De cervicale fascia bestaat uit drie verschillende lagen en een andere fascia die de grote parallelle cervicale slagaders omhult, de belangrijkste cervicale aderEn nervus vagus Bestaande uit collageen en elastine, de cervicale fascia is nauw verbonden met de rest van het fasciale systeem van het lichaam en is grotendeels verantwoordelijk voor het vormen van de omhulde organen en spieren van de nek.
Wat is de cervicale fascia?
Cervicale fascia omvat verschillende fasciae die anatomisch kunnen worden toegewezen aan de nek regio. Het grootste deel van de cervicale fascia bestaat uit drie verschillende lagen, de vellen of laminae. Andere fasciae zoals de vagina carotica, die voornamelijk de twee cervicale slagaders omhult, de gewone halsslagader, de interne halsader ader, en onderdeel van de nervus vagus, zijn ook opgenomen in de cervicale fascia. Als onderdeel van het collageen en elastisch bindweefsel, de functie van de cervicale fascia is om de schepen, spieren en de luchtpijp, slokdarm en schildklier die lopen in de nek en om ze hun uiterlijke vorm te geven. Bovendien laten de fasciae nagenoeg wrijvingsloze verplaatsingen van de organen en spieren tegen elkaar toe. Om zijn taken uit te voeren, is de cervicale fascia verdeeld in drie zogenaamde vellen of laminae, die boven elkaar liggen. Dit zijn de lamina superficialis, die de hele nek onder de huid, de lamina praetrachealis en de lamina praevertebralis. De cervicale fascia omvat ook de vagina carotica, die het zogenaamde vasculaire zenuwkoord van de nek omhult.
Anatomie en structuur
De nekfasciae zijn samengesteld uit membranen die voornamelijk bestaan uit collageen en elastine. Sterkte en elasticiteit van de fasciae is gebaseerd op anatomische behoeften. Spieren, schepen, orgels of zenuwen worden omhuld door fascia, die met elkaar zijn verbonden, dus fascia bepaalt de driedimensionale ruimte van het lichaam en reguleert de lichaamsspanning door sympathische en parasympathische zenuwstelsel De oppervlakkige fascia, die de hele nek onder de vetweefsel van de huid, splitst bij elk van de belangrijkste oppervlaktespieren, de hoofd turner en de trapezius spier, zodat de twee spieren goed worden ingebed in de gespleten lamina superficialis. Naarmate het proces vordert, worden de gesplitste delen weer verbonden. Alle cervicale fasciae zijn nauw met elkaar verbonden op een netwerkachtige manier, zodat de spanning of ontspanning van slechts één fascia heeft effect op de andere fasciae. Spanning en ontspanning wordt gecontroleerd door sympathische en parasympathische zenuwstelsels. Het sympathische en parasympathische zenuwstelsel maken deel uit van het autonome zenuwstelsel en innerveren de fasciae. De cervicale fasciae bevatten ook een verscheidenheid aan sensorische zenuwuiteinden voor pijn sensatie (nociceptoren), mechanoreceptoren, thermoreceptoren en chemoreceptoren waardoor de hersenen om 'positie te beoordelen'. Om fasciale spanning te beheersen, zijn fasciae ook verbonden met een efferente motor zenuwen, contractiele stimuli die kunnen worden toegepast op myofibroblasten. Dit zijn bindweefsel cellen die vergelijkbare eigenschappen hebben als gladde spiercellen en in verschillende concentraties deel uitmaken van de fascia. Fascia wordt aangevoerd en afgevoerd door een netwerk van arteriële, capillairen veneus schepen, evenals door tal van lymfevaten die zijn verbonden met de fascia.
Functie en taken
Een van de belangrijkste functies van de cervicale fascia is om vaten op hun plaats te houden, zenuwen, spieren en organen die lopen of gelokaliseerd zijn in het cervicale gebied, en om ervoor te zorgen dat ze zonder letsel en zo soepel mogelijk kunnen worden bewogen binnen bepaalde grenzen die de bewegingsvrijheid van de nek garanderen. De bewegingsvrijheid van de gewrichten is grotendeels afhankelijk van de elasticiteit van de fasciae. De elasticiteit en treksterkte sterkte van de fasciae zijn afgestemd op hun taken, zodat de buitenste, middelste en binnenste fasciae verschillen in hun eigenschappen. De variabele spanning van de nekfasciae houdt echter niet alleen de afzonderlijke systemen, die van elkaar te onderscheiden zijn, op hun plaats, maar ondersteunt ook de spieren in hun functie. Een elastisch voorgerekte fascia fungeert bijvoorbeeld als een mechanische energieopslag. Tijdens spiercontractie wordt de rekspanning van de fascia opgeheven en de mechanische energie die vrijkomt ondersteunt de spiercontractie. pijn, temperatuur en mechanische en chemische stimuli zoals pH-waarde en zuurstof partiële druk, rapporteren ze "statusrapporten" aan de verantwoordelijke hersenen centra, die ze gebruiken om een ‘situatie-inschatting’ te maken en te reageren met lokaal of systemisch effectieve prikkels. De fasciae dienen ook als een mechanische en chemische barrière om de omhulde organen tegen te beschermen pathogenen, en via hun water opslagcapaciteit spelen ze een grote rol bij het reguleren van water evenwicht.
Ziekten
Een van de meest voorkomende problemen bij fascia komt voort uit spanningscontrole via het sympathische zenuwstelsel Frequente stressoren die de sympathische zenuwstelsel om constant los te laten spanning hormonen wel leiden tot een chronisch verheven concentratie of stresshormonen in het lichaam. De fasciae reageren hierop met een soort constante spanning, zodat de normale afwisseling tussen spanning en ontspanning wordt sterk verminderd. Dit leidt tot een vermindering van de doorstroming van weefselvocht tussen de fasciae, waardoor de fibrinogeen in de lymfe, een stollingsfactor, om zich op te hopen in het weefsel en omgezet te worden in fibrine, de lichaamseigen "lijm". De fibrinogeen lijmt de fascia aan elkaar en kan aanzienlijk ongemak veroorzaken. Gelijmde nekfascia kan leiden tot een aanzienlijke beperking van de nekbeweging, maar kan ook leiden te significant pijn als de zenuwen lopend tussen de fascia worden bekneld, waardoor niet-specifieke pijn of sensorische problemen ontstaan. De symptomen staan bekend als myofasciaal syndroom (MFS). Vanwege de webachtige verbinding van alle fasciae met elkaar, kan de veroorzaakte pijn niet altijd worden gelokaliseerd.
