Hoe roxitromycine werkt
Zoals alle macrolide-antibiotica blokkeert roxitromycine ook de bacteriële eiwitsynthese. Op deze manier wordt de groei en reproductie van bacteriën geremd (bacteriostatische werking).
Net als dierlijke en menselijke cellen beschikken bacteriële cellen ook over genetisch materiaal (DNA) dat als blauwdruk dient voor de eiwitten die talloze taken in de cel vervullen. Roxithromycine remt de zogenaamde ribosomen, dat zijn de complexen in de cel waarin eiwitten worden gevormd volgens de DNA-blauwdruk.
Omdat de ribosomen van bacteriën en mensen sterk verschillen, kan roxithromycine worden gebruikt om het bacteriële ribosoom nauwkeurig uit te schakelen. Daarentegen heeft het antibioticum relatief weinig (bij)effecten op menselijke cellen.
Absorptie, afbraak en uitscheiding
Na inname wordt tweederde van Roxitromycine snel via de darmwand in het bloed opgenomen, waar het na twee uur zijn hoogste niveau bereikt.
Via de bloedbaan bereikt het antibioticum bijzonder goed de longen, huid en urinewegen. Het hoopt zich ook op in immuuncellen, die via de bloedbaan actief migreren naar de plaats van een bacteriële infectie.
Wanneer wordt roxitromycine gebruikt?
Roxithromycine wordt gebruikt voor de behandeling van bacteriële infecties met gevoelige pathogenen, zoals
- Oor-, neus- en keelinfecties
- Infecties van de longen
- Infecties van de huid
- Infecties van de urinewegen
Roxitromycine wordt gedurende een beperkte periode en volgens de instructies van de arts ingenomen. Zelfs als de symptomen vooraf verdwijnen, moet de therapie tot het einde worden voortgezet. Anders kan de infectie opnieuw oplaaien.
Hoe wordt roxitromycine gebruikt?
Roxithromycine wordt ingenomen in de vorm van tabletten. De hoeveelheid actief ingrediënt en de duur van de behandeling zijn afhankelijk van het type en de ernst van de infectie, de toestand van de patiënt en de gevoeligheid van de ziekteverwekker.
De gebruikelijke dosering voor volwassenen is tweemaal daags 150 milligram roxitromycine met tussenpozen van ongeveer twaalf uur vóór de maaltijd. De totale dagdosis bedraagt dus 300 milligram.
Kinderen onder de 40 kilogram lichaamsgewicht en patiënten met leverschade krijgen een lagere dosering.
De duur van de behandeling bedraagt gewoonlijk tussen de vijf dagen en twee weken.
Wat zijn de bijwerkingen van roxitromycine?
Bij één op de honderd tot duizend patiënten is er sprake van een toename van het aantal witte bloedcellen (leukocyten), overgevoeligheidsreacties en huiduitslag met jeuk.
In zeldzame gevallen ontstaat er een zogenaamde superinfectie met gistschimmels (Candida) op het mond- of vaginale slijmvlies, omdat de “goede” bacteriën ook door Roxitromycine worden gedood – schimmels kunnen zich dan gemakkelijker verspreiden.
Waar moet ik op letten als ik roxitromycine gebruik?
Contra-indicaties
Roxitromycine mag in de volgende gevallen niet worden gebruikt
- overgevoeligheid voor de werkzame stof of voor één van de andere bestanddelen van het geneesmiddel
- gelijktijdige toediening van ergot-alkaloïden (bijv. oudere migrainemedicijnen)
- gelijktijdige toediening van stoffen die worden gemetaboliseerd door het enzym CYP3A4 en een smal therapeutisch bereik hebben (= het interval tussen effectieve en toxische dosering is zeer klein)
Bijzondere voorzichtigheid is ook geboden als tegelijkertijd geneesmiddelen worden ingenomen die het QT-interval in het hart (zichtbaar op het ECG) kunnen verlengen.
Interacties
Roxithromycine beïnvloedt het hartritme door een zogenaamde QT-verlenging te veroorzaken. De gelijktijdige toediening van andere werkzame stoffen die deze eigenschap ook hebben, kan tot ernstige hartritmestoornissen leiden.
Tot dergelijke werkzame stoffen behoren bijvoorbeeld bepaalde geneesmiddelen tegen depressie (zoals citalopram, amitriptyline, imipramine), opioïde pijnstillers (zoals methadon), geneesmiddelen tegen psychose en schizofrenie (zoals chloorpromazine, perfenazine, zuclopentixol), antibiotica (zoals moxifloxacine ), middelen tegen virale infecties (zoals telaprevir), antischimmelmiddelen (zoals fluconazol) en middelen tegen protozoaire infecties (zoals pentamidine) en middelen tegen hartritmestoornissen (zoals kinidine, procaïnamide, amiodaron).
Roxitromycine verhoogt de absorptie van het hartgeneesmiddel digoxine, waardoor de bijwerkingen ervan kunnen toenemen. De serumspiegels van digoxine (en andere hartglycosiden) moeten daarom tijdens de gecombineerde behandeling worden gecontroleerd. De situatie is vergelijkbaar met theofylline (reservemedicijn voor COPD) en het Parkinson-medicijn bromocriptine.
Leeftijdsbeperking
Er is geen ervaring met het gebruik van roxitromycine bij kinderen en volwassenen met een lichaamsgewicht onder de 40 kilogram.
Zwangerschap en borstvoeding
Tijdens de zwangerschap mag Roxitromycine alleen worden ingenomen na een strikte risico-batenanalyse, ook al hebben dierstudies geen schadelijke effecten op het ongeboren kind aangetoond.
Hoewel slechts een zeer klein deel van Roxitromycine in de moedermelk terechtkomt, adviseert de voorschrijfinformatie om het antibioticum niet te gebruiken tijdens de borstvoeding of om de borstvoeding te staken gedurende de duur van de inname.
Uit de klinische ervaring zijn tot nu toe echter geen relevante bijwerkingen gebleken bij kinderen die borstvoeding krijgen en van wie de moeders roxitromycine hebben gebruikt. Volgens deskundigen kan de werkzame stof daarom volgens indicatie en zonder onderbreking van de borstvoeding worden gebruikt.
Hoe u medicijnen kunt verkrijgen met Roxitromycine
Roxithromycine is alleen op recept verkrijgbaar in Duitsland en Oostenrijk. Het actieve ingrediënt is in Zwitserland niet meer op de markt.
Hoe lang is roxitromycine bekend?
Roxitromycine werd in 1987 op de markt gebracht en vertegenwoordigt een gerichte verdere ontwikkeling van het antibioticum erytromycine. Dankzij chemische veranderingen heeft Roxitromycine minder interacties, heeft het een breder werkingsspectrum tegen bacteriën, is het minder gevoelig voor maagzuur en kan het daarom beter als tablet worden ingenomen.
