Ribose is een suikercomponent van ribonucleïnezuur. Men vindt ribose in de nucleotiden. Dit zijn moleculen die zijn opgenomen als de kleinste componenten van het nucleïnezuur en, wanneer ze worden gecombineerd, de kleinste informatie-eenheid vertegenwoordigen die de codering van de genetische code in DNA en RNA mogelijk maakt.
Het menselijk lichaam kan zelf ribose aanmaken uit andere monosachariden (= monosachariden) via de zogenaamde pentosefosfaatcyclus. Ribose draagt ook bij aan de energievoorziening van de spiercellen met ATP (= adenosinetrifosfaat). ATP wordt door de spier verbruikt in bewegingsfasen van de training en moet na consumptie weer door het lichaam worden aangemaakt. Ribose helpt doordat het wordt opgenomen door de spiercellen en wordt geconsumeerd tijdens de ATP-productie.
Effect van ribose
Ribose werkt in feite (zoals hierboven vermeld) door de synthese van ATP (Adenosine Trifosfaat Synthese) in het lichaam te stimuleren. Hieruit kan worden geconcludeerd dat ribose ook invloed heeft op de prestatie van het spierstelsel en de spieropbouw. Hierover bestaan verschillende onderzoeken.
In een Deens onderzoek uit 2004 voltooiden acht atleten een zevendaagse geschiktheid programma bestaande uit sprinteenheden op de fiets. De ene helft van hen kreeg 200 mg ribose per kilogram lichaamsgewicht, de andere helft kreeg alleen een placebo (een medicijn zonder significant effect, zoals glucose). Voor en na de training werden monsters genomen uit hun spierweefsel en onderzocht op ATP-concentraties.
De onderzoekers ontdekten dat hoewel het ATP-niveau lager was in beide groepen na inspanning, zoals verwacht, het ATP-niveau lager was in beide groepen. Na 72 uur waren de proefpersonen op ribosesuppletie echter teruggekeerd naar hun vooraf geladen ATP-niveaus, terwijl de placebo lager bleef. Vergelijkbare resultaten werden verkregen in een studie van de universiteiten van Florida en Nebraska.
Ze gaven bodybuilders een intensief trainingsprogramma van vier weken en gaven hen tegelijkertijd ofwel tien gram ribose ofwel een placebo gemaakt van glucose. Hoewel beide groepen in staat waren om hun spierkracht te verbeteren krachttraining, presteerden de kandidaten met aanvullende ribose significant beter. Het effect van ribose is niet alleen waar te nemen in het gebied van krachttraining.
Ribose werd ook gebruikt in een onderzoek in Salzburg, Oostenrijk, om te behandelen hart- ziekte. Bij patiënten na a hart- aanval of met circulatiestoornissen van de hart- (ischemie), ATP-afbraak was verminderd en de hartfunctie verbeterd. Er is ook een studie uit Dallas over het effect van ribose in fibromyalgie (FMS).
De ernstige pijn van de getroffen patiënten wordt veroorzaakt door de verstoorde zuurstoftoevoer naar de spieren als gevolg van een ATP-tekort. In dit geval kan ribose ook nuttig zijn als dieet aanvullen. Niet alle onderzoeksresultaten spreken echter voor een duidelijk positief effect van Ribose.
De studie van de Katholieke Universiteit Leuven in België kon bijvoorbeeld geen positief effect van ribose-inname op regeneratie bewijzen. Daarnaast zijn naast de gewenste effecten natuurlijk ook bijwerkingen mogelijk, maar deze treden vooral op bij hoge hoeveelheden ribose. Omdat deze stof een suiker is, bestaat er natuurlijk de mogelijkheid van hyperglykemie bij patiënten met insuline en bloed suiker aandoeningen. Ook is het mogelijk dat darmstoornissen optreden als bijwerking van ribose bij een zeer hoge dosering.
Alle artikelen in deze serie:
