Diagnose
De diagnose van schildklierdisfunctie moet beginnen met een gedetailleerd medische geschiedenis. Daarbij stelt de arts de symptomen van de betrokkene vast door gerichte vragen te stellen. De verschillende symptomen geven een eerste indicatie of de schildklier is overactief of onderactief.
Om over te praten haaruitval vanwege schildklierdisfunctie moet ook aan het criterium van haaruitval met meer dan 100 haren per dag worden voldaan. De schildklier kan dan worden onderzocht door palpatie en luisteren. Een vergroting van de schildklier, knobbeltjes en verhoogd bloed bloedsomloop kan merkbaar zijn.
Om de diagnose van de functiestoornis te borgen, a bloed test wordt uitgevoerd en veranderingen in de schildklier hormonen TSH, T3 en T4 worden opgemerkt. U kunt meer informatie over dit onderwerp lezen in het volgende artikel: Bloed test Het is niet mogelijk met absolute zekerheid vast te stellen of de haaruitval wordt veroorzaakt door de schildklierstoornis. Het wordt echter waarschijnlijker naarmate er meer andere symptomen van een functionele stoornis optreden en hoe minder andere oorzaken er kunnen zijn voor de haaruitval.
Hormonale veranderingen spelen vaak een rol bij symptomen zoals haar verlies, dus eerst moet worden verduidelijkt of andere hormonen naast de schildklier zijn ook in gewijzigde concentraties aanwezig. Vooral bij mannen is het moeilijk om onderscheid te maken haar verlies en natuurlijk haarverlies. De veiligste detectiemethode is als het haar het verlies neemt af of stopt na het starten van de therapie van de schildklierstoornis.
Andere symptomen van een schildklieraandoening
Bij een schildklierstoornis moet een fundamenteel onderscheid worden gemaakt tussen hyperthyreoïdie en hypofunctie. Aangezien dit twee tegengestelde klinische beelden zijn, zijn de bijbehorende symptomen ook heel verschillend. Een overactieve schildklier (hyperthyreoïdie) stimuleert de stofwisseling van het lichaam sterk.
Dit kan leiden tot ernstig gewichtsverlies, hongerige eetlust, nervositeit en slapeloosheid. De cardiovasculair systeem wordt ook beïnvloed door een teveel aan schildklier hormonen, resulterend in hogere bloeddruk, een toename van hart- snelheid en zelfs abnormaal snelle hartslagen. Bovendien treden vooral zogenaamde hitteverschijnselen op.
Dit leidt tot hevig zweten en als gevolg daarvan een vochtige huid. Bovendien houden getroffenen er niet van om in de warmte te blijven, maar geven ze de voorkeur aan de kou. De hypothyreoïdieaan de andere kant heeft veel precies tegenovergestelde symptomen.
Het leidt bijvoorbeeld tot koude-intolerantie en ook meer bevriezing verlies van eetlust en mogelijk gewichtstoename. Meestal wordt de huid erg droog. Algemene symptomen zoals vermoeidheid, prestatieverlies en gebrek aan concentratie kan ook de uitdrukking zijn van hypothyreoïdie.
Bovendien, de spijsverteringskanaal wordt vaak aangetast door de schildklier, zodat constipatie komt vaker voor in het geval van hypothyreoïdie. Een van de weinige symptomen die bij beide schildklierstoornissen voorkomen, is haaruitval, maar dit wordt veroorzaakt door verschillende mechanismen. Zweten is een typisch symptoom van hyperthyreoïdie.
De overproductie van schildklierhormonen activeert de stofwisseling van het lichaam sterk. Het lichaam verbruikt veel energie en produceert daardoor veel warmte. Om oververhitting te voorkomen, begint het lichaam met het eenvoudigste koelmechanisme: zweten.
Het vocht dat zich tijdens het zweten op de huid vormt, verdampt in de lucht en onttrekt zo energie (= warmte) aan de huid. Hierdoor kan het lichaam weer afkoelen. Bij hypothyreoïdie daarentegen is het gevoel van kou vaak bijzonder sterk, zodat de getroffen personen veel minder zweten dan normaal.
