Sociale geneeskunde is een specialiteit van de geneeskunde die niet rechtstreeks patiëntenzorg biedt. Het behandelt de sociale en natuurlijke omgevingsomstandigheden als oorzaken van ziekten. Daarnaast houdt de sociale geneeskunde zich bezig met de effecten van ziekte op de samenleving. Het gebruikt daarbij de methoden van verschillende andere wetenschappen en beoordeelt de ziekten ook vanuit sociale en economische aspecten.
Wat is sociale geneeskunde?
Sociale geneeskunde is een specialiteit van de menselijke geneeskunde die niet rechtstreeks patiëntenzorg biedt. De taken van de sociale geneeskunde omvatten de studie of analyse van de effecten en interacties of volksgezondheid en ziekte op individuen en de samenleving. In tegenstelling tot de meeste andere medische specialismen betreft de sociale geneeskunde niet alleen het individu, maar de hele samenleving of bevolking. Om deze reden hebben sociologie, psychologie, epidemiologie, sociaal werk en economie ook invloed op de medische specialiteit van de sociale geneeskunde. Sociale geneeskunde houdt zich niet primair bezig met de genezing van het individu, maar met de studie van de oorzaken van ziekten en volksgezondheid aandoeningen, vooral de zogenaamde veel voorkomende ziekten. Daarnaast houdt de sociale geneeskunde zich bezig met de ontwikkeling van preventief maatregelen en met de gevolgen van ziekten en volksgezondheid stoornissen bij de bevolking of de samenleving.
Behandelingen en therapieën
Omdat sociale geneeskunde geen gebied is van directe patiëntenzorg, worden er geen ziektes gediagnosticeerd en behandeld. Bij dit medische specialisme ligt de focus veel meer op het onderzoeken van de frequentie en distributie evenals de oorzaken van ziekten en gezondheidsstoornissen, met name veel voorkomende ziekten. Bovendien houdt de sociale geneeskunde zich bezig met de ontwikkeling van preventief maatregelen Alle kwesties van sociale geneeskunde worden behandeld rekening houdend met de sociale en natuurlijke omgeving, gezondheidszorg en sociale zekerheid en hun instellingen. Het doel van sociale geneeskunde is om de impact van ziekten op de samenleving en hun ontwikkeling in de context van de sociale en natuurlijke omgeving te evalueren. Daarnaast doet de sociale geneeskunde voorstellen over preventief maatregelen en behandelt het beheer van veelvoorkomende gezondheidsproblemen en hun sociale gevolgen voor de bevolking. Er wordt ook gekeken naar de economische gevolgen van de ziekten. Om deze reden houdt de sociale geneeskunde zich ook bezig met de ontwikkeling van maatregelen om het vermogen om te werken na ziekte te herstellen. Re-integratie in het beroepsleven is dus ook een gebied waarop de sociale geneeskunde betrekking heeft. Bovendien is het omgaan met ziektegerelateerde beperkingen van het arbeidsvermogen een taak van de sociale geneeskunde. Opgemerkt moet echter worden dat het doel van de sociale geneeskunde niet is om het individu, dwz de patiënt, te rehabiliteren, zoals bijvoorbeeld het geval is met fysieke en revalidatiegeneeskunde, maar om het arbeidsvermogen van de zieke beschikbaar te maken voor de samenleving. nog een keer. De beoordeling van het werk- en prestatievermogen van de zieke vertegenwoordigt dan ook een groot deel van het werk van een sociaal arts. Al met al kan gezegd worden dat de sociale geneeskunde ook een belangrijke sociaal-politieke rol speelt. Het onderzoekt de oorzaken en gevolgen van ziekten, waarbij niet alleen rekening wordt gehouden met medische maar ook met sociale en economische aspecten. De sociale effecten en oorzaken van een ziekte, in het bijzonder een wijdverspreide ziekte, voor de samenleving worden onderzocht en preventiemaatregelen worden ontwikkeld. Verder wordt er gewerkt aan het ontwikkelen van maatregelen voor re-integratie op de arbeidsmarkt en in de samenleving. De relatie tussen een bepaalde levensstijl en het voorkomen van bepaalde ziekten wordt ook onderzocht en beoordeeld door de sociale geneeskunde.
Diagnose- en onderzoeksmethoden
Naast medische kennis hebben sociaal artsen ook een goede kennis nodig van het sociaal recht, de organisatie van instellingen voor sociale zekerheid en de organisatie van ziektekostenverzekeringen. Naast het eerder genoemde onderzoek naar de oorzaken en sociale gevolgen van ziekten, omvat de taken van de sociale geneeskunde ook het beoordelen van het vermogen van de patiënt om te werken en te presteren. andere velden. Artsen die de aanvullende titel sociale geneeskunde hebben verworven, hebben dus niet alleen kennis op het gebied van de menselijke geneeskunde, maar ook op het gebied van het sociaal recht en alle andere specialismen die nodig zijn voor de praktijk van de sociale geneeskunde. Het diagnosticeren en behandelen van ziekten behoort niet tot de taken van de sociale geneeskunde. Het gaat niet primair om het individu, maar vooral om de gehele bevolking of samenleving. Diagnose en therapie worden daarom niet uitgevoerd. In plaats daarvan zijn evaluatie en beoordeling door deskundigen de belangrijkste focus van sociaal-medische activiteiten. Er worden uitspraken gedaan over werk en prestatievermogen. Ze geven ook vaak deskundige adviezen. Sociale artsen zijn voornamelijk in dienst van de medische dienst van de ziekenfondsen, de Duitse pensioenverzekering, de sociale medische dienst van de federale mijnwerkersverzekering of pensioenfondsen. Hier is duidelijk te zien dat de beoordeling van werk en prestatiecapaciteit van groot belang zijn bij de meeste sociaal-medische activiteiten. In termen van sociale geneeskunde is het van groot belang om niet alleen naar de ziekte zelf te kijken, maar ook naar de sociale en natuurlijke omgevingsomstandigheden, de biografie en in het algemeen de omstandigheden van het leven. Sociale geneeskunde is een van de ecologische onderwerpen in de klinische sectie van de medische school.
