Introductie
Het principe van progressieve belasting wordt gedefinieerd als een gestage toename van de belasting bij toenemende prestaties. Voor een sportieve beginner is het soms onmogelijk om zonder pauze een afstand van 5 km aaneengesloten te joggen. Regelmatige training verbetert de prestaties, zodat de uithoudingsvermogen run van 5 km kan zonder problemen worden voltooid.
Wat is de reden hiervoor: de externe belasting is in beide gevallen absoluut identiek, de interne belasting (spanning) neemt af bij toenemende prestatiecapaciteit terwijl de externe belasting gelijk blijft. Het laadvermogen is door de training toegenomen. Hieruit volgt: De atleet moet zijn training (externe belasting) permanent aanpassen aan zijn vermogen om met stress om te gaan… En dat is niet gemakkelijk in de dagelijkse training.
Terminologie
externe belasting = werkende belastingstimuli door trainingsbelasting = fysieke reactie op de externe belasting Tolerantie = huidig prestatieniveau
Aanpassing van de training
De externe belasting moet permanent worden verhoogd om een constante (interne) belasting te bereiken. Echter, niet alleen de externe belasting kan worden verhoogd door training, maar ook de interne belasting (verhoogde veerkracht)… dit leidt tot een prestatiedilemma! Je moet steeds intensiever / nauwelijks trainen om steeds kleinere prestatievoortgang te behalen.
Het is bijvoorbeeld met relatief weinig inspanning mogelijk om de tijd in 10 km te verbeteren van 60 minuten naar 50 minuten. Van 50 tot 40 minuten heb je al een goede training nodig. Van 40 tot 30 minuten lijkt hopeloos.
De toename van de prestaties houdt de toename van de training niet bij. Hoe hoger het prestatieniveau van de atleet, hoe minder gunstig de verhouding tussen inspanning en opbrengst. Dit onderwerp is misschien ook interessant voor u: Principe van de effectieve stressprikkel
Toepassingsgebieden
Het toepassen van progressieve belasting in voorwaardelijke zin: Het principe van progressieve belasting betreft niet alleen voorwaardelijke aspecten (kracht, snelheid, uithoudingsvermogen) maar ook technische en tactische aspecten. Progressieve techniektraining wordt ook wel variabele beschikbaarheid genoemd. Dit betekent dat de atleet verschillende keuzes heeft om de taak te voltooien, afhankelijk van de situatie. Voorbeelden voor progressieve techniektraining: Voorbeelden voor progressieve tactiektraining:
- Verhoging van de trainingsfrequentie (van eenmaal per week, elke 2-3 dagen tot dagelijkse training)
- Verhoog de hoeveelheid training (in plaats van 30 minuten hardlopen - 60 minuten hardlopen)
- Verlenging van de stimulatieduur
- Verhoging van de stimulusdichtheid
- Verhoging van de stimulusintensiteit
- Tennis: De atleet heeft verschillende opties voor het serveren (slice, topspin, zonder spin)
- Voetbal: verschillende schijnbewegingen om de tegenstander te overwinnen
- Gymnastiek: verschillende elementen in de freestyle vloer
- Enz.
- Verhogen van het aantal tactische vaardigheden (aanvalsstrategieën in voetbal, constellatievormen etc.)
- Variabele beschikbaarheid door de verschillende tactische mogelijkheden
