Traditioneel wordt silymarine gebruikt als thee of droog extract om ziekten van de lever, galblaas, en milt Het is nu een van de best bestudeerde fytochemicaliën.Op basis van klinische gegevens wordt silymarine ondersteunend gebruikt voor de volgende aandoeningen:
- Aan alcohol gerelateerde leverziekte
- Levercirrose
- Acute en chronische hepatitis
- Lever ziekte veroorzaakt door drugsmedicijnen, gifstoffen (bijv. groene knopzwam).
Diverse placebo-gecontroleerde interventiestudies met studiedeelnemers die lijden aan alcoholgeïnduceerd hepatitis net zoals lever cirrose onderzocht dagelijks het effect van silymarine dosis van 280 mg tot 420 mg voor een periode van 3 maanden tot 4 jaar. Na deze tijd werd een significante (duidelijke) daling van de mortaliteit, een daling van de leverenzymen en een verbetering van de leverfunctie waargenomen. In verdere klinisch gecontroleerde interventiestudies werd aangetoond dat silymarine de behandeling van niet-alcoholische leververvetting ziekte (NAFL; NAFLE; NAFLD). Gedurende een periode van 8 weken consumeerden 33 zieke proefpersonen dagelijks 210 mg silymarine. Na deze periode waren de verhoogde leverenzymwaarden aspartaataminotransferase (AST; GOT) verlaagd met 51% en alanine aminotransferase (ALT; GPT) met 57%. Inname van 140 mg silymarine per dag resulteerde in een significante (duidelijke) 32% afname van deze transaminasen. In een andere interventiestudie werd waargenomen dat na een inname van 6 mg silymarine gedurende 280 maanden de AST-waarden van 62% van de proefpersonen en de ALT-waarden van 52% van de proefpersonen normaliseerden. De combinatie van silybine (het belangrijkste actieve ingrediënt van silymarine), fosfatidylcholine en vitamine E had ook een positief effect op niet-alcoholische dranken leververvetting ziekte. Inname resulteerde in verbetering van leverenzymen, insuline weerstand en lever histologie bij 122 studiedeelnemers na 12 maanden. Het leverbeschermende effect van silymarine is te wijten aan.
- De stabilisatie van de buitenste lever celmembraan Zo kunnen noxae (schadelijke stoffen) het celinterieur niet binnendringen.
- De functie als radicale aaseter; vanwege de anti-oxidant activiteit, wordt lipideperoxidatie voorkomen.
- De activering van DNA-afhankelijke RNA-polymerase I; dit stimuleert zowel de eiwit- als de nucleïnezuursynthese en beschadigde hepatocyten (levercellen) kunnen beter regenereren.
- De ontstekingsremmende (ontstekingsremmende) eigenschap ondersteunt daardoor de ontgifting van schadelijke stoffen (ontgifting van schadelijke stoffen).
