Diagnose | Schimmelallergie

Diagnose

Het is erg moeilijk om een ​​allergie voor schimmel te diagnosticeren. De diagnose van de daadwerkelijke allergie is eenvoudig, aangezien de symptomen met tranende ogen, loopneus neus-, jeuk aan de huid en mogelijk moeilijk ademhaling zijn typerend voor deze lichaamsreactie. Maar wat deze allergie uiteindelijk veroorzaakt, moet eerst worden onderzocht door middel van een gedetailleerd patiëntenonderzoek.

Hierbij is het vooral belangrijk om te weten wanneer en vooral sinds wanneer deze problemen zich hebben voorgedaan, in welke omgeving de patiënten zich daarvoor bevonden en welke activiteiten ze ondernomen hebben. Er moet ook worden gevraagd of er al een andere allergie aanwezig is en of gezinsleden, bijvoorbeeld alle personen die in hetzelfde huishouden wonen, ook last hebben van de symptomen. Typische indicaties voor een schimmelallergie zijn eerder buiten wandelen bij warm, vochtig weer of het schoonmaken van het appartement, kussens opschudden of grote hoeveelheden stof opzuigen.

Daarna plotselinge kortademigheid of moeilijk ademhaling treedt op, waarover de patiënten klagen, mogelijk ook oog brandend of tranen. Soms wordt zelfs beschreven dat de zoon of dochter ineens last heeft van dezelfde symptomen en zo neurodermitis or bronchiale astma of eenvoudig hooi koorts is al bekend in de medische geschiedenis. Veel patiëntenonderzoeken laten echter niet zo'n duidelijke conclusie toe.

Dan is er de mogelijkheid om een allergietest. Er zijn drie verschillende testprocedures om een ​​schimmelallergie te diagnosticeren. De eerste en waarschijnlijk gemakkelijkste is de priktest of huidtest.

Bij deze test worden de mogelijke allergenen (allergie-uitlokkende stoffen) op de huid aangebracht. Na een paar dagen wordt de plakstrip waardoor de allergenen het lichaam binnendringen van de huid verwijderd en wordt onderzocht op welk deel van de huid een rood geworden of veranderd huidgebied te zien is. Dit duidt dan op een overeenkomstige overgevoeligheid voor deze stof die zich op dit punt bevindt.

Deze test is echter niet erg betrouwbaar en een negatieve reactie betekent niet noodzakelijk dat er geen allergie bestaat. Een andere mogelijkheid is de provocatietest. Hier wordt het allergeen rechtstreeks in de luchtwegen, bijvoorbeeld door neusspray, en een directe reactie wordt aldus geïnduceerd.

Deze methode is veel betrouwbaarder dan de priktest, maar ook veel onaangenamer voor de betrokkene. Eindelijk een bloed test kan ook worden gedaan. Voor dit doeleinde, bloed wordt van de patiënt afgenomen en er wordt gecontroleerd of de patiënt zich speciaal heeft gevormd antilichamen.

Antilichamen van de IgE-klasse zijn hier bijzonder interessant, omdat deze vaak worden geassocieerd met allergieën. deze test is echter alleen zinvol in combinatie met bijbehorende klachten van de patiënt en een positieve huid- of provocatietest, omdat niet precies kan worden gezegd welke stof veroorzaakte de toename van antilichamen. Een andere mogelijkheid is de provocatietest. Bij deze test wordt het allergeen rechtstreeks in de luchtwegen, bijvoorbeeld door neusspray, en een directe reactie wordt aldus geïnduceerd.

Deze methode is veel betrouwbaarder dan de priktest, maar ook veel onaangenamer voor de betrokkene. Eindelijk een bloed test kan ook worden gedaan. Hiervoor wordt bloed afgenomen bij de patiënt en wordt gecontroleerd of de patiënt speciale antistoffen heeft gevormd. Antilichamen van de IgE-klasse zijn hier bijzonder interessant, omdat deze vaak worden geassocieerd met allergieën. Deze test heeft echter alleen zin in combinatie met bijbehorende klachten van de patiënt en een positieve huid- of provocatietest, omdat niet precies kan worden gezegd welke stof de toename van antilichamen veroorzaakte.