Chlamydia-infectie: symptomen

Kort overzicht

• Oorzaken en risicofactoren: Bacteriële infectie die ziekten van het urogenitale kanaal, de luchtwegen of de ogen veroorzaakt, afhankelijk van de Chlamydia-soort. Besmetting vindt bijvoorbeeld plaats door onbeschermde geslachtsgemeenschap, druppelinfectie of via huisdieren (vogels)
• Symptomen: Afhankelijk van de chlamydia-soort. Indien geïnfecteerd: luchtwegen (bijv. keelpijn, hoesten), conjunctivitis, brandend gevoel tijdens het plassen, etterende afscheiding uit de urethra en pijn in de testis (mannen), pijn in de onderbuik, vaginale afscheiding en bloeding (vrouwen), soms nauwelijks symptomen
• Behandeling: antibiotica, bijv. azitromycine of doxycycline, ceftriaxon en metronidazol
• Diagnose: Lichamelijk onderzoek, detectie van ziekteverwekkers door middel van uitstrijkje, urinetest, bloedonderzoek op ziekteverwekkers of antilichamen, echografie (bij vermoeden van infectie van de buik)
• Prognose en beloop: Goed bij vroege behandeling, zonder dat behandelingscomplicaties in het betreffende orgaansysteem mogelijk zijn.
• Preventie: Afhankelijk van de ziekteverwekker, ter bescherming tegen Chlamydia trachomatis, gebruik van condooms, tijdige behandeling van zieke dieren of hygiëne bij de omgang met huisdieren (vogels)

Wat zijn Chlamydia?

Verschillende soorten zijn belangrijk voor chlamydia-infecties bij de mens:

Chlamydia trachomatis

Verschillende serotypen veroorzaken drie verschillende ziektebeelden bij de mens:

1. Ziekten van het urogenitale kanaal bij mannen en vrouwen (seksueel overdraagbare aandoeningen, SOA)
2. Trachoom, een oogziekte
3. Lymphogranuloma venorum, ook een seksueel overdraagbare aandoening

Chlamydia-longontsteking

Deze ziekteverwekker veroorzaakt voornamelijk luchtwegaandoeningen, zoals faryngitis, sinusitis of bronchitis.

Chlamydia psittaci

Deze vorm van chlamydia-infectie is bij artsen ook bekend als ornithose, psittacose of papegaaienkoorts. Het veroorzaakt ook luchtwegaandoeningen, zoals longontsteking. Mensen die nauw contact hebben met vogels lopen een groter risico op infectie. Over het algemeen is psittacose relatief zeldzaam in Centraal-Europa.

Chlamydia: oorzaken en risicofactoren

Om zich te kunnen vermenigvuldigen moeten chlamydiae eerst een gastheercel binnendringen, bijvoorbeeld een slijmvliescel. In de cel zijn de bacteriën aanwezig als reticulaire lichamen: ze zijn nu niet langer infectieus, maar voeren de stofwisseling uit en zijn in staat tot deling.

In de gastheercel ondergaan chlamydiae een ontwikkelingscyclus die meerdere dagen duurt. Uiteindelijk transformeren ze in elementaire lichamen. Deze worden vrijgegeven door de gastheercel. De nieuwe elementaire deeltjes infecteren nu naburige cellen of worden doorgegeven aan andere individuen.

Hoe raak je besmet met chlamydia?

De manier waarop chlamydia wordt overgedragen en opgelopen, hangt af van het type ziekteverwekker:

Overdracht van Chlamydia trachomatis.

Bij Chlamydia trachomatis worden de serovars D tot en met K en L1 tot en met L3 voornamelijk via geslachtsgemeenschap overgedragen.

Infectie vindt plaats via gekoloniseerde slijmvliezen en lichaamsvloeistoffen:

• urethra, vagina, penis, rectum
• lichaamsvloeistoffen zoals vaginale afscheiding, urine en sperma (ook de “lustdruppel”)

Chlamydia-overdracht met serovars A tot en met C vindt plaats via infectieus oogvocht. Besmetting met deze chlamydiae is ook mogelijk via besmette handen of textielproducten (zoals handdoeken of washandjes).

In deze subgroep is ook overdracht van Chlamydia door vliegen waargenomen. Daarom is de ziekteverwekker wijdverspreid, vooral in landen met slechte hygiënische omstandigheden. Sommige mensen maken zich zorgen over het oplopen van chlamydia in een openbaar toilet. Dit wordt echter niet als een gebruikelijke infectieroute beschouwd. Het is ook niet mogelijk om het via tongzoenen over te dragen.

Overdracht van Chlamydia pneumoniae

Deze bacterie wordt overgedragen via de lucht en speeksel. Net als Chlamydia trachomatis hoopt het zich op en vermenigvuldigt het zich in menselijke cellen. Dergelijke chlamydiae worden ook aangetroffen bij sommige dieren (zoals koala's of paarden). Infectieroutes naar mensen zijn hier echter niet bekend.

Overdracht van Chlamydia psittaci

De belangrijkste infectiebronnen voor mensen zijn kalkoenen, eenden, papegaaien en duiven. Het is mogelijk dat ze Chlamydia psittaci oplopen terwijl ze volledig symptoomvrij zijn. Vooral bij gezelschapsvogels blijft de bacterie soms lang hangen zonder ziekte te veroorzaken.

Chlamydia wordt via de uitwerpselen en veren van besmette dieren op de mens overgedragen. In sommige gevallen kan louter contact ook leiden tot een chlamydia-infectie. Chlamydia kan ook worden aangetroffen in vloeibare afscheidingen uit de snavel of de luchtwegen van vogels.

Het is niet bekend dat Chlamydia psittaci van persoon op persoon wordt overgedragen.

Chlamydia: incubatietijd

Chlamydia infecteert de slijmvliezen van de geslachts- en anale gebieden en de luchtwegen. De tijd tussen infectie en het begin van de ziekte wordt de incubatietijd genoemd. Voor Chlamydia trachomatis bedraagt ​​de termijn één tot drie weken. Voor Psittaci- en Pneumoniae-soorten is dit ongeveer één tot vier weken.

Onafhankelijk hiervan is de duur van de besmettelijkheid van chlamydia. Omdat veel infecties echter asymptomatisch blijven, is het vrijwel onmogelijk om dit vast te stellen.

Verschillende soorten chlamydia worden op verschillende manieren overgedragen. Daarom zijn er ook verschillende risicofactoren voor infectie van toepassing:

Chlamydia trachomatis: risicofactoren

Voor seksueel overdraagbare chlamydia (Chlamydia trachomatis DK en L1-L3) worden de volgende belangrijkste transmissieroutes als risicofactoren beschouwd:

• Orale geslachtsgemeenschap
• Vaginale geslachtsgemeenschap, vooral onbeschermd (= zonder condoom)
• Anale geslachtsgemeenschap, vooral onbeschermd
• delen van besmette en onbeschermde seksspeeltjes

Iedereen die al besmet is met het HI-virus (HIV) heeft een verhoogd risico om ook besmet te raken met chlamydia. De AIDS-ziekteverwekker verzwakt het menselijke immuunsysteem. Dit maakt het voor het immuunsysteem moeilijker om chlamydia en andere ziekteverwekkers te bestrijden.

Omgekeerd is bij een chlamydia-infectie het risico groter om ook met HIV besmet te raken: De ontstoken slijmvliescellen in de intieme zone zijn een ideale toegangspoort voor het HIV-virus.

Een risicofactor voor conjunctivitis veroorzaakt door Chlamydia trachomatis AC (trachoom) is vooral slechte hygiëne met een lage levensstandaard. De infectie komt daarom vooral voor in landen met slechte hygiënische omstandigheden.

Chlamydia pneumoniae: risicofactoren

Bacteriën van dit geslacht zijn wereldwijd wijdverspreid. Ook in Midden-Europa gaan deskundigen ervan uit dat de bevolking sterk besmet is. Waarschijnlijk heeft iedereen minstens één keer in zijn leven contact met Chlamydia pneumoniae.

Er zijn geen speciale risicofactoren voor de overdracht van chlamydia. Zoals bij de meeste infectieziekten wordt het risico op infectie verhoogd door een zwak immuunsysteem, het ouder worden en direct contact met geïnfecteerde personen.

Chlamydia psittaci: risicofactoren

In het geval van Chlamydia psittaci bestaat er een risico op infectie, vooral voor vogelkwekers en -handelaren, maar ook voor houders van gezelschapsvogels. Zelfs uitgedroogde uitwerpselen en veren van vogels zijn tot wel vier weken besmettelijk. Als geïnfecteerde vogels niet worden behandeld, ontwikkelt ongeveer tien procent van hen zich tot chronische maar symptoomloze dragers.

Chlamydia-infectie: symptomen

Bovendien tasten bepaalde chlamydiae de ogen, de longen en, in ernstige gevallen, andere organen aan.

In totaal zijn er drie soorten chlamydia die ziekten bij mensen veroorzaken:

• Chlamydia trachomatis
• Chlamydia (Chlamydophila) psittaci
• Chlamydia (Chlamydophila) pneumoniae

Symptomen veroorzaakt door Chlamydia trachomatis

Er zijn verschillende subgroepen (serovars) van de Chlamydia trachomatis-bacterie die verschillende ziekten veroorzaken:

• Trachoom: chlamydiale tekenen in het oog; veroorzaakt door serovars A tot en met C.
• Infecties van de urinewegen en geslachtsorganen (urogenitale infecties), conjunctivitis: veroorzaakt door serovars D tot K
• Lymphogranuloma venereum: geslachtsziekte; veroorzaakt door serovars L1 tot L3

Naast specifieke symptomen bestaat, net als bij veel andere infecties, de mogelijkheid van griepachtige symptomen zoals koorts, hoofdpijn en pijnlijke ledematen. Bovendien klagen sommige patiënten met chlamydia de hele dag over vermoeidheid en zwakte.

Trachoom

In slechte hygiënische omstandigheden raken patiënten herhaaldelijk opnieuw besmet met chlamydia. Bovendien bestaat het risico dat andere bacteriën ‘bovenop’ de ontsteking komen te zitten (superinfectie). Beide leiden ertoe dat de follikels groter worden en agglomereren tot zogenaamde granulomen.

De ontsteking, die chronisch is geworden, zorgt ervoor dat het binnenste slijmvlies van de oogleden op een littekenachtige manier krimpt. Als gevolg hiervan puilen de randen van de oogleden met hun wimpers naar binnen en irriteren ze het hoornvlies van het oog door kleine verwondingen (trichiasis). Deze raakt ontstoken (keratitis) en wordt steeds troebeler. Zonder behandeling bestaat er in extreme gevallen een risico op blindheid.

Urogenitale symptomen bij mannen

Serovars D tot en met K veroorzaken urogenitale infecties. De eerste tekenen van met chlamydia geïnfecteerde urine- en geslachtsorganen bij mannen treffen meestal de urethra: deze raakt ontstoken (urethritis). De patiënt ervaart een gevoel van druk en een pijnlijk brandend gevoel tijdens het urineren. In sommige omstandigheden veroorzaakt chlamydia roodheid van de eikel bij de urethrale uitgang en afvoer van pus uit de urethra.

Veel besmette mannen vertonen echter helemaal geen klachten als gevolg van chlamydia. Artsen spreken dan van een asymptomatische infectie.

Urogenitale symptomen bij vrouwen

Bij vrouwen leidt een infectie met Chlamydia trachomatis DK meestal tot ontsteking van de baarmoederhals (cervicitis) en/of de urethra (urethritis). Sommige vrouwen vragen zich af wat de eerste tekenen van een chlamydia-infectie zijn: Een mogelijk teken van chlamydia bij cervicitis is mucopurulente, vaak sterk ruikende afscheiding met een geelachtige kleur. Urethritis als gevolg van chlamydia gaat in veel gevallen gepaard met frequent urineren en pijn of problemen met urineren, vergelijkbaar met blaasontstekingen.

De meeste vrouwen met chlamydia-gerelateerde cervicitis en/of urethritis hebben echter helemaal geen symptomen. Het is dus onmogelijk om ongemerkt te zeggen hoe lang iemand een chlamydia-infectie heeft. Vaak blijft de infectie jarenlang onopgemerkt en wordt daarom niet behandeld. Dit verhoogt het risico op infectie: Als de bacteriën blijven stijgen, verspreidt de ontsteking zich naar het baarmoederslijmvlies, de eileiders en de eierstokken.

In ernstige gevallen bestaat het risico op ernstige late effecten. Deze omvatten chronische pijn in de onderbuik en onvruchtbaarheid. Deskundigen schatten dat elk tweede geval van onvruchtbaarheid te wijten is aan een chlamydia-infectie. Het verhoogt ook het risico dat de bevruchte eicel tijdens de zwangerschap buiten de baarmoeder wordt geïmplanteerd (buitenbaarmoederlijke zwaartekracht, zoals buitenbaarmoederlijke zwangerschap).

Hoe lang het duurt voordat onvruchtbaarheid optreedt na een chlamydia-infectie is moeilijk te zeggen. Achteraf is het meestal onmogelijk om precies te bepalen wanneer de infectie heeft plaatsgevonden.

Bij sommige vrouwen verspreidt de bekkenontstekingsziekte zich naar het peritoneum (peritonitis). Soms raakt het leverkapsel dan ontstoken (perihepatitis = Fitz-Hugh-Curtis syndroom). Mogelijke chlamydia-symptomen in dit geval zijn:

• Koorts en vermoeidheid
• Pijn in de bovenbuik rechts
• Drukpijn in de lever

De pijn straalt soms uit naar de rechterschouder. Soms verspreidt de ontsteking zich naar het weefsel grenzend aan de appendix (periappendicitis).

Symptomen bij man en vrouw

Chlamydia-gerelateerde faryngitis wordt gekenmerkt door een rode keel, keelpijn en pijnlijk slikken. Bovendien tasten de ziektekiemen soms het oog aan en veroorzaken daar conjunctivitis.

Symptomen bij zwangere vrouwen en pasgeborenen

Een infectie met Chlamydia trachomatis tijdens de zwangerschap heeft dezelfde gevolgen als bij niet-zwangere vrouwen. Deze omvatten ontsteking van de baarmoederhals en/of het endometrium. Dit verhoogt het risico op vroeggeboorte, voortijdig breken van de vliezen en andere zwangerschapscomplicaties.

Ook bestaat het risico dat de bacterie bij de geboorte wordt doorgegeven aan de baby. Het risico hierop is 50 tot 70 procent. Een typisch symptoom van chlamydia bij pasgeborenen is meestal conjunctivitis, in zeldzame gevallen otitis media. Als vaginaal vocht in de luchtwegen van de baby terechtkomt, bestaat het risico op ernstige longontsteking.

Tijdens het puerperium ontwikkelen sommige geïnfecteerde moeders een ontsteking van het endometrium (postpartum-endometritis).

Lymfogranuloom venereum

In sommige gevallen scheuren de lymfeklieren en sijpelt er pus uit. Tijdens de genezing vormen zich bindweefsellittekens. Bovendien raken de lymfevaten soms verstopt. De lymfe wordt dan niet meer goed afgevoerd en raakt verstopt. Als gevolg hiervan worden de geslachtsorganen extreem vergroot (elephantiasis).

Algemene chlamydia-symptomen bij deze ziekte zijn koorts, hoofdpijn, spier- en gewrichtspijn.

Anale geslachtsgemeenschap veroorzaakt een infectie van het rectum. De onderste delen van de darm raken ontstoken (proctosigmoiditis). Getroffen personen hebben slijmerige bloederige afscheidingen, krampen tijdens de ontlasting (tenesmus) en koorts. In sommige gevallen vormen zich abcessen en fistels in het rectale gebied. Na genezing ontstaan ​​er vaak littekenvernauwingen in het rectum.

Symptomen als gevolg van Chlamydia psittaci

Chlamydia (Chlamydophila) psittaci veroorzaakt een ziekte die ornithose wordt genoemd (psittacose of vogelziekte). Het manifesteert zich als een griepachtige infectie of als een atypische longontsteking. Atypisch is longontsteking die niet wordt veroorzaakt door de meest voorkomende ziekteverwekker (streptokokken).

In ernstige gevallen verspreidt deze chlamydia-infectie zich naar andere organen, bijvoorbeeld naar de hartspier. Dit leidt vervolgens tot ontsteking van de hartspier (myocarditis).

Sommige mensen die besmet raken met Chlamydia psittaci ontwikkelen helemaal geen symptomen van de ziekte.

Symptomen veroorzaakt door Chlamydia pneumoniae

De ziekteverwekker Chlamydia (Chlamydophila) pneumoniae infecteert de luchtwegen en veroorzaakt ontstekingen. Er treden bijvoorbeeld ontstekingen van de sinussen (sinusitis), faryngitis of bronchitis op. Soms leidt de chlamydia-infectie tot een atypische longontsteking.

Afhankelijk van de plaats van de ontsteking kunnen de volgende symptomen van chlamydia optreden:

• Keelpijn
• Moeite met slikken
• Pijn op de borst
• Hoofdpijn
• Fever
• Hoest

Chlamydia-infectie: behandeling

De keuze voor chlamydia-antibiotica en de dosering ervan zijn onder meer afhankelijk van het ziektebeeld (trachoom, urogenitale infectie et cetera). Bij vrouwen wordt er rekening mee gehouden of zij zwanger zijn of borstvoeding geven. Bovendien let de arts bij het plannen van de therapie op mogelijke bijkomende infecties.

Een chlamydia-infectie geneest niet vanzelf; behandeling door de arts is altijd nodig.

Behandeling van Chlamydia trachomatis-infecties

De behandeling van Chlamydia voor dit type ziekteverwekker hangt vooral af van het klinische beeld.

Degenen die besmet zijn met chlamydia maar geen symptomen vertonen, krijgen meestal doxycycline: de besmette persoon slikt zeven dagen lang tweemaal daags 100 milligram van het antibioticum. In bepaalde gevallen is een eenmalige dosis van 1.5 gram azitromycine een alternatief.

Chlamydia-behandeling voor urogenitale ontstekingen

Acute urethritis veroorzaakt door chlamydia wordt bij mannen en niet-zwangere vrouwen ook bij voorkeur behandeld met doxycycline (tweemaal daags 100 milligram gedurende zeven dagen). Hetzelfde geldt meestal voor acute prostatitis en cervicitis veroorzaakt door chlamydia.

Als de ontsteking zich bij vrouwen heeft verspreid naar de eileiders en/of eierstokken, is er sprake van een ‘bekkenontstekingsziekte’ (PID). In dit geval zal de arts een gecombineerde chlamydia-therapie voorschrijven, bestaande uit verschillende antibiotica (ceftriaxon, doxycycline, metronidazol). Maar hoe lang duurt het voordat de chlamydia verdwijnt? En hoe lang is men besmettelijk na behandeling met antibiotica? De duur van de behandeling is één tot twee weken, afhankelijk van het verloop van de ziekte.

Meestal is chlamydia achteraf niet meer aantoonbaar, waardoor de persoon in kwestie niet meer besmettelijk is. Om dit te garanderen wordt de chlamydiabehandeling gevolgd door een test. Bij alle urogenitale chlamydia-infecties moet ook de seksuele partner worden behandeld. Dit voorkomt dat paren elkaar herhaaldelijk opnieuw besmetten met chlamydia.

Chlamydia-behandeling voor lymfogranuloma venereum

Chlamydia geslachtsziekte wordt meestal behandeld met doxycycline. Patiënten nemen gedurende 100 dagen tweemaal daags 21 milligram van het antibioticum.

Chlamydiabehandeling tijdens zwangerschap en borstvoeding.

Als zwangere vrouwen of vrouwen die borstvoeding geven last hebben van een genitale chlamydia-infectie, schrijft de arts bij voorkeur azitromycine voor: de patiënte neemt dan een enkele dosis van het antibioticum.

Als alternatief schrijft de arts ook erytromycine voor voor chlamydia-therapie. Dit antibioticum moet gedurende één tot twee weken worden ingenomen, afhankelijk van de dosis.

Ook de seksuele partner van de patiënt moet op chlamydia worden getest en behandeld.

Chlamydiabehandeling bij pasgeborenen

Baby's die tijdens de geboorte Chlamydia trachomatis oplopen van hun besmette moeder, krijgen doorgaans gedurende 14 dagen erytromycine toegediend.

Als alternatief kan de behandeling van chlamydia bij pasgeborenen worden uitgevoerd met azitromycine. Soms is hier een enkele dosis voldoende. In andere gevallen wordt het antibioticum gedurende drie dagen gegeven.

Chlamydia-behandeling voor rectale of faryngitis

Als de patiënten tegelijkertijd lijden aan de geslachtsziekte gonorroe (gonorroe), kiest de arts voor een combinatietherapie: hij schrijft de twee antibiotica ceftriaxon en azitromycine voor.

Chlamydia-behandeling voor ooginfecties

Chronische conjunctivitis en hoornvliesontsteking veroorzaakt door serovars A tot C van Chlamydia trachomatis wordt trachoom genoemd. Chlamydia-therapie bestaat hier meestal uit het één keer innemen van 1.5 gram azitromycine. Als alternatief schrijft de arts het antibioticum voor lokale toepassing (bijvoorbeeld als zalf) gedurende meerdere dagen voor.

Conjunctivitis veroorzaakt door chlamydia-serotypen D tot en met K wordt ook behandeld met een enkele dosis van 1.5 gram azitromycine. Er zijn andere opties voor chlamydia-therapie, bijvoorbeeld een lagere dosis azitromycine of doxycycline. Het wordt gedurende meerdere dagen ingenomen. Als alternatief kan een lokale behandeling met azitromycine worden overwogen.

Chlamydia-behandeling voor andere ziekteverwekkers

De behandeling met Chlamydia voor een infectie met Chlamydia psittaci of Chlamydia pneumoniae bestaat doorgaans uit doxycycline: patiënten nemen het antibioticum tien tot 21 dagen in.

Infecties met Chlamydia psittaci zijn rapporteerbaar.

Chlamydiabehandeling: verdere tips

Afhankelijk van het ziektebeeld kan de behandeling met antibiotica voor chlamydia ondersteund worden door andere maatregelen.

In het geval van urogenitale chlamydia-infectie en lymfogranuloma venereum raden artsen bijvoorbeeld aan om tijdens de behandeling geen geslachtsgemeenschap te hebben. Dit geldt ook voor orale seks tijdens een chlamydiabehandeling.

Als de partner negatief is getest op chlamydia, is het belangrijk om te wachten tot het einde van de gehele behandelingsperiode voordat u geslachtsgemeenschap heeft, anders bestaat er een risico op besmetting van de partner.

Vooral bij ernstige urogenitale infecties adviseert de arts – naast de behandeling met antibiotica – enige tijd rust en bedrust.

Chlamydia-symptomen van epididymitis of testiculaire ontsteking kunnen vaak worden verlicht door de testikels omhoog te brengen. Voor dit doel is bijvoorbeeld een "testikelbed" van een opgerolde handdoek geschikt. Ook is het raadzaam om de testikels af te koelen, bijvoorbeeld met koude, vochtige kompressen.

Vraag uw arts hoe u zelf de chlamydiabehandeling het beste kunt ondersteunen met medicijnen!

Chlamydia-infectie: onderzoeken en diagnose

Als u vermoedt dat uw urinewegen of geslachtsorganen besmet zijn met chlamydia, ga dan naar een arts: voor mannen zijn urologen en voor vrouwen zijn gynaecologen (specialisten op het gebied van de gezondheidszorg voor vrouwen) de juiste personen om contact op te nemen. Ook voor huid- en seksueel overdraagbare aandoeningen is een dermatoloog een geschikte specialist.

Voor een chlamydia-gerelateerde luchtwegaandoening (zoals longontsteking) moet de huisarts het eerste aanspreekpunt zijn. Bij een chlamydia-infectie van het oog is het raadzaam een ​​oogarts te raadplegen.

Medische geschiedenis (anamnese)

De arts zal eerst met u praten en uw medische geschiedenis opnemen. Hij zal bijvoorbeeld vragen naar typische symptomen en eventuele eerdere ziekten. Als een chlamydia-infectie in de intieme zone wordt vermoed, is informatie over seksuele gewoonten ook van belang. Mogelijke vragen zijn:

• Heeft u ongewone afscheiding uit uw urethra/vagina opgemerkt? Zo ja, hoe ziet dat eruit?
• Heeft u pijn of een branderig gevoel bij het plassen?
• Verandert u vaker van seksuele partner?
• Heeft u onlangs onbeschermde geslachtsgemeenschap gehad?
• Heeft u nog andere pijnklachten, bijvoorbeeld in de buik- en bekkenstreek?
• Heeft u zwellingen in de testikel- of liesstreek opgemerkt?

Als u ook last heeft van keelpijn en slikpijn, kan er sprake zijn van chlamydia-overdracht via orale seks. Beantwoord uw arts openlijk op passende vragen, zelfs als u zich daar misschien ongemakkelijk bij voelt. Alleen zo kunt u de exacte oorzaak van uw klachten vaststellen.

Trachoom komt vooral voor in tropische landen. Als u oogpijn of roodheid heeft, wordt u daarom gevraagd naar eerdere reizen.

Bij luchtwegklachten zal de arts vragen naar de exacte klachten en eventueel contact met vogels:

• Heeft u hoest? Is dit droog of met sputum?
• Heeft u last van koude rillingen of koorts?
• Voel je je vermoeid?
• Werkt u met of houdt u vogels?

Fysiek onderzoek

Hij zal tikken, palperen en luisteren naar de buik. Ontsteking van de interne vrouwelijke voortplantingsorganen wordt door de arts soms gevoeld als een zwelling onder de buikwand. Als hij op de rechter bovenbuik drukt, duidt een stekende pijn op een chlamydia-infectie van het leverkapsel.

Om een ​​chlamydia-infectie van de luchtwegen op te sporen, tikt de arts op de longen (percussie) en beoordeelt hij met de stethoscoop de luchtwegen (auscultatie). Als er sprake is van keel- en slikproblemen, duidt een rode keel vaak op een ontsteking van de slijmvliezen (faryngitis).

Als er een chlamydia-infectie van het oog wordt vermoed, onderzoekt de arts het oog gedetailleerd op roodheid of naar binnen gekeerde oogleden (entropion).

Beeldvormingsprocedures

Beeldvormende onderzoeken zoals computertomografie (CT) of echografie (echografie) zijn meestal niet nodig voor chlamydia-infectie.

Chlamydia trachomatis-bacteriën dringen echter soms omhoog in de buik, vooral bij vrouwen. Op het echobeeld herkent de arts abcessen of andere zwellingen als gevolg van ontstekingen van de eileiders en eierstokken (adnexitis).

Chlamydia-test

Er zijn verschillende soorten chlamydiatesten: directe methoden zijn bedoeld om de ziekteverwekker zelf op te sporen in monstermateriaal van de patiënt. Indirecte methoden omvatten een bloedtest, waarbij wordt gezocht naar antilichamen tegen chlamydia in het bloed. Chlamydia-zelftests zijn online beschikbaar, maar de diagnose van een chlamydia-infectie behoort in handen van de arts.

Directe detectie van de bacterie

Een chlamydiatest voor directe detectie van bacteriën wordt gebruikt om te testen op vermoedelijke infecties en de diagnose te bevestigen. Er zijn heel verschillende testprocedures, die verschillen qua betekenis en mogelijke toepassingen.

Om chlamydia op te sporen wordt bijvoorbeeld een door de arts afgenomen uitstrijkje van het baarmoederhalsslijmvlies, de urethra of de endeldarm gebruikt. Er is ook een chlamydia-urinetest. Deze snelle chlamydiatest is vooral geschikt bij mannen voor het opsporen van een urogenitale infectie.

Bij ooginfecties wordt de oogsecretie (uitgescheiden vocht) onderzocht.

Om chlamydia in het monstermateriaal op te sporen, worden de ziekteverwekkers in een celcultuur gekweekt. Dit kan echter moeilijk zijn en is om veiligheidsredenen alleen mogelijk in gespecialiseerde laboratoria.

Als alternatief kunnen bepaalde structurele componenten van de bacteriën worden gedetecteerd, bijvoorbeeld karakteristieke eiwitten op het oppervlak van de ziektekiemen. Sommige snelle Chlamydia-tests zijn ook gebaseerd op dergelijke antigeentests.

Een andere mogelijkheid is de detectie van het chlamydiagenoom in het monstermateriaal. Voor dit doel worden meestal zogenaamde nucleïnezuuramplificatietests (NAAT) uitgevoerd. Tegenwoordig worden ze beschouwd als de voorkeursmethode.

Detectie van antilichamen

Het immuunsysteem reageert op een infectie met Chlamydia door specifieke antilichamen aan te maken. Soms duurt het echter enkele weken voordat deze in het bloed van de patiënt kunnen worden aangetoond. Een dergelijke serologische chlamydiatest is daarom doorgaans niet geschikt voor het opsporen van een acute infectie.

Een serologische chlamydiatest is daarom vooral zinvol voor het ophelderen van een vergevorderde (gecompliceerde) chlamydia-infectie. De arts neemt ook een bloedmonster en test dit op chlamydia-antistoffen om de oorzaak van de onvruchtbaarheid vast te stellen. Dit komt omdat een laat gevolg van een chlamydia-infectie onvruchtbaarheid is.

Kosten

In Duitsland kunnen vrouwen tot 25 jaar gratis een chlamydia-screeningstest ondergaan bij hun gynaecoloog. Bij deze chlamydiascreening wordt een urinemonster van de patiënt getest op Chlamydia trachomatis. De kosten hiervoor worden gedekt door de wettelijke ziekenfondsen.

Vrouwen die zich na de leeftijd van 25 jaar uit voorzorg op chlamydia willen laten testen, moeten de kosten zelf dragen. Hetzelfde geldt voor mannen van alle leeftijden. Een uitzondering wordt gemaakt bij een door een arts voorgeschreven chlamydiatest: mannen en vrouwen worden dan gratis onderzocht en getest.

Tijdens de zwangerschap wordt in het kader van de preventieve medische controles een chlamydiatest uitgevoerd.

Test ook voor seksuele partners

Chlamydia-infectie: verloop van de ziekte en prognose.

Met een tijdige en consistente behandeling kan een chlamydia-infectie over het algemeen zonder gevolgen worden genezen. Veel chlamydia-infecties blijven echter in eerste instantie onopgemerkt omdat ze nauwelijks klachten veroorzaken. Dit geldt vooral voor een seksueel overdraagbare ziekte met chlamydia: geïnfecteerde personen zijn dus een onbewuste bron van infectie voor seksuele partners.

Chlamydia: complicaties

Indien onbehandeld, loopt een chlamydia-infectie het risico chronisch te worden en complicaties te veroorzaken:

Onvruchtbaarheid en buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

In sommige gevallen ontstaat er een urogenitale infectie in het lichaam: bij mannen resulteert dit bijvoorbeeld in een ontsteking van de testikels en bijbal. Onbehandelde patiënten lopen het risico onvruchtbaar te worden.

Bij vrouwen verspreidt een urogenitale chlamydia-infectie zich naar het bekken en leidt tot ontsteking van de eileiders en de eierstokken. Als gevolg hiervan blijven deze soms aan elkaar plakken en ontstaan ​​er littekens. Dit verhoogt het risico op onvruchtbaarheid en op zwangerschappen buiten de baarmoeder (buitenbaarmoederlijke zwangerschap), zoals een eileiders- of buikzwangerschap.

Reactieve artritis (syndroom van Reiter).

In zeldzame gevallen resulteert een ontsteking van de urethra door Chlamydia trachomatis in reactieve artritis. Deze vorm van gewrichtsontsteking werd vroeger de ziekte van Reiter of het syndroom van Reiter genoemd. Om historische redenen zijn deze termen inmiddels echter verlaten. Reactieve artritis komt vooral voor bij mannen.

De meeste patiënten vertonen drie symptomen (voorheen de “triade van Reiter” genoemd): niet-etterende ureteritis, pijnlijke gewrichtsontsteking (knie, enkel, enzovoort) en conjunctivitis.

Andere mogelijke tekenen van chlamydia zijn huiduitslag, bijvoorbeeld in het genitale gebied, in de mond of op het slijmvlies van de mond en op de voetzolen. Complicaties zoals ontsteking van de hartspier (myocarditis), pleura (pleuritis) en aorta (aortitis) zijn ook mogelijk.

Andere complicaties van chlamydia

Zeer zelden leidt een infectie met Chlamydia pneumoniae tot een ontsteking van het hart (myocarditis en endocarditis). Complicaties zoals pijnlijke nodulaire roodheid van de huid (erythema nodosum), reactieve artritis of ontsteking van de zenuwen of hersenvliezen van het ruggenmerg (meningoradiculitis) worden ook slechts af en toe waargenomen.

Chlamydia-infectie bij pasgeborenen

Ongeveer 50 tot 70 procent van de geïnfecteerde zwangere vrouwen draagt ​​tijdens de vaginale bevalling chlamydia over op de baby. Als gevolg hiervan ontwikkelt de pasgeborene meestal conjunctivitis en/of longontsteking. Dit laatste gaat in veel gevallen gepaard met otitis media.

Chlamydia voorkomen

Om een ​​seksueel overdraagbare chlamydia-infectie te voorkomen, moet u tijdens geslachtsgemeenschap altijd een condoom gebruiken. Dit geldt voor zowel vaginale als anale geslachtsgemeenschap. Tijdens orale seks moet u ook een condoom of een “likdoekje” (tandmoeder) gebruiken ter bescherming tegen infecties. Ondanks het gebruik van een condoom kan de kans op besmetting met chlamydia niet honderd procent worden uitgesloten, maar is de kans wel aanzienlijk lager.

Conjunctivitis veroorzaakt door Chlamydia trachomatis (trachoom) is wereldwijd de meest voorkomende oogziekte en de tweede meest voorkomende oorzaak van blindheid. Het komt vooral voor in landen met slechte hygiënenormen. Iedereen die in dergelijke landen reist, moet daarom bijzondere aandacht besteden aan hygiëne.

Er zijn geen speciale preventieve maatregelen voor Chlamydia pneumoniae. Personen die risico lopen, zoals chronisch zieken, ouderen of immuungecompromitteerden, moeten contact met geïnfecteerde personen vermijden.

Om te voorkomen dat u ornithose oploopt, moet u contact vermijden met vogels die besmet zijn of vermoedelijk besmet zijn met Chlamydia psittaci. Bescherming tegen infectie wordt geboden door beschermende kleding en mond- en neusbescherming. Dit komt omdat chlamydia al wordt overgedragen via contact met verontreinigd, vervuild stof.