Banden | Oefeningen voor bestaande peroneale peesontsteking

Afdichting & Tape

Wanneer therapeuten of artsen spreken van "tapen", bedoelen ze het aanbrengen van zelfklevende, elastische plakstrips (zogenaamde kinesiotapes) op de huid. Hun werkingsmechanisme is nog niet wetenschappelijk opgehelderd, maar er zijn talloze positieve ervaringsrapporten. In het geval van peroneale peesontsteking, kan tapen helpen om de enkel gezamenlijke meer stabiliteit, verlichten pijn en mogelijke zwelling verminderen.

Er zijn verschillende applicatietechnieken voor het aanbrengen van tapes. Daarom wordt hieronder slechts één mogelijkheid beschreven. De getroffen persoon zit op een behandelbank zodat hij zijn benen volledig kan strekken en de voet van de aangedane zijde uitsteekt voorbij het uiteinde van de bank.

Nu trekt de aangedane persoon zijn tenen naar zich toe zodat de buitenste enkel staat haaks, neutraal (90 °). De eerste tape is met een uiteinde aan de binnenkant van de hielbeen​ Van daaruit wordt de tape over de voetzool naar buiten getrokken enkel en over het meest pijnlijke punt (meestal boven de buitenste enkel) recht omhoog langs de buitenkant van de kuit. Zonder te trekken wordt de tape daar gladgestreken. Een tweede tape wordt kruiselings op de binnenkant van de voet aangebracht en van daaruit wordt deze met trek naar achteren om de hiel en het enkelbot heen geplakt.

Gescheurde peroneale pees

De peroneale pees scheurt slechts in zeldzame gevallen. Als dit het geval is, is dit meestal het gevolg van een acuut trauma. Het treft vaak hardlopers of voetballers.

De peroneale pees kan echter ook scheuren als deze jarenlang overbelast is geweest en eerder is beschadigd. Er treden hevige pijnen op, waardoor getroffen personen meestal niet meer kunnen optreden. Als de peroneale pees scheurt, onderscheiden artsen of het ofwel een longitudinale scheur in de pees is, het zogenaamde "Peroneal Tendon Split Syndrome", of dat de pees uit zijn glijlager is geglipt.

Dit onderscheid is cruciaal voor de behandeling, dus de eerste stap is het uitvoeren van een magnetische resonantietomografie (MRI). Met deze diagnostische procedure kan het letsel goed worden gevisualiseerd en kan de locatie van de traan worden beoordeeld. Het peroneale pees splitssyndroom wordt bijvoorbeeld het vaakst gezien ter hoogte van de uitwendige enkel en treft meestal de pees van de korte fibula-spier.

Als het letsel vers is, kan conservatieve therapie worden gestart. Dit bestaat voornamelijk uit het immobiliseren van de enkelgewricht in een lagere been-voetorthese (Walker) gedurende minimaal 6 weken. In de meeste gevallen wordt de diagnose echter vertraagd, zodat een operatie noodzakelijk is.