Introductie
Het gehemelte vormt het dak en daarmee de bovenzijde van de mondholte en valt onder slijmvlies. Er zijn twee soorten slijmvlies: Het voorste gedeelte van het gehemelte, het zogenaamde "harde gehemelte" is bedekt met een iets dikker slijmvlies dan de achterkant “zacht gehemelte“, Dat bedekt is met hetzelfde type slijmvlies als bijvoorbeeld de binnenkant van de wangen. Beide soorten slijmvliezen zijn veel dunner dan de huid aan de buitenkant van het lichaam, maar het mechanisme en de gevolgen van een brandwond zijn hetzelfde.
Een hete vloeistof of voedsel kan de huid, roodheid, zwelling, pijn of zelfs blaren op het getroffen gebied kunnen het gevolg zijn. Vaak is het verbrande gebied ook aanraakgevoelig en buitengewoon gevoelig. De risico's die gepaard gaan met brandwonden in de mond zijn over het algemeen echter niet groter dan bij brandwonden aan de buitenhuid.
Oorzaken
De meest voorkomende oorzaak van een verbrand gehemelte is waarschijnlijk het eten of drinken van te warm voedsel, zoals thee, koffie of soep. Het slijmvlies wordt dan zo sterk belast door de invloed van de warmte dat het de temperatuur niet meer kan compenseren, bijvoorbeeld door afgevoerd te worden door de bloed. Het resultaat is denaturatie, dwz het "afbreken" van bepaalde moleculen die belangrijk zijn voor het onderhoud van het slijmvlies.
Sinds het slijmvlies op het gehemelte is erg dun, het is al beschadigd door thermische spanning op korte termijn. Deze schade kan dus ook worden veroorzaakt door zeer hete dampen die worden ingeademd. Als dit het geval is, spreekt men van zogenaamd inademing trauma, dat niet alleen het gehemelte kan treffen, maar ook de keel en nek gebied.
Bijbehorende symptomen
Omdat de huid en slijmvliezen niet bestand zijn tegen permanente warmte, leidt een temperatuur van ongeveer 40 ° Celsius in eerste instantie tot functieverlies van de celstructuren, maar het lichaam kan hiervan herstellen. Vanaf een temperatuur van 45 ° Celsius wordt dit functieverlies permanent, dus de celstructuren en eiwitten defect blijven. Daarbij breken ook de lichaamseigen moleculen af ​​die verantwoordelijk zijn voor het onderhoud van weefsel in het lichaam.
Het resultaat is dat de bovenste huidlagen loskomen en de kleine bloed en weefselvocht schepen die leveren de huid lek worden. Als gevolg hiervan vloeistof uit de schepen lekt in de intercellulaire ruimtes en hoopt zich daar op. Als gevolg hiervan vormen zich de bekende brandblaren.
Doorboren of openen moet echter worden vermeden, aangezien de blisters een grotendeels steriele inhoud hebben en ook een goede toegang bieden tot de bloed vat systeem. Vooral in het orale gebied, dat van nature door sommigen wordt gekoloniseerd bacteriënopen blaren kunnen gemakkelijk een infectie veroorzaken. Als de blaren zo vervelend zijn dat ze ondraaglijk zijn, moet een arts worden geraadpleegd.
Een brandwond in het palatinale gebied kan ervoor zorgen dat het slijmvlies dunner wordt, en de hittestress kan boodschappersubstanties vrijmaken die de pijn receptoren. Deze boodschappersubstanties maken ook zonnebrand zo pijnlijk en aanraakgevoelig bijvoorbeeld. De zenuwuiteinden worden daardoor gevoeliger.
Een uitzondering hierop vormen derdegraads brandwonden, waarbij ook de zenuwuiteinden door de hitte werden vernietigd - de getroffen persoon voelt er dus eigenlijk geen pijn op het verbrande gebied. In het geval van eerste- en tweedegraads brandwonden, die waarschijnlijk veel vaker voorkomen in het gehemelte, is pijn een veel voorkomend symptoom om de hierboven genoemde redenen. Zwelling van een verbrand of verbrand gebied wordt veroorzaakt door twee verschillende mechanismen.
Ten eerste komen de bovengenoemde boodschappersubstanties vrij, die niet alleen de gevoeligheid van het betreffende gebied verhogen, maar ook de schepen en ervoor zorgen dat ze lekken. Dit zou het voor de immuuncellen gemakkelijker moeten maken om het omliggende weefsel binnen te dringen om mogelijke ziekteverwekkers op de beschadigde plaats af te weren. Bovendien gaan de bloedvaten van het lichaam ook lekken in geval van brandwonden door functieverlies van weefsel eiwitten.
Beide mechanismen leiden dus tot een "lek" in de vaatwanden, waardoor vloeistof uit de bloedvaten de intercellulaire ruimte binnendringt en daar een ophoping vormt. Dit kan dan van buitenaf worden waargenomen als oedeem of zwelling. Zodra de bloedvaten weer worden afgesloten door het repareren en afbreken van de bijbehorende boodschappersubstanties, wordt de lekkende vloeistof ook opgenomen door de omringende cellen en neemt de zwelling daardoor af. Ontsteking is een complexe reactie van het lichaam, waarmee het reageert op een schadelijke prikkel of een reeds bestaande beschadiging van een lichaamsdeel.
Tekenen van ontsteking zijn roodheid, zwelling, pijn, oververhitting en functieverlies van het getroffen gebied. Een verbranding in het gehemelte kan ook een ontsteking in dit gebied veroorzaken, op voorwaarde dat het getroffen gebied al erg genoeg is verbrand of als bacteriën of andere soorten pathogenen zijn de wond binnengedrongen via het defecte slijmvlies. Als een ontsteking wordt vermoed vanwege de bovengenoemde symptomen, die het gevolg is van een infectie van de wond met bacteriënmoet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd.
