De osteopathie

Algemene informatie

Naturopathie is een overkoepelende term voor verschillende behandelingsmethoden die tot doel hebben het zelfgenezende vermogen van het lichaam te activeren en zo op een zachte en beschermende manier ziekten te voorkomen en te genezen en zo te herstellen. volksgezondheid. Daarbij maakt het gebruik van verschillende remedies en prikkels die in de natuur voorkomen. Deze middelen en prikkels zijn de zon, het licht, de lucht, de beweging, de rest, het eten, het water, de kou, de aarde, de ademhaling, de gedachten, de gevoelens en de wilsprocessen evenals alle geneeskrachtige stoffen die uit de natuur gewonnen kunnen worden, voornamelijk uit plantaardig materiaal.

Er wordt een fundamenteel onderscheid gemaakt tussen de klassieke natuurlijke geneeswijzen en de methoden van alternatieve geneeskunde. De alternatieve geneeskunde is een overkoepelende term voor een aantal behandelmethoden die worden beschouwd als een aanvullen naar conventionele geneeskunde. De alternatieve geneeskunde wordt vaak ook wel complementaire geneeskunde genoemd. De effectiviteit van alternatieve geneeswijzen is vaak gebaseerd op therapeutische ervaring en kan meestal niet wetenschappelijk worden bewezen.

Synoniemen in bredere zin

Holistische geneeskunde, complementaire geneeskunde, alternatieve geneeskunde, natuurgeneeskunde, homeopathie: Tot de alternatieve geneeswijzen tellen: De klassieke natuurgeneeskundige en alternatieve geneeswijzen beweren holistische geneeskunde te zijn, aangezien hun therapeutische concepten niet alleen het lichaam maar ook de ziel en de geest omvatten.

• Watertherapie (hydrotherapie en balneotherapie)
• Diëtetiek / Diëtetiek
• Fythotherapie (kruidengeneeskunde)
• Oefentherapie
• Lichttherapie
• Bestel therapie
• Homeopathie
• Traditionele Chinese geneeskunde (TCM)
• Acupunctuur
• Ayurvedische geneeskunde
• Antroposofische geneeskunde
• Neurale therapie
• Chirotherapie / manuele therapie
• Ostheopathie
• Orthomoleculaire geneeskunde
• Bachbloesemtherapie

De oorsprong van de natuurgeneeskunde is 2000 jaar geleden te vinden en gaat terug naar Hippocrates. In dit oude begrip werd de genezing van de mens door de natuur geconditioneerd als genezende kracht.

De dokter was slechts een beoefenaar die de genezende krachten van de natuur gebruikte. Het hoogtepunt van de praktische implementatie van deze principes van het natuurgeneeskundige denken is te vinden in het Romeinse badsysteem. Keizer Augustus had zich al laten behandelen met topcasts, men herkende de massages waarmee het spierstelsel ontspande, voorzien bloed en versterkt.

Byzantijnse artsen gebruikten koudwatertoepassingen voor koortsachtige infecties. In de 16e en 17e eeuw gaf Paracelsus belangrijke impulsen aan het hippocratische principe van de geneeskracht van de natuur. In de 18e eeuw promootte JS Hahn de principes van watertoepassingen, dieet en lichaamsbeweging, en Charite Professor Hufeland propageerde baden en drinkkuren.

Tegelijkertijd werd S. Hahnemann opgericht homeopathie. In de 19e eeuw vond de verspreiding van hydrotherapie plaats door Prienitz, Oertel, Rausse en Hahn. Door hun verdere ontwikkeling en enorme uitbreiding kwamen er drie medische richtingen naar voren: conventionele geneeskunde, homeopathie en hydrotherapie.

Johann Schroth combineerde deze waterkuren met vastend en ontwikkelde de Schroth-remedie. In 1850 introduceerde de Beierse militaire arts Lorenz Gleich het concept van natuurlijke genezing en natuurgeneeskundige methoden als een uitbreiding van hydrotherapie. Naast zijn meer dan 100 waterbehandelingen somt de priester Sebastian Kneipp ook geneeskrachtige planten op voor intern en extern gebruik.

De universitair docent W. Winternitz is de eerste die hydrotherapie wetenschappelijk heeft vastgesteld en in de orthodoxe geneeskunde heeft geïntegreerd. Tegenwoordig zijn de grenzen tussen orthodoxe geneeskunde, klassieke natuurgeneeskundige behandelingen en alternatieve geneeswijzen vloeibaar, maar deze grenzen worden voortdurend veranderd en opnieuw gedefinieerd. Manuele geneeskunde en neurale therapie zijn dus nu een erkend onderdeel van de geneeskunde en werden enkele decennia geleden met scepsis bekeken. De situatie is anders met de draineerprocedures zoals cupping, bloedzuiger en autoloog bloed behandeling. Deze procedures worden nu beschouwd als alternatieve therapieën, terwijl ze in het verleden een integraal onderdeel van de geneeskunde waren.