Therapie van de kaakfractuur
De behandeling van fracturen van de kaak is onderverdeeld in een conservatieve, gesloten en een chirurgische, open procedure. In het verleden werden de boven- en onderkaak therapeutisch met elkaar verbonden met draden tot de breuk was genezen. Omdat dit de kwaliteit van leven echter ernstig beperkte doordat de patiënt niet kon praten en eten, werden er snel nieuwe therapeutische methoden ontwikkeld.
In het geval van maxillaire fracturen is een open chirurgische behandeling meestal altijd nodig om de bovenkaak terug naar de basis van de schedel. In het geval van onderkaak breuken, het hangt ervan af of a breuk is verplaatst of de fragmenten bevinden zich nog op hun normale positie. In het geval van verplaatste fragmenten is een chirurgische ingreep altijd de therapie bij uitstek.
Bij fracturen die niet ontwricht zijn of alleen fracturen van de onderkaak is conservatieve behandeling aangewezen. Als het onderkaak is alleen gebroken, de enige therapie is om te rusten. Bij fracturen beslist de behandelaar of een spalkverband met draad wordt aangebracht of dat orthodontische hulpmiddelen zoals een activator moeten worden gedragen.
Conservatief is spalken de meest populaire therapiemethode. In het geval van verplaatste fragmenten na a breuk, verbrijzelde fracturen en meervoudige fracturen, een open chirurgische ingreep is onvermijdelijk. Contra-indicaties voor chirurgie zijn alcoholverslaving, zwangerschap en krampen.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen twee verschillende procedures in de chirurgische therapie: Tegenwoordig is plaat-osteosynthese de overheersende procedure, die de osteosynthese van tractieschroef in toenemende mate vervangt vanwege het succes van de therapie.
- Bij plaatosteosynthese worden de botstukken door middel van platen aan elkaar vastgemaakt. De platen voorkomen dat de botstukken bewegen.
Bovendien voorkomen de platen met name rotatiemobiliteit. In de regel leidt plaatosteosynthese tot een goede genezing van de fractuur. Het metalen materiaal kan na minimaal 12 maanden worden verwijderd.
Het wordt echter meestal 12 tot 18 maanden gewacht om het te verwijderen.
- Bij vertragingsschroef-osteosynthese wordt een stuk bot zover uitgeboord dat een schroef in dit gat kan worden gestoken. In het andere fragment wordt een kleiner gat geboord en er wordt een draad in gesneden. Er wordt spanning op de fragmenten uitgeoefend wanneer de schroef wordt ingebracht en de twee stukken aan elkaar worden bevestigd.
Spalken is de voorkeursbehandeling voor conservatieve procedures.
Deze spalk wordt gebruikt wanneer de fragmenten niet zijn verplaatst en zich in de normale positie bevinden. In dit geval worden de tanden gefixeerd door een boogdraadspalk zodat ze niet verkeerd kunnen worden belast en de breuk kan regenereren. Aangezien deze vorm van conservatieve behandeling de breuk niet voldoende fixeert voor grotere mechanische belastingen, moet een extra spalk of gips cast wordt meestal aangebracht zodat de breuk niet opnieuw opengaat.
