De diagnose
De diagnose van oculair embolie bestaat uit verschillende stappen. Eerst wordt de getroffen persoon gevraagd naar zijn of haar symptomen, meestal over de beperking van het gezichtsvermogen. Daarna volgt een oogonderzoek, waarbij de arts met een speciale lamp (spleetlamp) in het oog kijkt.
Om een beter zicht in de achterste delen van het oog te garanderen, is de leerling wordt vaak "op grote schaal gedruppeld". Oogdruppels worden hier gebruikt, waardoor de leerling verwijden. Tijdens dit spleetlamponderzoek worden het netvlies en zijn schepen kan worden beoordeeld. In de meeste gevallen is een embolie van het netvlies schepen is daar al te zien.
De behandeling
Idealiter de behandeling van oculair embolie wordt uitgevoerd voordat de ziekte optreedt. In dit geval spreekt men van preventie. Diverse risicofactoren die bevorderen bloed stolling kan worden behandeld met medicijnen.
Bloed bloedstolsels kunnen worden voorkomen door middel van bloedverdunning. Ook de therapie van te hoog bloed vetwaarden en de therapie van bloed suiker ziekte (suikerziekte mellitus) kan het risico op een embolie in het oog verminderen. Mocht er toch een embolie optreden, dan is bloedverdunnen ook de therapie bij uitstek, op deze manier probeert men het op te lossen bloedprop zo snel mogelijk, zodat de aangetaste retinale secties zo snel mogelijk weer van bloed worden voorzien.
Als dit niet lukt, nieuw bloed schepen worden vaak binnen de komende maanden in het oog gevormd om het oude verstopte vat te vervangen. Deze zogenaamde neovascularisatie kan echter toenemen de intraoculaire druk of zelfs ervoor zorgen dat het netvlies loskomt. Om deze reden wordt laserbehandeling gebruikt om deze vaatformaties te voorkomen. Daarnaast worden groeiremmende stoffen gebruikt, die met een injectiespuit in het oog worden geïnjecteerd. Deze zijn ook bedoeld om de vorming van nieuwe vaten te verminderen.
De duur
Een embolie in het oog is a bloedprop dat in eerste instantie in de bloedvat tenzij het stolsel wordt opgelost door medicatie. Na een paar dagen kan het lichaam de embolie vanzelf oplossen. In de meeste gevallen veroorzaakt de lange fase waarin de aangetaste delen van het netvlies niet van bloed worden voorzien, gevolgschade.
Deze secundaire schade is in beperkte mate behandelbaar en veroorzaakt vaak terugkerende problemen. Na een embolie in het oog is ook de kans op een verdere embolische gebeurtenis in het oog (of in andere organen) groter. Daarom moet hier worden nagedacht over een langdurige of zelfs permanente behandeling van de risicofactoren.
