Nina is de gevierde ster op elk verjaardagsfeestje: ze kan niet alleen geweldige gezichten trekken, maar ze kan ook met haar oren wiebelen. Wat tegenwoordig wordt opgevoerd voor vermaak op feesten en vieringen en slechts door weinigen wordt beheerst, was in vroegere tijden voor alle zoogdieren, waartoe wij mensen ook per geslacht behoren, een belangrijk instrument om te overleven.
Geschiedenis
In tijden dat mensen nog jagers-verzamelaars waren, in het wild leefden en elke dag gingen jagen, waren de oren van onze voorouders mobiel. Hierdoor konden ze tijdens het jagen geluiden en mogelijke gevaren lokaliseren. In de loop van de millennia is dit vermogen achteruitgegaan. De oorspieren die verantwoordelijk zijn voor deze beweging zijn nauwelijks ontwikkeld. We hebben dit vermogen niet langer nodig in de huidige beschaafde samenleving.
Het wiebelen van het oor kan door iedereen worden getraind
Toch hebben een paar mensen het vermogen om met hun oren te wiebelen. Bij dieren, zoals honden en konijnen, kunnen deze vermogens nog steeds worden waargenomen. Ze 'prikken' vaak in hun oren, zetten ze op en draaien ze in verschillende richtingen om snel de roep van hun meester of geluiden in het bos te horen. Maar overblijfselen van deze ‘oorbewegende spieren’ hebben elk mens. Dus alle niet-oorwiezers kunnen ze ook oefenen.
