1. hiërarchisatie volgens kenmerkende groepen
De hiërarchisatie van sportprestaties is de indeling van deelprestaties / factoren in verschillende verklaringsniveaus, die onomkeerbaar op elkaar zijn gebaseerd. (Welke kenmerken zijn belangrijk voor de prestatie) De hiërarchisatie is de eerste stap in de opleiding-wetenschappelijk prestatie diagnostiek en vindt plaats in verticale richting. Hoe hoger, hoe complexer. De hiërarchisering is gebaseerd op wetenschappelijke en theoretische overwegingen. 2 Geschikte modellen voor hiërarchisatie zijn:
- Aftrekketens (BALLREICH)
- Prestatiepiramides (LETZELTER)
2. relaties van interne orde
Deze stap heeft betrekking op de verbinding van de individuele invloedvariabelen binnen een niveau en de verbinding van de invloedvariabelen tussen de niveaus: Correlatieanalyses en factoranalyses worden gebruikt om de correlaties te analyseren. Kortom: als de correlatie van de individuele kenmerken hoog is, resulteert dit in een economie van trainbaarheid voor de trainingspraktijk. (positieve overdrachtseffecten, bijv. met het trainen van het maximale vermogen verbetert ook het explosieve vermogen) Voorbeeld 10 Fight: Welke disciplines in 10 Fight hebben een hoge correlatie?
- 100 meter sprint en verspringen verbeteren op dezelfde manier met dezelfde training. 100 meter en speerwerpen correleren slechts zeer slecht.
- Laag-immanenten: relaties van de kenmerken binnen een laag
- Cross-level: onderlinge relaties van kenmerken van verschillende verklaringsniveaus
- Positieve interne relaties (Trainingsfunctie A verbetert functie B, zie hierboven)
- Negatieve interne relatie (trainingskenmerk A verslechtert functie B, aerobe uithoudingsvermogen en sprintkracht)
- Onafhankelijke kenmerken (training van kenmerk A verbetert noch verslechtert de prestatie)
3. prioritering van de beïnvloedende factoren
Tijdens het prioriteringsproces worden de valenties van de trainingsdoelen vastgesteld. Het gaat om het bepalen van de leidende kenmerken van een voorstelling. Voorbeelden van leidende kenmerken zijn: Het doel is om een prioriteitencatalogus te maken die de trainbaarheid bepaalt. Merk echter op dat de volgorde van de leerdoelen en de volgorde van de individuele beïnvloedende variabelen in de prioriteitencatalogus niet hetzelfde hoeven te zijn.
Een beïnvloedende factor heeft alleen zin als deze kan worden getraind. Vier stappen om prioriteit te geven aan beïnvloedende factoren (niet omkeerbaar): Twee verdere stappen om prioriteit te geven aan trainingsdoelen: 5. Bepaal welke functies alleen geoptimaliseerd zijn en welke gemaximaliseerd. (elk de relaties.
Voorbeeld maximale kracht: Voor gewichtheffers moet het maximaal zijn, voor sprinters alleen optimaal) 6. Bepaling van de trainbaarheid van de kenmerken. (bv. lichaamslengte is vooral belangrijk bij basketbal, maar trainbaarheid is 0.
Alleen parameters die kunnen worden getraind, zijn logisch. Differentiatie in: bekwaamheidsspecifiek, leeftijdsspecifiek, geslachtsspecifiek en kwalificatiespecifiek)
- De startsnelheid van het verspringen is ongeveer 2/3 van de wedstrijdprestaties -> verspringers moeten dus een hoog sprintvermogen hebben
- De maximale kracht is 3/5 van de kracht van de kogelstoten -> Kogelstoters moeten daarom veel waarde hechten aan het trainen van de maximale kracht.
- Bepaling van alle hypothetische prestatierelevante kenmerken. (Wat kan allemaal belangrijk zijn?
niet wetenschappelijk bewezen! )
- Bepaling van alle logische prestatierelevante kenmerken. (Zijn duidelijk)
- Bepaling van alle empirische en statistisch prestatierelevante kenmerken. (De significantie is bewezen door variantieanalyse of correlatieanalyse)
- Bepaling van de volgorde van empirisch-statistische prestatierelevante kenmerken. (Dit is de prioriteitscatalogus: bepaald door correlatiecoëfficiënten, gemiddelde waardeverschillen tussen prestatiegroepen uitgedrukt in standaardwaarden, regressiecoëfficiënten uit meervoudige correlatie- en regressieanalyses)
Alle artikelen in deze serie:
