Psychologische deprivatie verwijst naar het gebrek aan emotionele aandacht tussen mensen die dicht bij elkaar staan. Vooral kinderen in de eerste levensjaren lijden onder deze verarming van gevoelens, vooral bij hun ouders. Zo'n psychische ontwikkelingsstoornis heeft een min of meer nadelig effect op hun latere vermogen om zich te hechten aan een levenspartner en ook om vriendschappen te sluiten.
Wat is psychische deprivatie?
Met psychologische deprivatie ontwikkelen de getroffen kinderen en adolescenten het vermogen om persoonlijke sociale rollen slechts met moeite en met vertraging te vervullen. Ze missen meestal belangrijke voorwaarden voor het aangaan van diepere en oprechte relaties met leeftijdsgenoten. Ook duidelijk zichtbaar zijn de negatieve voorwaarden voor dagelijkse ontvankelijkheid voor prikkels en voor doelgerichtheid leren Deze jongeren vertonen vaak moeilijkheden bij hun taalontwikkeling, en dus ook bij het lezen en schrijven. De oorzaken van een dergelijke psychische stoornis zijn in wezen terug te voeren op mislukte opvoeding. De verstoorde emotionele banden tussen vader of moeder en hun eigen kind komen vaak voort uit depressieve toestanden bij de ouders. Soms spelen ook periodes van isolatie en afzondering van het kind, bijvoorbeeld door scheiding, een rol. Ook langdurig verblijf in het ziekenhuis of kindertehuis speelt hier een doorslaggevende rol, waarbij regelmatig contact met ouders of naaste familie wordt afgebroken.
Oorzaken
De term psychologische deprivatie gaat terug op de Tsjechische psycholoog en kinderpsycholoog Zdenek Matejcek (1922-2004). Hij definieerde de stoornis als de psychologische tekortkoming van een kind in ontwikkeling dat weinig emotionele gehechtheid heeft. Lichamelijke deprivatie (onvoldoende voeding), sensorische deprivatie (gebrek aan sensorische stimulatie), taalachterstand (beperkte stimulatie) en sociale deprivatie (isolatie) moeten hiervan worden onderscheiden. Over de hele linie is er praten van een gebrek aan opleiding, een ernstig onderwijsachterstand. Hoe eerder de behandeling van psychische deprivatie begint, hoe groter de kans om de vele gevolgen ervan volledig te vermijden of te genezen. Therapie is een buitengewoon langdurig proces omdat het een zeer complexe psychische stoornis is. De behandeling zal ook alleen succesvol zijn als ouders, kinder- en jeugdpsychologen, opvoeders, maatschappelijk werkers en mogelijk neurologen nauw samenwerken.
Symptomen, klachten en tekenen
Omdat de emotionele behoeften van een getroffen kind zo onvoldoende zijn vervuld, therapie moet daarom ook eerst ingaan op eerdere emotionele ervaringen. Het kind heeft nieuwe of nieuwe aanwijzingen nodig voor een rijkere, betrouwbaardere relatie met andere mensen. Eerst en vooral is de therapeut zelf zo iemand die een vertrouwensbasis bij het kind kan leggen. Evenzo kan in veel gevallen worden overwogen het kind naar een intact en geschikt pleeggezin te verplaatsen.
Diagnose en verloop van de ziekte
Volgens sommige psychologen is de beste kans op een volledige regressie van psychische deprivatie het begin van de behandeling vóór de leeftijd van acht jaar. In de latere schooljaren zijn hiervoor veelal alleen gunstige uitgangspunten, maar ook steeds meer negatieve factoren hebben invloed op succes therapie De kansen op herstel op volwassen leeftijd zijn zelfs nog kleiner, vooral omdat kinderen dan te maken kunnen krijgen met terugkerende psychologische gevaren. De opvoeding van de ouders over de voorwaarden voor een waardevol samenleven met hun biologische kinderen en over hun eigen opvoedingsgedrag is onlosmakelijk verbonden met succesvolle therapie. Zo ging Zdenek Matejcek uit van de overtuiging dat dit onderwijs onder een generatie ouders een preventieve maatregel is om de psychologische achterstand van toekomstige generaties kinderen effectief tegen te gaan.
Complicaties
Meestal leidt deze ziekte tot verschillende psychische klachten bij de getroffen personen. Met name in jeugd, het kan leiden tot ernstige symptomen op volwassen leeftijd, waardoor het leggen en onderhouden van sociale contacten wellicht niet goed mogelijk is. in veel gevallen leidt dit ook tot psychische klachten of ernstige Depressie, wat een zeer negatieve invloed kan hebben op de kwaliteit van leven van de getroffen persoon. De getroffenen wantrouwen in de regel andere mensen fundamenteel en kunnen geen hechte band vormen. Bovendien kan deze psychische stoornis ook een negatief effect hebben op de relatie met de partner. Dus deze ziekte kan ook leiden aan verschillende fobieën of aan andere psychische stoornissen. Om deze reden kan er geen algemene cursus worden gegeven. De behandeling doet dat meestal niet leiden tot verdere complicaties. Als de behandeling wordt gestart in jeugdnemen de vooruitzichten op een volledige genezing op volwassen leeftijd toe. De behandeling is echter niet in alle gevallen succesvol. Om deze reden is aandacht voor fysieke nabijheid in een opvoeding door ouders erg belangrijk.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Volwassenen en kinderen die gedurende enkele weken of maanden een verminderd gevoel van welzijn vertonen, of die problemen vertonen met het verwerken van hun ervaringen vanwege een noodlottige gebeurtenis, dienen door een arts of therapeut te worden beoordeeld. Als er sprake is van een sterk terugtrekkingsgedrag, een algemeen gevoel van ziekte, apathie, apathie of verminderde veerkracht, is onderzoek naar de oorzaak aangewezen. In geval van tranen, bleek huid, innerlijke zwakte, 피로 of slaapstoornissen, moet een bezoek aan de dokter worden gebracht. Een afname van het lichaamsgewicht en onregelmatigheden van de spijsverteringskanaal moet ook worden verduidelijkt. Als het een tijdelijk fenomeen is vanwege spanning of uitdagingen van het leven, is in veel gevallen geen medisch consult nodig. Als er echter gedurende een lange periode eigenaardigheden in het gedrag aanwezig zijn, heeft de getroffen persoon hulp nodig. Een aanhoudend verlies van motivatie, gebrek aan levenslust of verdriet kan leiden tot ernstige psychische stoornissen. Daarom moet een therapeut worden geraadpleegd als er geen levensverbetering is maatregelen zijn effectief in het dagelijks leven en de getroffen persoon slaagt er niet in om zelf veranderingen teweeg te brengen. Als de persoon niet langer kan voldoen aan de gebruikelijke eisen, als hij of zij ongeïnteresseerd raakt, of als alle levensgebeurtenissen in een fundamenteel negatief daglicht worden bekeken, is er behoefte aan actie. Als de gebruikelijke prikkels of suggesties voor het opbouwen van gelukkige en levensbevestigende momenten geen effect hebben, moet een controleonderzoek worden gestart.
Behandeling en therapie
Het elementaire belang hiervan is terug te vinden in het moeilijke hechtingsgedrag van patiënten met psychische deprivatie. Ze kunnen op volwassen leeftijd lijden onder een benauwende afhankelijkheidssituatie van een bepaalde, meestal oudere, persoon. Tegelijkertijd kunnen ze worden aangevallen door een bijna paniekerige angst voor relaties, waarvan de basis opnieuw het verworven gebrek aan gevoelens is. In verband hiermee zijn er typisch ook overdreven eisen aan materiële bezittingen, uitingen van liefde, de algemene levensstijl. Deze mensen kunnen slecht met tegenslagen, verliezen en verliezen omgaan. In hun professionele ontwikkeling zijn ze vaak geduldig en schrikken ze ervoor verantwoordelijkheid te nemen. Aan de andere kant willen ze het gebrek aan emotionele genegenheid en hun sociale en maatschappelijke afstandelijkheid compenseren door op opvallende wijze materiële goederen te consumeren.
het voorkomen
Gezien deze gevolgen wordt duidelijk hoe cruciaal een evenwichtig en vertrouwend gezinsleven is, zelfs en vooral in een moderne consumptiemaatschappij. Om tegemoet te komen aan de fundamentele levensbehoeften van een kind op fysiek, emotioneel, intellectueel en moreel gebied, vervult elk gezinslid een speciale en veelzijdige rol ten opzichte van de ander. In het begin is de moeder nog de beslissende verzorger, maar daarna komen de vader en de broers en zussen meer centraal te staan. Later hebben de sociale omgeving van het gezin en zijn positie in de gemeenschap een vormende invloed op de ontwikkeling van een kind. Dit moet worden gekoesterd en ontwikkeld. In principe loopt elk jonger kind dat geen verzorger in het gezin heeft, of dat er een verliest zonder vervanging, het risico op psychologische deprivatie. Hoe jonger het is, hoe groter deze dreiging. Maar zelfs een moeder is in geen geval niet vervangbaar door een ander familielid, als dit laatste de gebruikelijke liefdevolle aandacht voor het kind kan vervullen. Op deze manier kunnen ook kinderen uit vaderloze of moederloze gezinnen groeien gelukkig en gezond op.
Nazorg
Psychische deprivatie in een vroege levensfase, zoals een gebrek aan vroege gehechtheid aan een of meer gehechtheidsfiguren, is niet omkeerbaar in strikte zin en vormt een zekere uitdaging voor de rest van het leven. Na een succesvolle therapie, die tegelijkertijd een positieve relatie-ervaring vertegenwoordigt, is het ook belangrijk voor getroffen personen om stabiele en langdurige banden met andere personen te onderhouden. De "sporen" van psychologische deprivatie kunnen zelfs op fysiologisch niveau niet volledig worden gewist. De kans bestaat echter dat een onveilige (meestal vermijdende) hechtingsstijl die door de ontbering is ontstaan, in de loop van de tijd zal veranderen en dat veilige bijlagen mogelijk zullen worden. Dit is echter alleen mogelijk als er in ieder geval een duurzame vertrouwensrelatie ontstaat - in het geval van kinderen kan dat bijvoorbeeld een pleeggezin zijn. Zelfs na een succesvolle therapie kunnen klachtenpatronen die verband houden met de ervaring van psychische deprivatie later in de biografie terugkomen. Dit kan gebeuren wanneer herinneringen weer worden bijgewerkt door invloeden van buitenaf, bijvoorbeeld wanneer getroffen personen zelf ouders worden. Afhankelijk van persoonlijke veerkracht kunnen secundaire aandoeningen zoals Depressie or Angst stoornissen kan ook voorkomen. In dergelijke gevallen en in de bovengenoemde gevallen kan hernieuwde psychotherapeutische zorg nuttig zijn.
Wat u zelf kunt doen
Mensen die te kampen hebben met een gebrek aan bevrediging van hun eigen behoeften, kunnen hulp en ondersteuning krijgen via deelname aan gedragstherapie Daar leren ze hoe ze hun eigen behoeften kunnen waarnemen en vervullen op een gestructureerde manier die is aangepast aan hun individuele specificaties. Bovendien leren ze hoe ze emotionele banden kunnen opbouwen. Contact met medemensen moet in het dagelijks leven bewust worden aangemoedigd, ook zonder therapeut. Samenwerking bij verandering is essentieel voor een verbetering van het welzijn. Het gebruik van vrijetijdsactiviteiten in de directe omgeving kan helpen om mensen te leren kennen en zo een band op te bouwen. Contactuitwisselingen, sociale mediaportalen of andere fora op internet zijn ook een manier om de kennissenkring uit te breiden. Het contact kan worden onderhouden via chats of de uitwisseling van spraakberichten met andere mensen. Tegelijkertijd kunnen emotionele banden worden gesmeed. Daarnaast kan er aan elke dag gewerkt worden door bijvoorbeeld een lijst van behoeftes te maken. De lijst moet zowel eenvoudige als uitdagende items bevatten. Vervolgens kan de persoon objectief nagaan in welke behoefte overdag realistisch kan worden voorzien. Als dit lukt, moet de aandacht een moment bewust worden gericht op het proces van de perceptie van de behoefte tot de vervulling ervan.