Aambeien: symptomen, behandeling

Kort overzicht

• Symptomen: jeuk, sijpelen, pijn, gevoel van een vreemd lichaam, soms bloed op ontlasting of toiletpapier, ontlasting die uitsmeert in ondergoed
• Behandeling: Afhankelijk van de ernst, wondzalven, zinkpasta of kruidenzalven (toverhazelaar, aloë vera), cortisonzalf, lokale anesthetica, soms flavonoïden, sclerotherapie, wurging (ligatie van elastiekjes), operatie
• Oorzaken en risicofactoren: vergroting van het vaatkussen van aambeien, risicofactoren: ernstige druk door constipatie of zwaar tillen, vezelarm dieet, weinig lichaamsbeweging, zwaarlijvigheid, zwangerschap, sedentaire levensstijl
• Diagnose: Anamnese, lichamelijk onderzoek met inspectie, palpatie van het rectum, anale endoscopie (proctoscopie) en/of rectoscopie (rectoscopie).
• Verloop van de ziekte en prognose: Met therapie zijn de symptomen gemakkelijk te behandelen, hoe eerder hoe beter, complicaties zoals huidirritatie, anaaleczeem, bloedarmoede en zelden fecale incontinentie zijn mogelijk.

Wat zijn aambeien?

Iedereen heeft aambeien (ook: aambeien), zowel mannen als vrouwen. Aambeien zijn een sponsachtig vaatkussentje met een goede bloedtoevoer dat zich aan de uitgang van het rectum bevindt. Samen met de sluitspieren sluit het de anus af en zorgt voor een fijne afsluiting.

Als de aambeien echter groter worden, ontstaat er vaak ongemak. Omdat bij vergrote aambeien de fijne afsluiting van de anus wordt verstoord, ontstaat er soms ontlastingssmering. Bovendien klagen de getroffenen over pijn, jeuk en een branderig gevoel aan de anus. Artsen spreken dan van aambeienziekte. In de volksmond betekent het simpelweg: iemand heeft aambeien.

De aambeien verschijnen soms als een enkele knobbel, of er vormen zich meerdere knobbels in het vaatkussen. Ook een ringvormig uitsteeksel van dit weefsel is mogelijk.

Aambeien zijn niet besmettelijk en meestal niet gevaarlijk. Als ze worden uitgesproken, komen ze in sommige gevallen naar buiten en zijn ze dan met het blote oog zichtbaar. In sommige gevallen zijn de aambeien zelf voelbaar. Aambeienziekte manifesteert zich in verschillende mate van ernst en is een veel voorkomende aandoening in westerse geïndustrialiseerde landen.

Gaan aambeien achteruit? Aambeien of aambeienziekte zelf verdwijnen meestal niet vanzelf. In milde gevallen kunnen de symptomen echter na een paar dagen afnemen en is de getroffen persoon weer klachtenvrij. Ernstige aambeien vereisen echter medische behandeling.

Symptomen van aambeien

Inwendige aambeien die slechts zeer mild zijn, veroorzaken vaak nauwelijks of slechts in fases. Fasen waarin de aambeien geheel klachtenvrij zijn, worden soms afgewisseld met fasen met mildere klachten, zoals jeuk of een licht brandend gevoel tijdens de stoelgang.

Sommige patiënten melden dat aambeien jeuken en/of pijn doen, vooral 's nachts. Een mogelijke verklaring voor waarom aambeien 's nachts jeuken en/of pijn doen, is dat de jeuk en/of pijn meer merkbaar is in rust.

Vaak treden deze milde aambeiensymptomen op wanneer constipatie optreedt als gevolg van levensstijl (vezelarm dieet, weinig of geen lichaamsbeweging of fysieke activiteit).

Wat te doen als aambeien bloeden?

Bloedende aambeien zijn meestal onschadelijk. Omdat echter ook andere aandoeningen bloed in de ontlasting veroorzaken, is het belangrijk om dit door een arts te laten ophelderen.

Aambeien bloeden vaak na een stoelgang, omdat door het drukken er meer bloed in de bloedvaten ophoopt. Het bloed ligt op de ontlasting, blijft aan het toiletpapier plakken of druppelt in het toilet. Normaal gesproken is het bloeden door aambeien mild. In een vergevorderd stadium zijn ze soms erg zwaar. Dan moet u zeker een arts raadplegen.

Hoe lang kunnen aambeien bloeden? Het is belangrijk om te weten dat aambeien meestal na korte tijd stoppen met bloeden. Elke stoelgang kan echter weer een lichte bloeding veroorzaken. Als de aambeien al dagen bloeden, is een bezoek aan de huisarts aan te raden.

Veroorzaken aambeien een zogenaamde potloodkruk? In de regel veroorzaken aambeien geen potloodachtige vervorming van de ontlasting met een kleine diameter. De oorzaak van potloodontlasting is een vernauwing in het rectum, wat ziekten veroorzaakt zoals rectumkanker of, zeldzamer, het prikkelbaredarmsyndroom of de ziekte van Crohn. Medische opheldering is in dit geval dringend aan te raden.

Geavanceerde aambeiensymptomen

Bij gevorderde aambeien treden jeuk en een branderig gevoel aan de anus op. Bovendien klagen sommige patiënten met aambeien over een gevoel van druk of een gevoel van vreemd lichaam in de anus. Huilende aambeien en pijnlijke huid in het anale gebied of voelbare uitsteeksels maken ook deel uit van de symptomen. Deze laatste zijn niets anders dan aambeien die uit het anale kanaal zijn gevallen.

Door de toch al geïrriteerde en vochtige huid in het anale gebied ontstaan ​​in sommige gevallen ontstoken en gezwollen aambeien. Wanneer aambeien gezwollen zijn, veroorzaakt dit soms pijn. Als er bijzonder hevige pijn optreedt bij aambeien, is dit ook een reden om naar een arts te gaan. Enerzijds is het denkbaar dat er een andere oorzaak achter de pijn zit, en anderzijds is het voor de arts mogelijk om de pijn te behandelen.

Waarom jeuken aambeien? De jeuk van aambeien is vaak een gevolg van een verminderde fijne sluiting van de anus; dit zorgt ervoor dat in sommige gevallen darmafscheidingen weglekken. De huid wordt soms zacht en geïrriteerd. Reinigen met toiletpapier kan de huid ook verder irriteren.

Diarree is geen typisch symptoom van aambeien. Niettemin komen er in de loop van de ziekte soms diarree-achtige symptomen voor: getroffen personen melden vaak slijmafscheidingen uit de darm.

De reden hiervoor is dat vergrote aambeien er meestal voor zorgen dat de anus niet goed afsluit. Eenvoudige sporen van ontlasting in het ondergoed zijn ook een teken van aambeien.

Obstipatie veroorzaakt door aambeien? In de regel veroorzaken aambeien geen constipatie, maar zijn ze er meestal een gevolg van. Daarom spelen gezonde stoelganggewoonten met voldoende vochtinname en voldoende vezels een belangrijke rol bij aambeienaandoeningen.

Pus komt meestal ook niet voor in verband met aambeien. De oorzaak van pus op de anus is meestal een ontsteking die leidt tot een abces. Een abces is, om zo te zeggen, een kook of opeenhoping van pus die soms in het anale gebied voorkomt.

Valse (externe) aambeien

Echte (interne) aambeien komen voort uit verwijde slagaders van het vasculaire kussen dat zich in het rectum nabij de uitgang (anus) bevindt.

Artsen noemen deze aambeien anale veneuze trombose, anale trombose of perianale trombose. In tegenstelling tot aambeien worden in dit geval veneuze in plaats van arteriële bloedvaten geblokkeerd. Ze komen plotseling voor en zijn permanent pijnlijk. In tegenstelling tot aambeien bevinden ze zich alleen aan de buitenkant en zijn ze voortdurend voelbaar als harde, uitpuilende knobbels aan de buitenrand van de anus.

Aambeien: behandeling

Er zijn verschillende manieren om pathologisch vergrote aambeien te laten behandelen. Afhankelijk van de ernst van de aambeienaandoening kunnen verschillende behandelingsopties worden overwogen. Artsen maken onderscheid tussen de volgende graden van ernst van aambeienziekte:

• Aambeien graad 1: Milde en meest voorkomende vorm van aambeien, zijn niet voelbaar en alleen zichtbaar tijdens een anaalkanaalonderzoek (proctoscopie).
• Graad 2 aambeien: puilen naar buiten wanneer erop wordt gedrukt en trekken zich vervolgens vanzelf terug in het anale kanaal.
• Graad 4 aambeien: zijn blijvend zichtbaar aan de buitenzijde van de anus, kunnen niet meer teruggeduwd worden in het anale kanaal, vaak steekt er ook wat anaalslijmvlies uit (anale prolaps)

Duur van de aambei: Hoe lang het duurt voordat milde aambeien verdwijnen, of hoe lang de zwelling van de aambei aanhoudt, varieert. In de regel leiden milde vormen van aambeien binnen enkele dagen tot een vermindering van de symptomen en een regressie van de aambeienzwelling. Als de klachten langer dan één tot twee weken aanhouden, is het raadzaam een ​​arts te raadplegen.

Het eerste aanspreekpunt bij aambeien is uw huisarts. Hij zal u dan doorverwijzen naar de juiste plek. Welke arts uiteindelijk de juiste specialist is, hangt voor aambeien af ​​van het type behandeling. Mogelijke gespecialiseerde specialisten zijn onder meer: ​​Proctologen, chirurgen of gastro-enterologen.

Basistherapie voor aambeien

De basis van elke aambeibehandeling is een gezond dieet en een regelmatige stoelgang. Beide helpen ook om aambeien te voorkomen.

Maatregelen voor basistherapie voor aambeien zijn:

• Eet regelmatig voedingsmiddelen met veel vezels. Dit voorkomt constipatie. Er zitten veel vezels in volkorenbrood, muesli, tarwezemelen, psylliumschillen, sesamzaad, havermout, peulvruchten, groenten en vers fruit (met schil).
• Drink minimaal anderhalve liter vocht per dag. Hierdoor kunnen de opgenomen voedingsvezels goed opzwellen in de darmen. Water en andere calorievrije dranken zoals ongezoete thee worden bijzonder aanbevolen.
• Probeer zo min mogelijk voedingsmiddelen te eten die constipatie bevorderen. Deze omvatten witbrood, chocolade, witte rijst en witte pasta. Zwarte thee zorgt er ook voor dat de darmen traag worden als deze lange tijd is doordrenkt.
• Neem de tijd voor de stoelgang, indien mogelijk altijd op hetzelfde tijdstip van de dag. Dit zal uw darmen helpen wennen aan een regelmatige stoelgang.
• Duw niet te hard tijdens de stoelgang.
• Voordat u laxeermiddelen gebruikt – inclusief natuurlijke of kruidenproducten – is het raadzaam om uw arts te raadplegen.

Dit type dieet en de andere maatregelen vormen de basisbehandeling voor aambeienziekte en zijn over het algemeen aan te raden, zelfs na een aambeioperatie.

Daarnaast kunnen indien nodig conservatieve maatregelen worden toegepast, bijvoorbeeld een pijnstillende aambeiencrème of aambeienzalf. In het geval van aanhoudende symptomen of een ernstige aambeienaandoening, bijvoorbeeld als er al ‘uitwendige’ aambeien (die al uit de anus uitpuilen) aanwezig zijn, is een chirurgische behandeling om deze te verwijderen meestal noodzakelijk.

Aambeienbehandeling met medicijnen

Een groep geneesmiddelen die wordt gebruikt voor de behandeling van aambeien zijn de zogenaamde “externals” of “hemorrhoidalia”. Dit betekent dat ze worden aangebracht in de vorm van zalven, gels, crèmes, zetpillen en/of anale tampons (zetpillen met een toortsinzetstuk). Ze worden gebruikt voor symptomatische therapie. Dit betekent dat ze acute symptomen verlichten, maar de oorzaak niet wegnemen.

Medicijnen voor de behandeling van aambeien die oraal worden ingenomen, worden ‘inwendige geneesmiddelen’ genoemd. Ze worden bijvoorbeeld gebruikt in de vorm van tabletten. Ze verlichten acute symptomen en zijn bedoeld om het genezingsproces na de operatie te verbeteren.

Ontstekingsremmende medicijnen

Wondzalven of zinkpasta kunnen worden gebruikt om pijnlijke aambeien te behandelen. Kruidencrèmes, zalven of zetpillen zijn ook nuttig bij aambeien, bijvoorbeeld preparaten op basis van Hamamelis virginiana (maagdelijke toverhazelaar) of aloë vera.

Bovendien kan uw arts in sommige gevallen zalven voorschrijven die cortisone bevatten. Ze bevatten bijvoorbeeld prednisolon of hydrocortisonacetaat. Deze actieve ingrediënten remmen het immuunsysteem, dat de ontstekingen aan de anus en de aambeien tegengaat.

Gebruik zalven die cortisone bevatten alleen zolang uw arts dit heeft aanbevolen. Als u het langer gebruikt, loopt u het risico huidatrofie te ontwikkelen. Dit betekent dat de huid dunner wordt en dus kwetsbaarder. Bovendien bevorderen cortisonzalven schimmelinfecties in de darmen.

Zalven en crèmes tegen aambeien tijdens zwangerschap en borstvoeding? In principe schrijven artsen deze medicijnen en psylliumdoppen hier alleen met terughoudendheid voor. Neem contact op met uw arts voordat u bepaalde producten gebruikt, zelfs zonder recept. In veel gevallen kunnen een vezelrijk dieet, (zoveel mogelijk) bewegen en een goede anale hygiëne verstopping al voorkomen.

Lokale anesthetica

Net als cortisonzalven schrijven artsen lokale anesthetica alleen voor kortdurend gebruik voor. De reden: ze veroorzaken soms allergieën. Als u in het verleden een allergische reactie heeft gehad op lokale anesthetica, is het belangrijk dat u dit aan uw arts vertelt voordat u een aambeibehandeling krijgt.

Hoe wordt het medicijn toegepast?

Met behulp van een applicator breng je de zalf direct in de anus aan. Als alternatief kan een kompres met de zalf worden bedekt en vervolgens als inzetstuk worden gebruikt.

Sommige actieve ingrediënten worden door fabrikanten ook aangeboden als anale tampons. Dit zijn zetpillen die zijn voorzien van een gaasje. Ze blijven in het anale kanaal en geven daar hun actieve ingrediënt af. Conventionele zetpillen daarentegen geven hun actieve ingrediënt af in de bovenste delen van de darm.

Flavonoïden

In Oostenrijk en Zwitserland – maar niet in Duitsland – zijn zogenaamde flavonoïden goedgekeurd. Dit zijn secundaire plantaardige stoffen zoals diosmin en hesperidine voor orale toediening. Ze worden gebruikt bij acute klachten, maar ook postoperatief. Flavonoïden verminderen de rekbaarheid van bloedvaten en voorkomen hun doorlaatbaarheid voor bloedvloeistof.

Sclerosering, ijsvorming of wurging van aambeien

Milde aambeien (vooral graad één tot twee) worden vaak door de arts gescleroseerd. Om dit te doen, injecteert hij een scleroserende stof in het gebied van een aambei, zoals zinkchloride. Dit blokkeert de bloedstroom naar de aambei, en het weefsel krimpt en stolt. Artsen noemen deze methode sclerotherapie.

Wanneer de aambeien precies verbeteren na sclerotherapie, verschilt enigszins van persoon tot persoon. Meestal treedt er echter binnen een paar dagen verlichting op van aambeiensymptomen. Welk gedrag raadzaam is na sclerotherapie van aambeien, bespreekt u met uw behandelend arts.

Aambeien kunnen ook worden gescleroseerd door infrarood licht. Deze zogenaamde infraroodcoagulatie wordt echter niet als zeer succesvol beschouwd.

Een andere optie is om de aambeien te bevriezen met lachgas of vloeibare stikstof. Artsen noemen dit cryohemorroïdectomie. Net als bij infraroodcoagulatie is de kans op succes echter niet erg groot.

Betere kansen op succes worden geboden door de aambeien te ‘ligeren’. Elastiekligatie of aambeienligatie wordt door artsen uitgevoerd, vooral bij tweedegraads aambeien, maar soms ook bij eerste- en derdegraads aambeien.

Het wordt sterk afgeraden om aambeien (zelf) te prikken. Dit brengt naast letsel ook een risico op infectie met zich mee. Raadpleeg altijd een arts voor een veilige behandeling als u een aambeiaandoening heeft.

Aambei operatie

De laatste optie voor aambeibehandeling is traditionele aambeichirurgie. Bij deze procedure verwijdert de arts de aambeien volledig. Deze hemorrhoidectomie is geïndiceerd wanneer andere behandelmethoden (zoals sclerotherapie) de symptomen niet verlichten. Bij aambeien van de derde en vierde graad wordt vaak een operatie uitgevoerd.

Op de lange termijn kunnen aambeien van hogere kwaliteit, zoals graad 4, meestal niet duurzaam worden behandeld zonder operatie. Niettemin wordt conservatieve therapie ook aanbevolen voor aambeien van welke graad dan ook.

Moderne chirurgische procedures voor de behandeling van aambeien.

Er zijn nu ook enkele moderne procedures die kunnen worden gebruikt om aambeien te verwijderen. Ze worden als zachter beschouwd dan een klassieke hemorrhoidectomie. Een voorbeeld is de werking van de nietmachine volgens Longo.

Het is geschikt voor derdegraads aambeien. Tijdens de procedure prikt de arts met een speciaal nietapparaat (nietmachine) een strook anale mucosa boven de aambeien uit. Vervolgens “trekt” hij de verzakte aambeien terug in het anale kanaal en hecht de randen van de wond aan elkaar.

De methode wordt als minder pijnlijk beschouwd dan chirurgische verwijdering van de aambeien. Patiënten hebben daarna doorgaans minder pijnmedicatie nodig en verlaten in veel gevallen eerder het ziekenhuis. Er zijn echter ook nadelen, waaronder het verhoogde risico op herhaling: na een Longo-operatie ontstaan ​​sneller en vaker nieuwe aambeien dan na een hemorrhoidectomie.

Om de pijn te verlichten, adviseren artsen daarom postoperatief enkele maatregelen. Net zoals de regulering van de ontlasting (door middel van een vezelrijk dieet) een rol speelt bij de behandeling van aambeien zonder operatie, is dat ook bij operaties het geval. Als de ontlasting zacht is, draagt ​​dit bij aan pijnverlichting.

Bovendien schrijven artsen gewoonlijk pijnstillers voor na een aambeioperatie en adviseren ze grondig maar voorzichtig douchen van het anale gebied met schoon water om de wond te helpen genezen. In sommige gevallen kunnen artsen postoperatief een antibioticum voorschrijven, maar dit is niet altijd nodig.

Er is geen algemeen antwoord op de vraag hoe lang lichte bloedingen zullen optreden na een aambeioperatie. Hier beoordeelt de arts in hoeverre de sterkte en de duur van de bloedingen binnen de normale omvang van de operatie vallen of vanaf wanneer ze een complicatie vormen en behandeld moeten worden. Het wordt in principe sterk aanbevolen om dit met de arts te verduidelijken.

Gemiddeld kan worden verwacht dat aambeien na de operatie ongeveer één tot vier weken arbeidsongeschiktheid of ziekteverlof nodig hebben. De genezingstijd van de aambeiwond na de operatie duurt ongeveer vier tot acht weken.

Home remedies voor aambeien

Huismiddeltjes zoals zitbaden met ontstekingsremmende tannines of lijnzaad, zitringen/zitkussens (in het geval van ringvormige aambeien) en verkoelende kompressen helpen in veel gevallen een aambeienaandoening te verlichten.

Ook een goede hygiëne van de anale regio, waarbij uitsluitend water wordt gebruikt en grondig afdrogen met zacht toiletpapier of een doekje, is aan te raden. Veel artsen adviseren ook om geen nat toiletpapier te gebruiken, omdat dit in sommige gevallen voor extra irritatie kan zorgen.

Voorzichtigheid is ook geboden bij anale douches. Anale douches helpen niet tegen aambeien en leiden soms zelfs tot verwondingen aan de vergrote aambeien.

In principe zijn huismiddeltjes zoals zalven, zitkussens of verkoelende kompressen al voldoende om milde aambeiklachten te laten verdwijnen. Ze zijn ook nuttig bij meer gevorderde aambeienaandoeningen, omdat ze vaak de symptomen verlichten en de medische behandeling ondersteunen.

Huismiddeltjes hebben hun grenzen. Als de klachten langere tijd aanhouden of zelfs verergeren, is het noodzakelijk om een ​​arts te raadplegen.

Meer huismiddeltjes en waardevol advies voor aambeienlijden kunt u vinden in het artikel Aambeien – Huismiddeltjes.

Aambeien: oorzaken en risicofactoren

Veel mensen vragen zich in de eerste plaats af hoe je aambeien krijgt: in feite zijn aambeien een verwijding van de arteriële bloedvaten van het aambeienkussen. Maar precies waarom aambeien ontstaan, is nog niet definitief opgehelderd.

Er zijn inmiddels verschillende theorieën over welke risicofactoren hun ontwikkeling bevorderen. Deze omvatten:

• Het tillen van zware lasten verhoogt de druk in de buik: Mensen die regelmatig zware lasten dragen, hebben ook een verhoogd risico op het ontwikkelen van aambeien.
• Frequente diarree leidt er in sommige gevallen toe dat het gevoelige sluitsysteem van de anus niet meer voldoende getraind is. Als gevolg hiervan worden de slagaders in het hemorrhoidale kussen soms groter.
• Aangeboren zwakte van de bloedvatwanden: Een dergelijke zwakte van de bloedvatwanden draagt ​​er waarschijnlijk ook toe bij dat het risico op aambeien toeneemt met de leeftijd. De bloedvatwanden verliezen hun elasticiteit naarmate de jaren verstrijken.

Hoewel aambeien meestal niet worden veroorzaakt door alcoholgebruik, is het toch beter om alcohol en andere stimulerende middelen die het maag-darmkanaal irriteren te vermijden als u acute symptomen heeft. Andere risicofactoren voor aambeien kunnen overgewicht en zittend werk zijn. Deze omstandigheden leiden tot een belemmering van de bloedstroom.

Anale geslachtsgemeenschap of andere seksuele praktijken veroorzaken geen aambeien. Als er echter al aambeien aanwezig zijn, wordt anale geslachtsgemeenschap niet aanbevolen tijdens de periode van acute symptomen.

Aambeien door stress? Je leest vaak op internet over stress als trigger voor aambeien. Er zijn zelfs aanwijzingen dat stress geen risicofactor is, maar juist een beschermende rol speelt bij de ziekte.

Oorzaken van aambeien bij zwangere of vruchtbare vrouwen: Bij vrouwen zijn er andere risicofactoren voor aambeien, namelijk zwangerschap en bevalling. Met dit laatste worden aambeien bedoeld die soms ontstaan ​​door persen tijdens de bevalling. Deze aambeien verdwijnen echter vaak na acht tot 24 weken.

Meer over aambeien bij aanstaande moeders kun je lezen in het artikel Aambeien – Zwangerschap.

Aambeien door verkoudheid? Er bestaat een hardnekkige mythe dat het zitten op een koude vloer aambeien kan veroorzaken. Veel zitten of weinig bewegen is over het algemeen een risicofactor voor aambeien, maar de kou speelt hierbij geen rol.

Dit is niet het geval bij een andere aandoening die vaak wordt verward met aambeien: anale veneuze trombose of anale trombose. Eén oorzaak van anale veneuze trombose is het zitten op een koude vloer. Ook ziet de uitstulping bij anale veneuze trombose er vaak blauw of blauwachtig uit, wat minder vaak voorkomt bij aambeien.

Aambeien: onderzoeken en diagnose

Soms zijn andere ziekten de oorzaak van de klachten, zoals perianale trombose, een anaal abces, herpes, eczeem of schimmelinfecties. In het ergste geval zit darmkanker erachter (bloed in de ontlasting!). Wees daarom niet bang om in een vroeg stadium naar uw huisarts te gaan als u last heeft van bovengenoemde klachten.

Gedetailleerd gesprek

Allereerst zal de arts uitgebreid met u praten om uw medische geschiedenis (anamnese) te achterhalen. Hiervoor zal hij u onder meer de volgende vragen stellen:

• Hoe lang heb je de symptomen al?
• Heeft u bloed opgemerkt na een stoelgang?
• Heeft u pijn of jeuk aan de anus?
• Heeft u last van constipatie of diarree?
• Eet je veel fruit en groenten? Drink je voldoende vloeistoffen?
• Heeft u een baan waarbij u veel zit of bent u daarbij lichamelijk actief?
• Voor vrouwen: Bent u of bent u zwanger geweest?

• Heeft u andere klachten zoals gewichtsverlies, verlies van eetlust, nachtelijk zweten, koorts of darmkrampen?

Examens

Daarna volgt het lichamelijk onderzoek, dat bestaat uit individuele onderzoeken.

Eerst beoordeelt de arts de huidconditie van de darmuitgang (inspectie). Hierdoor kan hij zien of de regio ontstoken of geïrriteerd is. Ook andere anale ziekten zoals anale veneuze trombose zijn op deze manier zichtbaar. Bij kleine aambeien vraagt ​​de arts soms om een ​​korte knijpbeweging, omdat deze dan gedeeltelijk uit de anus steken.

Vervolgens palpeert de arts meestal met zijn vinger het anusgebied en het anale kanaal (digitaal-rectaal onderzoek). Hierdoor kan hij de anale sluitspieren en de toestand van het anale slijmvlies onderzoeken. Het onderzoek geeft vaak al duidelijke aanwijzingen voor aambeien. Indien verder onderzoek nodig is, zal de huisarts u doorverwijzen naar een specialist.

Soms is een colonoscopie van de gehele dikke darm noodzakelijk. In het geval van bloed in de ontlasting wordt dit gebruikt om darmkanker uit te sluiten. De diagnose van aambeien speelt hierbij een ondergeschikte rol.

Zijn aambeien gevaarlijk?

Veel patiënten stellen zichzelf de vraag: "Zijn aambeien gevaarlijk?" Het antwoord hierop is: in principe zijn aambeien niet bedreigend en hebben ze een goede prognose. Hoe eerder ze bekend zijn, hoe beter ze kunnen worden behandeld. Om deze reden is een vroeg bezoek aan de arts raadzaam.

Complicaties kunnen optreden tijdens de aambeiziekte. Vergrote aambeien leiden in sommige gevallen tot huidirritatie. Dit bevordert weer anaaleczeem: de huid bij de anus is rood en ontstoken, huilt en jeukt. Bovendien vormen zich soms huidblaren en korstjes.

In sommige gevallen raken aambeien opgesloten als ze de anus verlaten. Artsen spreken dan van opsluiting. Dit is erg pijnlijk. Als gevolg van het beknellen of losmaken van de aambei, hoopt het bloed zich op in de bloedvaten en vertraagt ​​de bloedstroom. Soms ontstaat op deze manier een trombose. Artsen spreken dan van trombose aambeien (hemorrhoidale trombose).

Aambeien zorgen voor fecale continentie door de anus af te sluiten. Bij vergrote aambeien is dit in sommige gevallen niet meer voldoende mogelijk. Als gevolg hiervan bestaat er een risico op fecale incontinentie als de ziekte gedurende een lange periode aanhoudt: de getroffen persoon passeert ongecontroleerd ontlasting.

Aambeichirurgie: mogelijke complicaties.

Na een aambeioperatie bestaat er meestal altijd een zeker risico dat er complicaties optreden. Deze omvatten bijvoorbeeld:

• Postoperatieve bloeding
• @ Pijn
• Bloedstolsels (trombose) bij de anus

Infecties, abcessen en vernauwing van de darmuitgang (anale stenose) zijn ook mogelijk. Bovendien is een lichte zwelling van de anus mogelijk na een aambeioperatie. Op voorwaarde dat dit na verloop van tijd afneemt en er geen sprake is van een infectie, valt dit doorgaans binnen het gebruikelijke bereik van chirurgische ingrepen.

Zelden leidt een aambeioperatie tot fecale incontinentie en ernstige complicaties zijn zeer zeldzaam.

Voorkomen van aambeien

Er zijn bepaalde basismaatregelen voor de behandeling van aambeien die ook een belangrijke rol spelen bij het voorkomen van aambeiaandoeningen. Dit zijn in de eerste plaats een vezelrijk dieet en een regelmatige stoelgang.

• Zorg ervoor dat u een vezelrijk dieet eet om constipatie te voorkomen.
• Drink voldoende vocht zodat de vezels ook in de darmen opzwellen.
• Probeer voedingsmiddelen zoals wit brood, chocolade of witte pasta te vermijden, omdat deze constipatie bevorderen.
• Om aambeien te voorkomen, moet u ervoor zorgen dat u voldoende beweegt, zoals regelmatige lichaamsbeweging.
• Probeer overtollig gewicht te verminderen.
• Vermijd zwaar drukken bij een toiletbezoek. Het is raadzaam om de tijd te nemen voor de stoelgang en om laxeermiddelen alleen te gebruiken na overleg met uw arts.