In de regel is de behandeling van impingement syndroom wordt gestart met conservatieve therapie, dat wil zeggen dat er wordt geprobeerd de ziekte te genezen zonder chirurgie om de patiënt zo min mogelijk stress te bezorgen. Allereerst is het essentieel om de arm te immobiliseren en niet bloot te stellen aan onnodige stress. tevens de schoudergewricht kan worden gekoeld met behulp van ijspakken, wat verlicht pijn en helpt vaak om de ontstekingsprocessen een beetje te beheersen.
Als deze maatregelen niet meer effectief zijn, is de volgende stap om medicatie te gaan gebruiken. Pijnstillers uit de groep van antireumatische geneesmiddelen, zoals ibuprofen, kan worden gebruikt om zowel de pijn en de ontsteking. Geneesmiddelen die rechtstreeks in het aangetaste gewricht kunnen worden geïnjecteerd, hebben een groter effect.
cortisone wordt hiervoor vaak gebruikt. cortisone is een zeer effectief ontstekingsremmend medicijn, maar het heeft een vrij sterk effect en gaat gepaard met veel bijwerkingen, dus het mag niet lichtvaardig en, of helemaal niet, dan slechts tijdelijk worden gebruikt. Daarnaast zijn fysiotherapie en fysiotherapie erg handig in het geval van een impingement syndroom.
Deze moeten echter altijd onder toezicht van een arts of een opgeleide fysiotherapeut worden uitgevoerd om nog grotere schade aan het gewricht te voorkomen. Technieken die hierbij behulpzaam zijn, zijn vooral bijzonder stretching oefeningen en spieropbouw. De kracht in de schouder moet worden hersteld en bewegingsbeperkingen worden idealiter tot een minimum beperkt.
Bovendien kunnen bepaalde mobilisaties van het gewricht ook een direct ontstekingsremmend effect hebben, omdat ze de bloed circulatie van het aangetaste weefsel en dus ook regeneratieprocessen. Opgemerkt moet echter worden dat deze oefeningen alleen een positief effect kunnen hebben als ze consistent, correct en vooral regelmatig worden uitgevoerd over een langere periode. Als alle bovengenoemde behandelingsopties niet het gewenste effect hebben van vrijheid van pijn of in ieder geval aanzienlijke opluchting, uiteindelijk moet een operatie worden toegepast.
Er zijn verschillende alternatieven die, afhankelijk van de ernst van de ziekte en het individu, tegen elkaar moeten worden afgewogen voorwaarde van de patiënt. De minst invasieve en meest complexe is de arthroscopische procedure. Er zijn slechts zeer kleine incisies nodig, waardoor de chirurg een camera in het gewricht steekt, met behulp waarvan hij botstructuren die tot vernauwingen leiden direct kan identificeren en deze indien nodig met een klein apparaat kan verwijderen.
Bij deze variant kan de operatie normaal gesproken poliklinisch worden uitgevoerd, dwz de patiënt kan het ziekenhuis op de dag van de operatie verlaten. Bij meer uitgesproken ziektebeelden verdient een open therapie meestal de voorkeur. In dit geval kunnen grotere botsporen worden verwijderd en tegelijkertijd kunnen bestaande verklevingen worden verwijderd.
Indien nodig kan de chirurg ook delen van het gewricht en / of gladde gewrichtsoppervlakken verwijderen. Bij deze methode moet echter een grotere incisie van ongeveer 4 cm worden gemaakt, wat een langer verblijf in het ziekenhuis betekent. De meest ingrijpende variant is de zogenaamde subacromiale decompressie.
Het doel van deze operatie is om de gezamenlijke ruimte te verbreden om het bestaande te behandelen impingement syndroom en een terugval voorkomen. Afhankelijk van welke structuren van het gewricht verantwoordelijk waren voor de symptomen, botdelen, pezen of delen van bursae kunnen tijdens deze procedure worden verwijderd. Na elk type operatie wordt uitgebreide fysiotherapie voorgeschreven, waarbij het belangrijk is om een goed te vinden evenwicht tussen het te vroeg overbelasten van het gewricht en het te lang immobiliseren, die beide een langdurig negatief effect kunnen hebben op het genezingsproces.
Hoe uitgebreider de interventie, des te langzamer moet de mobilisatie van het gewricht worden gestart en des te langer duurt het gewoonlijk om de volledig normale mobiliteit en pijnvrijheid in de aangedane schouder terug te krijgen. Het Engelse woord "impingement" betekent "botsing" in het Duits. De naam voor het syndroom komt van het feit dat verschillende componenten in een gewricht botsen en leiden tot beknelling of zelfs degeneratie van pezen en / of gezamenlijke capsuleDe term wordt meestal gebruikt wanneer dit proces plaatsvindt in de schoudergewricht, maar in principe kan het voor iedereen worden gebruikt gewrichten van het lichaam.
Het syndroom gaat gepaard met pijn en min of meer uitgesproken bewegingsbeperkingen en moet daarom zo snel mogelijk worden behandeld. In de regel begint de behandeling van het impingement-syndroom met conservatieve therapie, dwz pogingen om de ziekte zonder operatie te genezen, om de patiënt zo min mogelijk te belasten. Allereerst is het essentieel om de arm te immobiliseren en niet bloot te stellen aan onnodige stress.
Bovendien, de schoudergewricht kan worden gekoeld met behulp van ijspakken, wat de pijn verlicht en vaak helpt om de ontstekingsprocessen een beetje in te dammen. Als deze maatregelen niet meer effectief zijn, is de volgende stap om medicatie te gaan gebruiken. Pijnstillers uit de groep van niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's), zoals ibuprofen, kan worden gebruikt om zowel de pijn als de ontsteking tegen te gaan.
Geneesmiddelen die rechtstreeks in het aangetaste gewricht kunnen worden geïnjecteerd, hebben een groter effect. cortisone wordt hiervoor vaak gebruikt. Cortison is een zeer effectief ontstekingsremmend medicijn, maar het heeft een vrij sterk effect en gaat gepaard met veel bijwerkingen, dus het mag niet lichtvaardig worden gebruikt en, of helemaal niet, dan slechts tijdelijk.
Daarnaast zijn fysiotherapie en fysiotherapie erg handig bij een impingement-syndroom. Dit moet echter altijd onder toezicht van een arts of een getrainde fysiotherapeut gebeuren om nog grotere schade aan het gewricht te voorkomen. Technieken die hierbij behulpzaam zijn, zijn vooral bijzonder stretching oefeningen en spieropbouw.
Daarbij dient de kracht in de schouder te worden hersteld en worden bewegingsbeperkingen idealiter tot een minimum beperkt. Bovendien kunnen bepaalde mobilisaties van het gewricht ook een direct ontstekingsremmend effect hebben, omdat ze de bloed circulatie van het aangetaste weefsel en dus ook regeneratieprocessen. Opgemerkt moet echter worden dat deze oefeningen alleen een positief effect kunnen hebben als ze consistent, correct en vooral regelmatig over een langere periode worden uitgevoerd.
Als conservatieve therapie niet leidt tot pijnverlichting, kan een chirurgische behandeling worden overwogen. Er zijn verschillende mogelijkheden.
