De sleutel tot de betekenis zit al in het woord: Hospitalisme wordt verstaan psychische, mentale en fysieke schade veroorzaakt door langdurig verblijf in het ziekenhuis of thuis (vaak al vanaf 3 maanden). Het betreft voornamelijk baby's en kinderen in de eerste levensjaren, meestal zonder ouders en verzorgers. Door het ontbreken van enige emotionele relaties lijden ze aan ernstige ontwikkelingsstoornissen die moeilijk te herstellen zijn. Deze omvatten bijvoorbeeld rusteloosheid van beweging (schommelen met de hoofd of lichaam), vermindering van de expressie van gebaren en gezichtsuitdrukkingen, vertraging van de fysieke en mentale ontwikkeling, Depressie, en een algemene slechte staat van volksgezondheid.
Nestwarmte nodig
In de jaren zestig constateerde de Weense psychoanalyticus René A. Spitz (1960-1887) het belang van aandacht van moeders in onder meer weeshuizen en kinderafdelingen van vrouwengevangenissen, en spaak in deze context van een "emotionele deficiëntieziekte". Vanwege onze verbeterde levensomstandigheden en niet in de laatste plaats het onderzoek van de moderne psychoanalyse, is het klinische beeld van ziekenhuisopname behoort vandaag bijna tot het verleden. Wat overblijft is het uiterst belangrijke besef van een liefdevolle en verantwoordelijke opvoeding van zuigelingen en kinderen.
