Burn-out en relatie
Een burn-out is vaak een cruciale test voor veel relaties. Mensen met een burn-out worden steeds prikkelbaarder, cynischer - ook tegenover hun partner. Ze zijn niet meer veerkrachtig en trekken zich steeds meer terug.
Voor twee is het vaak niet meer mogelijk om aan het dagelijkse leven te denken. Tederheid of zelfs vrijetijdsbesteding worden steeds meer naar de achtergrond geduwd, waardoor de partners van de getroffenen vaak het gevoel ervaren de toegang tot hun geliefde te verliezen. Familieleden vinden het vaak moeilijk om met de nieuwe situatie en hun uitgeputte partner om te gaan.
Als ze advies geven, wordt het vaak genegeerd of afgewezen. Zo komen ook familieleden vaak tegen hun grenzen aan, die uiteindelijk eindigen in scheiding of echtscheiding. Zelfs de getroffenen zelf vinden het moeilijk om met de nieuwe situatie om te gaan.
Het wordt voor hen steeds moeilijker om aan de eisen en wensen van hun partners te voldoen, hen te begrijpen en hun eigenaardigheden te accepteren. Mensen met een burn-out reageren vaak gevoeliger dan voorheen op kritiek en oproepen. Wat koppels in deze situatie zou kunnen helpen, is open communicatie over zorgen en gevoelens.
Familieleden van de getroffenen moeten veel begrip en vrijgevigheid tonen. Ze moeten hun eigen behoeften natuurlijk niet helemaal op de achtergrond zetten, maar slachtoffers van burn-out hebben vooral in deze situatie veel steun en begrip nodig. Psychotherapie/ relatietherapie kan ook nuttig zijn.
Een burn-out betekent niet altijd het einde van een relatie. Veel stellen slagen erin om deze moeilijke tijd samen door te komen en merken hoe stabieler en resistenter hun partnerschap achteraf is geworden. Een burn-out kan dus altijd de kans zijn op een lange toekomst samen. Het is alleen belangrijk dat de getroffenen hun ziekte herkennen, accepteren en bereid zijn er iets aan te doen. De steun van nabestaanden speelt hierbij een doorslaggevende en belangrijke rol.
Geschiedenis
Aan het begin van een burn-outziekte is er altijd de volledig buitensporige opoffering voor de baan. Terwijl de baan steeds belangrijker wordt, worden andere dingen meer secundair. Dit leidt ertoe dat getroffen personen zichzelf steeds meer definiëren over hun werk.
Zowel het privéleven als de volksgezondheid van de patiënt lijdt als gevolg van al het werk. Fysieke waarschuwingssignalen en slaapgebrek worden eenvoudigweg genegeerd. Al snel vallen er steeds meer fouten op.
Dit leidt er weer toe dat de getroffenen nog meer energie en tijd in hun werk steken. Op een gegeven moment wordt de stressgrens bereikt: je kunt gewoon niet verder. Terwijl de getroffenen zich meestal veel eerder hebben teruggetrokken uit familie en vrienden, wordt hun baan nu steeds meer verwaarloosd.
Een innerlijke leegte verspreidt zich en baant de weg voor verder geestesziekte, zoals Depressie. Uiteindelijk is het resultaat een totale ineenstorting. Nu is professionele hulp dringend nodig!
Vaak is een ziekenhuisopname onvermijdelijk. Na een passende therapie en met steun van vrienden en familie vinden de meeste mensen de weg terug naar een normaal en gezond leven. Veel mensen hebben een kortere loopbaan en concentreren zich meer op zichzelf en hun behoeften.
Alle artikelen in deze serie:
