Definitie
De term "ADS" verwijst naar het zogenaamde aandachtstekortsyndroom, een subtype van ADHD. Het manifesteert zich anders dan het typische ADHD, maar heeft dezelfde oorsprong. Het is ook bekend als "ADHD van het overwegend onoplettende type ”, waarbij de focus niet ligt op de typische hyperactiviteit en impulsiviteit, maar op de concentratie- en aandachtstekorten. Deze komen echter meer naar voren als mentale afwezigheid en sociale terughoudendheid, en vallen daarom minder op dan bij het hyperactieve type. Vaak blijft deze vorm van ADHD bestaan tot in de volwassenheid.
Veroorzaken
De exacte oorzaak van ADS is nog onduidelijk. Risicofactoren, geassocieerde genen en andere triggers voor ADHD zijn bekend, maar waarom ze bij sommige mensen symptomen veroorzaken en bij anderen niet, lijkt afhankelijk te zijn van andere, nog onbekende factoren. Het is ook nog niet duidelijk waarom sommige mensen een rustig onoplettend type ontwikkelen en anderen een impulsief hyperactief type.
Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn ADHD en zijn subtypes zogenaamde multifactoriële ziekten. Dit betekent dat verschillende factoren een rol spelen bij het ontstaan van de ziekte. Vooral de genetische aanleg, maar ook de sociale omgeving en andere externe invloeden spelen een rol.
ADS / ADHS kan dus worden overgeërfd, maar hoeft dat niet te zijn. Symptomen worden vaak aangetroffen bij meerdere leden van een gezin. Er is echter geen “ADHD-gen”, maar de interactie van verschillende genetische variaties in verband met de omgeving veroorzaakt de zeer variabele symptomatologie.
Factoren als opvoeding, ontwikkeling, sociale contacten en vele andere zijn van invloed op de ziekte. Sommige patiënten vertonen ook structurele veranderingen in de hersenen. De getroffenen lijken te worden beperkt in signaaloverdracht via boodschappersubstanties in verschillende delen van de hersenen. Deze processen zijn echter nog niet duidelijk opgehelderd en zijn niet bij elke patiënt even uitgesproken.
Diagnose bij volwassenen
De diagnose wordt klinisch gesteld, dat wil zeggen op basis van symptomen. Omdat deze bij het ADHD-subtype vaak minder voor de hand liggend zijn en gemakkelijk kunnen worden verward met bijvoorbeeld Depressiewordt de diagnose vaak laat of helemaal niet gesteld. Er zijn geen laboratoriumtests of iets dergelijks.
Als de ziekte wordt vermoed, wordt de diagnose gesteld na beoordeling door een ervaren arts. In een uitgebreid gesprek met de patiënt stelt hij of zij specifieke vragen over de kernsymptomen, typische gedragspatronen en meer. Er zijn ook verschillende persoonlijkheids- en gedragstests beschikbaar om het vermoeden te bevestigen en de omvang van de ziekte te bepalen.
Om een diagnose van ADHD, zijn er veel (zelf) tests, ook die ontworpen door de WHO (World Gezondheid Organisatie), die zijn gebaseerd op de belangrijkste symptomen van algemene ADHD. Deze vragenlijsten kunnen soms ook verborgen of gecompenseerde symptomen bij volwassenen detecteren. Vooral patiënten van het ADHD-subtype zonder hyperactiviteit en impulsiviteit vallen zelfs bij dergelijke tests door de gelederen, en daarom is bevestiging door een ervaren arts na uitgebreid onderzoek absoluut noodzakelijk.
