Hallux Rigidus: symptomen, oorzaken, behandeling

Hallux Rigidus (synoniemen: artrose van de metatarsofalangeale gewricht​ metatarsofalangeale gewrichtsstijfheid; hallux niet extensus; hallux flexus; hallux limitus; slijtage van het metatarsofalangeale gewricht; ICD-10-GM M20.2: Hallux Rigidus) verwijst naar de metatarsofalangeale gewricht van de grote teen die stijf is geworden door artritische veranderingen. De mobiliteit van de metatarsofalangeale gewricht van de grote teen is beperkt en pijnlijk. Het omrollen van de grote teen is bijzonder pijnlijk.

Hallux Rigidus komt vaak voor samen met een valgusstand (uit het Latijn valgus = krom) van de grote teen, de zogenaamde Hallux valgus. Na Hallux valgus, hallux rigidus is de tweede meest voorkomende functionele aandoening van de grote teen (hallux valgus: hallux rigidus = 7: 1; prevalentie van hallux valgus is 23% van degenen <65 jaar en ongeveer 35% van degenen> 65 jaar).

Hallux rigidus komt vaak maar aan één kant voor.

De volgende vormen van hallux rigidus worden onderscheiden:

  • Vroeg stadium - milde vorm
    • Pijnlijke bewegingsbeperking van de grote teen, vooral tijdens het rollen.
    • Hier is in eerste instantie het dragen van geschikte schoeninzetstukken of orthopedisch schoeisel voldoende.
  • Middenstadium - matige (matige) vorm.
    • Toenemende pijn
    • Toenemende bewegingsbeperking
    • In de regel wordt gewrichtsparende chirurgie (gecombineerde bot- en weke delenchirurgie) uitgevoerd. Doel: vastzittende structuren oplossen en de gewrichtsmechanica verbeteren.
  • Laat stadium - ernstige vorm
    • Typisch: volledige artrose
    • Een operatie waarbij het metatarsofalangeale gewricht wordt gefuseerd, moet worden overwogen.

Geslachtsverhouding: mannen worden vaker getroffen dan vrouwen.

Frequentiepiek: de ziekte treedt op vanaf het 4e / 5e levensdecennium.

Verloop en prognose: aanvankelijk conservatief therapie (farmacotherapie / medicamenteuze therapie en fysieke maatregelen) wordt uitgevoerd. Als de resultaten niet bevredigend zijn of als de ziekte al te ver gevorderd is, chirurgisch therapie moet overwogen worden. Indien onbehandeld, zal de gewrichtsstijfheid van het metatarsofalangeale gewricht op de lange termijn optreden.