paresen
Onder parese verstaan artsen een onvolledige verlamming van een spier, een spiergroep of een hele extremiteit. Het verschil met plegia is dat hoewel de spierkracht in dit gebied aanzienlijk is verminderd, er nog steeds restfuncties bestaan. Paresen worden veroorzaakt door een neurologische aandoening.
De beroerte verstoort de zogenaamde 2e motoneuron (motorische zenuwcellen die de spieren van het lichaam innerveren en zich bevinden tussen de voorhoorncel in de spinal cord Het resultaat is een slappe verlamming die wordt gekenmerkt door een lage spierspanning in de aangedane extremiteit. De spier reflexen worden op dit gebied verzwakt of zelfs geannuleerd. De spiermassa is geatrofieerd (= verminderd). Afhankelijk van hoeveel ledematen worden beïnvloed door een parese, wordt de parese anders geclassificeerd:
- Monoparese: slechts één ledemaat aangetast
- Diparese: twee ledematen aangetast
- Paraparese: beide armen of beide benen aangetast
- Hemiparese: arm en been aangetast aan een en dezelfde kant. Het komt vooral veel voor bij een beroerte.
- Tetraparese: alle vier de ledematen zijn aangetast
Spasticiteit
Studies hebben aangetoond dat een kwart van beroerte patiënten ontwikkelen spasticiteit. in spasticiteit (Griekse “spasmos” = convulsie), de spierspanning is verhoogd in tegenstelling tot parese (verlamming). Dit leidt tot verharding van de spieren en dus tot stijfheid.
Deze stijfheid kan ernstig zijn pijn en pathologische houdingspatronen. Afhankelijk van hoe ernstig de mobiliteit beperkt is, krijgen de betrokken personen in hun dagelijks leven te maken met ernstige beperkingen, zoals eten met mes en vork of persoonlijke hygiëne. De oorzaak van spasticiteit is een aandoening van de 1e motoneuron (motorische zenuwcellen die tussen de hersenen stam en de spinal cord).
Getroffen personen vertonen verhoogde spierspanning in het getroffen gebied, verhoogde spiermassa reflexen, verminderde beweging coördinatie en oncontroleerbare spierbewegingen. Soms gaan de symptomen gepaard met uitputting, gebrek aan kracht en gevoeligheidsstoornissen. De classificatie van spasticiteit is vergelijkbaar met die van parese (zie hierboven), afhankelijk van de lokalisatie en omvang: monospasticiteit, passiviteit, paraspasme, hemispasme of tetraspactie. Spasticiteit is niet te genezen, maar wel goed te behandelen. Aanbevolen om te lezen is ook:
- Spasticiteit na een beroerte
- Fysiotherapie volgens Vojta
Alle artikelen in deze serie:
