Net als de doop, het vormsel en het huwelijk, is Last Rites een sacrament van de rooms-katholieke kerk. De laatste riten, zoals ze tot eind 1973 aan ernstig zieken konden worden toegediend, zagen er als volgt uit: een priester zalfde de ogen, oren, neus-, mond, handen en voeten van de zieke, zeggende: “Door deze heilige zalving en door zijn milde barmhartigheid vergeeft de Heer u voor wat u gezondigd hebt door te zien, horen, spreken, ruiken, aanraken en doen. Amen." Dit vroegchristelijke ritueel is terug te voeren op het Nieuwe Testament. In de oudheid werd zalving ook gezien als een middel tot genezing. In de arena wreven worstelaars olie over zichzelf voordat ze vochten om soepel aan de greep van hun tegenstander te ontsnappen. Olie hielp ook wonden genezen sneller.
"Extreme zalving" is vervangen door "zalving van de zieken"
Tegenwoordig wordt “laatste riten” “ziekenzalving” genoemd. In dit proces zalft de priester alleen het voorhoofd (voor de ziel) en de handpalmen (voor het lichaam) en zegt het gebed. Voor dit doel wordt meestal een zalving van de zieke olie gebruikt, gezegend door de bisschop olijfolie Katholieken of leden van een christelijke kerk die ernstig ziek zijn, kunnen de ziekenzalving ontvangen.
De zalving van de zieken is geen sacrament van de dood
Velen (mis) begrijpen extreme zalving of ziekenzalving uitsluitend als een sacrament van de dood omdat de priester op het allerlaatste moment, vaak te laat, naar de terminaal zieken werd geroepen. Volgens de oorspronkelijke betekenis moesten het gebed en de zalving echter de zieke van de dood redden en hem herstellen. De Bijbel zegt dat Jezus veel zieke mensen genas. Daarom werd hij ook wel "Heilland" genoemd. Zalving wordt in het Hebreeuws "Mashiah" genoemd en werd in de Duitse volkstaal "Messias". De Griekse naam voor zalving is "Chriein", waarvan "Christus" (de gezalfde) is afgeleid.
