Behandeling van een beroerte

Synoniemen

Therapie Apoplex, ischemische beroerte, cerebrale circulatiestoornis, apoplectische insult

• Op basis van de craniale CT is een bloeding uitgesloten.
• De therapie wordt uitgevoerd binnen een tijdvenster van 3 (maximaal 6 uur) na het begin van de symptomen.
• Er is geen vertroebeling van het bewustzijn bij de patiënt.
• Er zijn geen contra-indicaties / beperkingen voor het gebruik van de therapie, zoals reeds gestart bloed verdunningstherapie met coumarines, chirurgie in de afgelopen 2 weken, zwangerschap, ouder dan 80 jaar.

Slechts een paar medicijnen worden gebruikt voor acute beroerte​ Allereerst moet worden gezorgd voor voldoende zuurstoftoevoer naar de patiënt door externe toevoer. Als hoge bloeddruk (hypertensie) bestaat, mag het niet worden behandeld als het maar licht verhoogd is.

Dit zorgt voor een goede bloed levering aan de hersenen en het aangetaste weefsel heeft de beste kans op herstel. Als het bloed druk is te laag (hypotensie), moet het bloedvolume voornamelijk worden verhoogd door middel van infusies, voordat een medicamenteuze behandeling met catecholamines (dobutamine, nordrenaline) vindt plaats. Als er een is hersenen oedeem - een zwelling van de hersenen die onder bepaalde omstandigheden vitale gebieden kan wegdrukken en zo tot de dood kan leiden - het moet worden behandeld met zogenaamde osmodiuretica (mannitol, glycerol, sorbitol).

Deze verbindingen worden geleverd via de ader en het onttrekken van vloeistof aan het weefsel, terwijl ze zelf het vasculaire systeem niet kunnen verlaten. Lysis-therapie kan worden uitgevoerd binnen de eerste 4.5 uur na de beroerte​ Hiervoor wordt meestal weefselplasminogeenactivator (ook rt-PA, recombinant plasminogeenactivator of weefselplasminogeenactivator) gebruikt.

De verbinding splitst plasminogeen tot plasmine en bevordert zo de afbraak van fibrine. Fibrine vormt bloedstolsels, die bij de meeste beroertes verantwoordelijk zijn voor de gebeurtenis. Lysis-therapie is bedoeld om het stolsel op te lossen om op deze manier de bloedtoevoer te herstellen.

Revalidatie na een beroerte

De tijd a beroerte de uitgaven van patiënten in het ziekenhuis zijn grotendeels afhankelijk van het genezingsproces. Zodra de acute klinische symptomen zijn verdwenen en er een goede genezingstrend is, kan verdere zorg in een ander ziekenhuis worden verleend. Dit zijn veelal speciale revalidatiecentra die gespecialiseerd zijn in de vervolgbehandeling en re-integratie van neurologische patiënten.

Het verblijf daar weer is afhankelijk van de voortgang van de patiënt, maar duurt meestal 4 tot 6 weken. Zodra de basisfuncties zijn hersteld en poliklinische therapie mogelijk is, moet deze snel worden gestart. Poliklinisch houdt in dat de patiënt al thuis blijft en alleen voor bepaalde toepassingen of oefeningen naar het zorgcentrum gaat.

Op deze manier kan de patiënt beter herintegreren in het dagelijks leven en wordt ook de gezins- en professionele omgeving meegenomen. Om de best mogelijke resultaten te behalen, moeten alle afdelingen samenwerken in een neurologische revalidatie. Het is algemeen bekend dat na een beroerte een breed scala aan functies kan worden aangetast - verlamming en bewegingsstoornissen, spraakproblemen of andere fundamentele lichaamsfuncties.

De medische staf moet nauw samenwerken met fysiotherapeuten, ergotherapeuten en logopedisten (logopedisten) om de verloren bekwaamheden te herstellen. Ook maatschappelijk werkers moeten worden betrokken vanwege de ingrijpende veranderingen in het leven van de patiënten. Vaak kunnen niet alle functies worden herwonnen, zelfs niet door uitgebreide revalidatie en jarenlange training.

De patiënt moet vooral worden opgeleid om met deze omstandigheid te leven en zichzelf te kunnen helpen. Deze incisie leidt vaak tot Depressie, die serieus moet worden genomen en behandeld. Om de best mogelijke resultaten te behalen, moeten alle afdelingen samenwerken in een neurologische revalidatie.

Zoals bekend kan na een beroerte een breed scala aan functies worden aangetast - verlamming en bewegingsstoornissen, spraakproblemen of andere fundamentele lichaamsfuncties. De medische staf moet nauw samenwerken met fysiotherapeuten, ergotherapeuten en logopedisten (logopedisten) om de verloren bekwaamheden te herstellen. Maatschappelijk werkers moeten ook worden betrokken vanwege de ingrijpende veranderingen in het leven van de patiënten. Vaak kunnen niet alle functies worden herwonnen, zelfs niet door uitgebreide revalidatie en jarenlange opleiding. De patiënt moet vooral worden opgeleid om met deze omstandigheid te leven en zichzelf te kunnen helpen. Deze incisie leidt vaak tot Depressie, die serieus moet worden genomen en behandeld.