Elk kind reageert een keer uitdagend. Voor ouders is dit vooral vervelend. Sommigen zijn overweldigd door het gedrag van hun kind. Ze moeten echter kalm blijven. De uitdagende fase is een ontwikkelingsproces. Elk kind gaat er doorheen. Wat het ermee te maken heeft en hoe ouders zich binnen deze tijd correct gedragen, zullen de lezers in de volgende secties leren.
Favoriete woord "nee" - wat betekent de uitdagende fase?
In de regel begint de uitdagende fase van het kind met het 2e levensjaar en vervaagt langzaam na het bereiken van het 4e levensjaar. Eerdere generaties gebruikten het woord 'verzet' voor negatief gedrag van het kind. Ondertussen kan de fase wetenschappelijk onderbouwd worden. Het kind maakt in deze periode een belangrijke fase van zelfbevestiging door. Op basis van deze kennis wordt de verzetfase nu ook wel de autonomiefase genoemd. De uitdagingsfase hangt samen met de taalontwikkeling van het kind. Tijdens deze fase stelt het kind een bijzonder groot aantal vragen. Kinderen zijn al onderworpen aan de oordelen van volwassenen. Als vragen met "ja" worden beantwoord, geeft dit het kind een positief gevoel. Omgekeerd antwoorden met 'nee' leiden tot negatieve emoties. Het logische deel van het kind hersenen is niet actief tijdens een spanning reactie. Gesprek met het kind wordt onmogelijk. Opstandig gedrag volgt.
Als het kind woedt
Opstandig gedrag is onaangenaam voor ouders. Vooral in de supermarkt of op openbare plaatsen. Omstanders kijken kritisch. Ze vermoeden slecht ouderschap achter het gedrag van het kind. Deze kritische observatie door anderen vermindert het gevoel van eigenwaarde van de ouders en vergroot hun eigen woede jegens het kind. Als gevolg hiervan reageren ouders overdreven. Een omstandigheid die leidt tot nieuwe aanvallen van verzet. In de regel wil het kind altijd wat ouders ontkennen. Het test zijn grenzen.
Hoe kunnen ouders ermee omgaan
Een efficiënte methode is het vormen van beknopte zinnen. In zijn uitdagende fase, de linkerhersenhelft van het kind hersenen functioneert niet zoals gewoonlijk. Genoemde dingen moeten worden herhaald. Het gedrag van het kind moet onder zijn aandacht worden gebracht. Op deze manier kan hij meestal relatief snel worden afgeleid. In veel gevallen is troost op zijn plaats. Het kind voelt zich niet lekker en heeft de liefde van zijn ouders nodig. Het is gepast om begrip te suggereren.
Blijf ontspannen
Veel ouders zijn gespannen als de uitdagende fase zich voordoet. Ze zijn bang voor de reactie van de buitenwereld en proberen het uitbreken van driftbuien bij het kind te voorkomen. Kinderen hebben een zeer goede perceptie. Ze merken de innerlijke onrust van de ouders op. Dit zorgt er ook voor dat ze zich ongemakkelijk voelen. Als gevolg van hun onzekerheid blijven ze zich uitdagend gedragen. Ouders moeten kalm blijven. Ze mogen niet worden beïnvloed door de buitenwereld. Alle ouders kennen deze voorwaarden. Het gedrag van het kind is niet te wijten aan zijn eigen tekortkomingen. Het is biologisch en kan zelfs met de beste opleiding niet worden geëlimineerd.
Het kind heeft de nabijheid van de ouders nodig
Ouders mogen het gedrag van het kind niet persoonlijk opvatten. Ze moeten het kind altijd de liefde geven die het gewend is - ook in deze fase. Het kind moet de ouderlijke verbondenheid kunnen voelen. Samen kan de fase worden beheerst. Een kind heeft een helpende hand nodig. Het heeft nauwelijks ervaring en zit in een leren fase. Ouders mogen met hun kroost op ontdekkingsreis gaan, hem serieus nemen en het kind in hun armen nemen.
Sta op de meest noodzakelijke regels
Ieder individu heeft zijn eigen wil. Dit moet worden gerespecteerd. Het is echter niet mogelijk om op elke wens van het kind in te gaan. In dit geval moeten de meest noodzakelijke regels worden gevolgd. Het kind moet zijn grenzen kennen. Deze moeten duidelijk worden gemaakt. Degenen die hiermee in strijd zijn, krijgen een kind met permanent uitdagend gedrag.
Uitschelden doet weinig goed
Sommige ouders zijn absoluut overweldigd als het kind driftbuien heeft. Ze schreeuwen of schelden hun kind. De gemoederen laaien op. In deze situatie kan er geen overeenstemming zijn. Het is noodzakelijk om kalm te blijven. Als je kalm blijft, kun je het kind ook kalmeren. Na een tijdje neemt de agitatie af. Deze aanpak kan leiden tot groot succes. In het proces sparen ouders het kind en verlagen ze hun eigen kind spanning niveau. Het gebruik van geweld moet ten koste van alles worden vermeden.
De strijd om autonomie
Eigenlijk vertegenwoordigt de uitdagende fase een positieve ontwikkeling. Het is de eerste stap naar de autonomie van het kind. Daarin kunnen voor het eerst het karakter en de wil van het kind worden herkend. Het nageslacht groeit uit tot een zelfstandig wezen. Hij komt in opstand tegen de vaststelling van wetten en gedragingen van de ouders. Gedurende deze tijd moet de ontwikkeling van het eigen zelf van het kind worden aangemoedigd. Zo groeit het uit tot een zelfverzekerd persoon die zich later in het openbaar kan laten gelden. Dit proces is van enorm belang, zeker voor de schooljaren. Wie angstig in de hoek zit en niets durft te zeggen, wordt verbannen. In de uitdagende fase leggen ouders de basis voor de hele ontwikkeling van het kind. Ze kunnen deze ontwikkelingsfase positief beïnvloeden. Om dit te doen, moeten ze het kind leren begrijpen en zijn of haar wensen serieus nemen.
