De term "burn-out" komt uit de Engelse taal en betekent "burn-out". De Burnout syndroom is het resultaat van een progressieve toestand van emotionele burn-out. Dit komt door ernstige stress op het werk of elders en de daaruit voortvloeiende moeilijke levensomstandigheden.
Burn-out wordt officieel niet als een ziekte beschouwd, maar het kan leiden tot aandoeningen als Depressie. De toestand van uitputting bestaat zowel op fysiek als op emotioneel-spiritueel niveau. Door de resulterende stress blijft het vermogen van de getroffen persoon om met stress om te gaan afnemen en wordt het beloop van de ziekte erger.
Fasen
Burn-out kan worden onderverdeeld in 12 opeenvolgende fasen. Het systeem hiervoor is ontwikkeld door Herbert Freudenberger, een klinisch psycholoog die als eerste een artikel publiceerde over het onderwerp "burn-out" en die de publieke aandacht op dit fenomeen vestigde. De fasen mogen niet als een strikte volgorde worden geïnterpreteerd.
De overgangen lopen meestal samen of overlappen elkaar. Soms bevinden de getroffenen zich in verschillende fasen tegelijkertijd of kunnen ze dergelijke fasen zelfs overslaan. Dit draagt er waarschijnlijk ook aan bij dat burn-out niet als een ziekte wordt beschouwd, omdat er geen duidelijk ziektebeeld kan worden gedefinieerd en het beloop individueel verschilt van persoon tot persoon.
Er zijn verschillende andere systemen van verschillende psychologen die dienen om de fasen van burn-out te beschrijven. Welke uiteindelijk wordt gebruikt, is niet relevant, aangezien de prioriteit ligt bij het identificeren van het probleem. De drang om zichzelf te willen bewijzen en professioneel succes te hebben is in wezen een positief kenmerk en getuigt van motivatie en vastberadenheid.
Wanneer de drang echter uitgroeit tot een dwangmatigheid en de levensenergie volledig in de professionele carrière stroomt, kan dit het begin zijn van een burn-out-symptoom. Het verlangen naar erkenning krijgt te veel vaart en de verwachtingen van jezelf worden te hoog gespannen. Deze beginfase is erg moeilijk te herkennen en kan individueel verkeerd worden geïnterpreteerd.
Een overhaaste veronderstelling van een burn-outprobleem is niet aan te raden met een sterke professionele inzet. Men dient echter aandacht te besteden aan zichzelf en aan collega's of medemensen. Overdreven verwachtingen leiden tot een perfect geplande uitvoering om de werkprestaties te maximaliseren.
Gedrag wordt steeds obsessiever en kenmerkt zich door extreme inzet en perfectionisme. De psychologische spanning begint hier al, aangezien getroffen mensen hun hoofd niet van het werk kunnen afscheuren en dus in een toestand van permanente opwinding blijven steken, zelfs in hun vrije tijd. Alle werkzaamheden die geen verband houden met het werk, worden zo snel en effectief mogelijk uitgevoerd.
Pauzes, gezond eten of lichaamsbeweging zijn secundair en worden als tijdrovend ervaren. Ook sociale contacten verliezen langzamerhand hun waarde, aangezien deze ook tijd in beslag nemen, die dringender nodig is om de taken uit te voeren. De eerste verliezen worden geaccepteerd ten koste van het succes.
Het besef dat er iets mis is in het leven ontwikkelt zich en veroorzaakt angst bij de getroffenen. Het is eigenlijk duidelijk dat werk te veel capaciteit in beslag neemt, maar het verminderde welzijn wordt gezien als een noodzakelijke opoffering voor professioneel succes. Verdere terugtrekking is het gevolg, aangezien niemand mag weten dat er zich steeds meer een crisis ontwikkelt.
Vanuit deze fase van geheimhouding neemt het gevaar van verslavingen bij de getroffenen toe. De meest voorkomende vorm van verslaving is nicotine en / of alcoholafhankelijkheid, aangezien beide verslavende middelen gemakkelijk te verkrijgen en sociaal geaccepteerd zijn. Familieleden van mensen die extreem hard werken, moeten hun alcoholgebruik in de gaten houden.
Het persoonlijke waardesysteem wordt in vraag gesteld en aangepast aan de gegeven omstandigheden. De eerste plaatsen in het systeem worden niet meer zoals voorheen bezet door hobby's, vrienden of familie, maar door het nastreven van een carrière. Desoriëntatie heerst onder de getroffenen: de perceptie van tijd is veranderd.
Zowel het verleden als de toekomst zijn niet relevant, omdat taken in het nu moeten worden voltooid. De werkdruk heeft nu een stadium bereikt waarin het belangrijke niet meer te scheiden is van het onbelangrijke. Ontkenning is voor de meeste mensen een beschermend mechanisme.
Dit onbewuste gedrag probeert zichzelf te beschermen tegen meningen of kritiek van andere mensen die hebben gemerkt dat er een probleem is. Het vermogen om kritiek en tolerantie jegens anderen te accepteren neemt af en kan leiden tot minachting voor collega's of vrienden. Persoonlijke behoeften komen steeds meer op de achtergrond.
De getroffenen worden steeds cynischer - ze maken bijvoorbeeld de activiteiten van anderen belachelijk en besteden geen enkele aandacht aan de gevoelens van mensen, laat staan aan sociale conventies. Alleen de meest noodzakelijke sociale contacten zijn nu bewaard gebleven. Meestal is de kring van persoonlijk waardevolle mensen tot een minimum beperkt - alleen collega's die belangrijk zijn voor het werk of naaste familieleden zijn nog relevant.
De overheersende gevoelens van hopeloosheid en desoriëntatie plagen de getroffenen erg en drijven hen tot een emotionele afstomping. Ze blijven zich zowel aan de buitenwereld als aan zichzelf terugtrekken. Getroffen personen worden in toenemende mate teleurgesteld - in zichzelf en in anderen.
Zelfs in deze reeds relatief vergevorderde fase wordt het proces van terugtrekking steeds intensiever. Een gevoel van waardeloosheid domineert de stemming en roept sterke angsten op. Doordat er nu een duidelijke gedragsverandering waarneembaar is, komen getroffenen vaker in contact met collega's of vrienden die hen willen helpen door genegenheid.
De meeste mensen voelen zich hierdoor echter aangevallen - steun wordt niet als zodanig geïnterpreteerd, genegenheid en aandacht worden vermeden. Een gevoelige aanpak is nu nodig, anders kan de situatie escaleren en is verder overleg niet toegestaan. Er is een mechanisme in het leven ontwikkeld dat alleen functioneel en bijna mechanisch is.
Alle individualiteit is verloren gegaan, evenals onderscheidende karaktereigenschappen. Deze depersonalisatie komt tot uiting in het onvermogen om zelfs maar aan de kleinste persoonlijke behoeften te voldoen - het gevoel voor zichzelf is verdwenen, wat onvermijdelijk leidt tot innerlijke conflicten en zelfverloochening. De Burnout syndroom is gevorderd tot een alarmerende fase waarin de getroffen persoon lange tijd externe hulp nodig heeft.
Er treedt een kwellend gevoel van innerlijke leegte op en het laatste sprankje vertrouwen om iets nuttigs te kunnen doen, wordt gedoofd. De uitgemergelde personen proberen vaak hun energie op de een of andere manier aan te vullen, wat meestal eindigt in overreacties. Dit kan leiden tot extremen in seksualiteit of eetgewoonten.
Drugs of stimulerende middelen worden ook verleidelijk en drijven mensen vaak tot verslaving. Vaak fobieën met bijbehorende paniekaanvallen ontwikkelen in deze fase. Zonder steun of zelfbewustzijn ontwikkelen de getroffen personen zich vroeg of laat Depressie.
Als vrienden, collega's of familieleden dit opmerken, moet er dringend contact worden opgenomen met een arts, aangezien dit de laatste fase is van de Burnout syndroom. De klassieke symptomen van een Depressie bestaan: de persoon is wanhopig en uitgeput, de persoonlijke drive is weg. Ook de motivatie om aan het werk te gaan en mee te doen is er niet meer, wat een keerpunt is in prioriteiten.
Er is een toestand van complete hopeloosheid bereikt. Zeer slecht slapen met het resulterende verlangen om de hele dag in bed te blijven, domineert het leven. Zoals bij elke ernstige depressie, kunnen zelfmoordgedachten al voorkomen.
Het eindpunt van het burn-outprobleem is volledige uitputting op alle niveaus - fysiek, mentaal en emotioneel. De aanvankelijke beperkingen zijn weggegooid en zelfs werk is irrelevant geworden. Dit was echter het enige doel in het leven, en daarom is het gevoel van leven verloren gegaan.
De meeste sociale contacten zijn verbroken of afgeweken door voortdurende afwijzing - hulp wordt niet verwacht. Vaak dreigt een mentale en fysieke inzinking of heeft deze al plaatsgevonden. De laatste fase is een absoluut medisch noodgeval, omdat het risico op zelfmoord extreem hoog is. Als de getroffen personen dit zelf of hun naasten opmerken, is psychologische of psychiatrische behandeling onvermijdelijk en de enige uitweg uit deze crisissituatie.