokale anestheticamoet een chirurgische correctie van het geïrriteerde peesapparaat worden overwogen. In de meeste gevallen is de eenvoudige splitsing van de getroffen persoon pees schede is voldoende om een permanente eliminatie van symptomen te garanderen.
Tendovaginitis heeft ook dringend behandeling nodig bij patiënten die slechts aan een licht uitgesproken symptomatologie lijden. Het achterwege laten van een prompte therapie kan het gevaar van chronificatie van de klachten inhouden. In medische terminologie wordt het klinische beeld dat het gevolg is van dit fenomeen "Repetive Strain Injury" (afgekort: RSI) genoemd.
De peesmantels van de vinger flexoren kunnen ook worden beschadigd door een langdurige ontsteking in het gebied van de pols Sommige patiënten hebben last van ontstekingsprocessen en verdikking van de vinger buiger pezen na een aantal jaren van onbehandelde tendovaginitis. In uitgesproken gevallen kan dit zelfs leiden tot een toenemend functieverlies (technische term: tendovaginitis stenosans).
