De enkel gewricht breuk is een vrij veel voorkomende breuk. De bovenste enkel joint bestaat uit drie botten: de fibula (fibula), de tibia (tibia) en de talus (enkelbeen). De lagere enkel gewricht bestaat uit de talus, de calcaneus (hielbeen) en de os naviculare (schippersbotje bot). Als we het hebben over een enkel breuk, bedoelen we meestal het bovenste enkelgewricht.
5 eenvoudige oefeningen om te imiteren
1. oefen "vroege fase" 2. oefen "belastingstabiele fase" 3. oefenmobiliteit - "hielzwaai" 4. oefen mobiliteit - "pronatie/supinatie”5. oefening“ mobilisatie / belasting ”na een enkel breuk enkelgewricht is meestal enige tijd geïmmobiliseerd. Hoewel hierdoor het gewricht kan genezen, atrofiëren (degraderen) de stabiliserende spieren door immobilisatie. Als het gewricht vervolgens opnieuw wordt belast of getraind, kunnen de spieren het gewricht vaak niet veilig stabiliseren.
Dit moet in de therapie worden getraind om het mogelijk onstabiele kapselbandapparaat te verlichten.
1. oefening (vroege fase) In de vroege stadia, na ernstige fracturen, mag de voet alleen worden getraind in de plantaflexie - extensie van de voet en zachtjes in de dorsale extensie - optillen van de achterkant van de voet, om de voet niet te strekken. malleolaire vork (brace tussen fibula en tibia). Laterale bewegingscomponenten zoals het optillen van de buitenrand (pronatie) of de binnenrand (supinatie) worden pas later in de training geïntegreerd.
De patiënt dient de bewegingsoefeningen actief uit te voeren. 2. Oefening (belastingsstabiele fase) Vanaf de belastingsstabiele fase, dwz wanneer de patiënt zijn voet weer onder zijn lichaamsgewicht mag leggen, dient te worden getraind in de gesloten keten. Trainen in een gesloten ketting is wanneer de voet op de grond staat en het lichaamsgewicht van bovenaf wordt toegepast, zoals fysiologisch het geval is bij het lopen.
Allereerst oefenen we de gelijkmatige verdeling van het gewicht over beide voeten, gevolgd door een korte eenbenige stand door de gezonde voet heen en weer te bewegen terwijl de aangedane voet veilig op de grond blijft. De enkelgewricht moet nu de gewichtsverandering, veroorzaakt door de loopbeweging van de gezonde voet, compenseren. Variatie: als dit veilig en pijnloos kan, kan de oefening op verschillende ondergronden worden uitgevoerd.
Zachte matten, therapie-tollen en dergelijke zijn geschikt. De belasting van de voet kan dan worden verhoogd, bijvoorbeeld door training in de lunge-step, of - een zeer hoge coördinatie-eis, in de eenbenige stand. De patiënt kan worden afgeleid door bepaalde prikkels als hij de positie veilig kan vasthouden.
Hij moet bijvoorbeeld een bal stuiteren of vangen als hij erop staat been Verdere oefeningen voor het enkelgewricht zijn te vinden in de artikelen:
- Oefeningen voor enkelfracturen
- Fysiotherapie oefent enkelgewricht uit
- Gescheurde ligament aan de voet - wat te doen?
Naast de toenemende belasting moet, zodra alle bewegingsrichtingen - inclusief laterale componenten - worden losgelaten, ook de beweeglijkheid van de voet worden getraind. Gymnastiek voor de voetboog ronden de training af.
1e hielzwaai Voor dorsale extensie (de achterkant van de voet omhoog trekken) en plantaflexie (stretching de voet), is de zogenaamde hielschommeling uit de functionele bewegingstheorie ideaal. De patiënt zit in een lange stoel. De voet is maximaal gestrekt.
Vanuit deze positie is de hiel vastgemaakt aan de steun, deze mag tijdens de oefening niet vanuit deze positie bewegen. Om de dorsale extensie te oefenen, trekt de patiënt de achterkant van de voet richting het scheenbeen. Om de hoek te verkleinen het bovenste enkelgewricht en om de beweging te vergroten, moet de knie nu worden opgetild, aangezien de hiel niet op het oppervlak mag bewegen.
Beide gewrichtspartners bewegen nu naar elkaar toe, de hoek in het gewricht wordt maximaal klein. Voor plantaflexie is de holte van de knie wordt nu in de steun gedrukt en de voet uitgerekt tot de maximale lengte. Beide gezamenlijke partners gaan van elkaar weg.
Dit wordt aanliggende mobilisatie genoemd, een goede techniek om ontwijkingsmechanismen te voorkomen en de maximaal mogelijke mobilisatie te benutten. De oefening mag niet pijnlijk zijn en mag slechts licht inspannend zijn. Ongeveer 15-20 herhalingen kunnen worden uitgevoerd in drie sets.
2. pronatie/supinatie De zijwaartse beweging kan goed worden getraind terwijl u op een kruk zit. De voet is onder de kniegewricht Als de patiënt nu de buitenrand optilt, kan hij zichzelf met de hand een lichte weerstand geven aan de buitenste knie, hij probeert de knie tegen de hand te drukken zodat deze niet naar binnen of zelfs maar iets naar buiten kan bewegen.
De hiel blijft stevig op de grond. Bij het optillen van de binnenrand van de voet geeft de patiënt nu weerstand aan de binnenkant van de knie. De oefening kan meerdere keren aan één kant of afwisselend worden uitgevoerd.
Het mag niet inspannend zijn, maar vereist een zekere mate van concentratie. Ook hier moeten 15-20 herhalingen in drie sets worden uitgevoerd. 3. mobilisatie onder belasting In latere stadia na een enkel fractuurkunnen ook mobilisatieoefeningen onder invloed van het lichaamsgewicht worden uitgevoerd.
Grote voorwaartse lunges terwijl de achterste voet en hiel op de grond blijven, kunnen zowel als laterale lunges worden uitgevoerd. Ook hier de ondersteuning been moet op de grond blijven zodat de laterale mobiliteit wordt getraind. De enkelgewricht van de ondersteunende been is getraind.
Rekoefeningen voor de kuitspieren kunnen het trainingsprogramma afronden. Meer oefeningen zijn te vinden in het artikel: Mobilisatie-oefeningen Balance Pad is een dunne zachte schuimmat die ideaal is voor coördinatieve oefeningen. Het kan zowel in individuele therapie als in groepstherapie of thuis worden gebruikt.
Omdat de Balance Pad maakt plaats voor het gewicht, de patiënt moet zijn gewricht constant gespierd stabiliseren om het evenwicht te behouden. Het vraagt veel van het gewricht, het spierstelsel en ook van de sensoren die het lichaam zijn gewrichtspositie geven (proprioceptie De oefeningen op de Balance Pad zijn relatief eenvoudig uit te voeren, maar stellen hoge eisen aan de constructies.
Van een eenvoudige tweebenige standaard met lichte gewichtsverschuivingen tot lunges met één been op het balansbad of de eenbenige standaard, er zijn geen grenzen aan uw verbeelding. De training is effectief, maar mag alleen worden gedaan als de oefeningen veilig op een vaste ondergrond kunnen worden uitgevoerd. De Theraband is ook geschikt voor het trainen van de spieren van het enkelgewricht na een enkel fractuur.
1e oefening The Theraband kan rond beide onderbenen worden vastgemaakt of alleen rond de getroffene onderbeen en een tafelpoot, of een stevig voorwerp. Dus de Theraband trekt de onderbeen eenmaal naar binnen of naar buiten. Het enkelgewricht moet deze trekkracht in evenwicht houden om stabiel te blijven.
Variatie: Nu kunnen weer allerlei oefeningen met de onderste extremiteit worden uitgevoerd. Kniebuigingen, lunges (met de andere voet) of zelfs de eenbenige stand. Nogmaals, als de oefeningen veilig onder de knie worden, kan afleiding zoals een bal of een veranderde ondergrond zoals de Balance Pad worden gebruikt om de oefening moeilijker te maken.
Als de patiënt thuis de oefeningen alleen doet, kan hij dit op zijn best voor een spiegel doen om zelfstandig zijn beenas te controleren. De oefening is veeleisend en moet op een gecontroleerde manier worden uitgevoerd. Kwaliteit gaat voor kwantiteit.
Meer oefeningen zijn te vinden onder: Bimalleolar Enkel breuk Behandeling De classificatie van enkelfracturen is volgens Weber. Afhankelijk van de ernst spreekt men van een Weber A-, Weber B- of Weber C-fractuur. Bij een Weber-fractuur is de fibula aangetast.
De mate van ernst hangt af van de hoogte waarop het bot is gebroken - onder of boven de zogenaamde syndesmosis, een ligamenteuze verbinding tussen de twee botten, het scheenbeen en kuitbeen. De fractuur van het enkelbot wordt genoemd talus fractuur Therapeutisch vereisen Weber C- en meestal ook Weber B-fracturen een stabiliserende operatie; Weber A kan ook conservatief worden behandeld.
Omdat ons enkelgewricht het hele lichaamsgewicht moet dragen, wordt het gewricht zwaar belast. Na een breuk is het belangrijk om de omliggende spieren te trainen om verdere blessures te voorkomen - bijvoorbeeld door voorover te buigen. In de meeste gevallen is het ligamenten van het enkelgewricht zijn ook aangetast en instabiel bij een enkelfractuur.
Fysiotherapeutische kracht en coördinatie training is essentieel om het gewricht te beveiligen. Meer informatie over fracturen van het enkelgewricht is te vinden in het artikel: Oefeningen voor een enkelgewrichtsbreuk
- Bij Weber A-fractuur bevindt de fractuurlijn van de fibula zich onder de syndesmose,
- Bij een Weber B-fractuur bevindt de breuklijn zich op het niveau van de syndesmose,
- Bij Weber C-fractuur wordt ook de syndesmose aangetast en de fractuur hierboven
Met name een Weber C-fractuur wordt behandeld met een stabiliserende operatie, maar ook een Weber B-fractuur kan worden geopereerd. Dit wordt meestal gevolgd door immobilisatie in een spalk (aircast of iets dergelijks) om het gewricht te ontlasten.
Bepaalde bewegingsrichtingen zijn in eerste instantie verboden. Vooral het optrekken van de voet is lastig bij blessures van de synesmosis (ligamentverbinding tussen tibia en fibula), omdat het enkelbot zich in de malleolaire vork drukt en zo de twee duwt botten en de ligamenten uit elkaar. Laterale (laterale) bewegingscomponenten kunnen in eerste instantie ook worden verboden.
De beweging en het laadvermogen worden geleidelijk vrijgegeven door de chirurg. Postoperatieve vervolgbehandeling omvat meestal lymfedrainage naast fysiotherapie. In lymfedrainagewordt weefselvloeistof, die zich vaak na trauma ophoopt, afgevoerd naar de weefselvocht vat systeem door zacht massage bewegingen om de weefseldruk te verminderen en betere genezingscondities te creëren.
Na ongeveer. Na 6 weken komt de mobiliteit en veerkracht meestal weer los. Exacte tijden worden individueel door de arts gegeven.
