De ginkgo boom wordt beschouwd als een "levend fossiel" omdat hij gedurende bijna 200 miljoen jaar weinig van vorm is veranderd. Oorspronkelijk is de boom ontstaan in China en Japan, waar hij ook als tempelboom wordt gekweekt. Sinds het midden van de 18e eeuw wordt de boom ook in Europa en de VS gekweekt. Voor de extractie van de bladeren, ginkgo wordt ook verbouwd in het Rijndal, maar het meeste materiaal dat medicinaal wordt gebruikt, is afkomstig China, Japan, Korea en Frankrijk.
Ginkgo in de kruidengeneeskunde
In kruidengeneeskunde men gebruikt de gedroogde bladeren van de Ginkgo boom (Ginkgo folium). Deze worden echter zelf niet therapeutisch gebruikt, maar een speciaal extract dat daaruit wordt gewonnen, het ginkgo-droge extract, dat wordt geproduceerd in een complex en gepatenteerd proces.
De opbrengst van de bladeren is echter laag: van vijf ton bladeren wordt uiteindelijk slechts ongeveer 100 kilo van het ginkgo-extract verkregen.
Kenmerken van de ginkgo-boom
Ginkgo is een zeer grote (30-40 m), winterharde en extreem duurzame boom, waarvan de kroon eerst kegelvormig is, later meer spreidend. Bladeren zijn waaiervormig, vaak tweelobbig en wisselen elkaar af.
Mannelijke en vrouwelijke bloemen groeien op verschillende bomen; de gele, eenzaadlobbige zaden ontwikkelen zich uit de vrouwelijke bloemen.
In Azië wordt de ginkgoboom beschouwd als een symbool van hoop en een lang leven.
De bladeren van de ginkgo: kenmerken van het medicijn.
Het medicinaal bruikbare uitgangsmateriaal bestaat uit de gesteelde bladeren, die ongeveer 4-10 cm groot zijn. Deze zijn diepgroen tot geelgroen en tweelobbig, je kunt duidelijk de parallelle bladnerven zien. De bladrand is aan de zijkant glad, op de andere plaatsen golvend.
Geur en smaak van ginkgo
De buitenste laag van de vrouwelijke zaden ruikt onaangenaam naar boterzuur, maar de zaadkern is eetbaar en wordt als een delicatesse beschouwd in China.
Ginkgo-bladeren geven een zwakke, ietwat eigenaardige geur af. De smaak van de bladeren is licht bitter.
