Nekspanningen

Introductie

Nek spanningen verschijnen als persistent pijn veroorzaakt door verhoogde basisspanning (spierspanning) van de Nekspieren. Deze worden vaak sterker tijdens bewegingen, hoewel ze ook in rust niet volledig verdwijnen. De trapezius spier wordt vaak aangetast, een van de meest prominente spieren in de nek, die zich uitstrekt vanaf de onderkant van de achterkant van de hoofd, de nek en borstwervels naar de schouderblad.

Hierdoor nek spanningen kan zich ook naar achteren verspreiden. Maar ook andere spiergroepen kunnen door de verharding worden aangetast. Het hangt hiervan af hoe ver de pijn straalt. Geblokkeerde wervels of verschoven tussenwervelschijven kunnen ook bewegingsbeperkingen veroorzaken en pijn en vervolgens spierverharding veroorzaken. Omdat veel zenuwbanen in het nekgebied lopen, knijpen deze zenuwen kan leiden tot gevoelloosheid en verminderde beweging van de armen en handen.

Anatomie

De spieren van de wervelkolom bevinden zich zowel links en rechts als boven de wervellichamen van de wervelkolom en hebben hun taak in de houding, stabilisatie en beweging van de laatste. De Nekspieren spelen ook een grote rol bij de beweging die in het nekgebied kan worden uitgevoerd. De Nekspieren omvatten de rectus capitis posterieur minor, rectus capitis posterieur major, obliquus capitis superieur en obliquus capitis inferieur. Spanning in deze spiergroep leidt heel vaak tot alledaagse klachten.

Oorzaken

Er zijn veel oorzaken uit verschillende gebieden die nekspanning kunnen veroorzaken. In het algemeen worden de spieren in het nekgebied door overstrekking niet meer van voldoende zuurstof voorzien, wat leidt tot een verstoord metabolisme en de daaruit voortvloeiende verharding. De meest voorkomende oorzaken zijn een verkeerde houding en ongunstige dagelijkse bewegingen.

Vooral kantoorwerk achter de computer, dat gepaard gaat met lang zitten en een kromme rughouding, brengt risico's met zich mee. Maar ook het eenzijdig dragen van zware lasten en monotone, repetitieve bewegingen (Muisarm Syndroom Repetitive Strain Injury Syndrome) kan oorzakelijk zijn. Sportactiviteiten werken over het algemeen preventief, aangezien getrainde spieren minder stressgevoelig zijn.

Een verkeerde uitvoering van de activiteit kan echter ook de aanleiding zijn voor spanning. Een andere oorzaak kan een torticollis zijn (draaihals). Dit beschrijft een verkeerde positie en een eenzijdige verhoging van de schouders, die aangeboren kunnen zijn als gevolg van een verkorting van de hoofd-draaiende spier (Musculus sternocleidomastoideus), maar ook neurologisch veroorzaakt.

Naast deze "verkorting" kan een spanning van de nekmusculatuur ook worden veroorzaakt door schokkerige of plotselinge bewegingen, wat tot spanning leidt. Naast verkeerde of te snelle bewegingen zijn er echter ook tal van psychosomatische oorzaken, vooral bij terugkerende pijn, zoals stress in het dagelijks leven en slecht of te weinig slaap. Spanning is ook een veel voorkomende bijwerking van burn-outsyndromen of Depressie.

Vooral tijdens vaak zittende activiteiten met een voorovergebogen houding treedt spierverharding in dit gebied op. Hier worden vooral kantoormedewerkers die zittend beeldschermwerk verrichten, getroffen. Als de ogen en de hoofd voor een langere tijd naar een bepaald kijkgebied (bijv. monitor) worden gericht, de nodige afwisseling van spanning en ontspanning fasen ontbreken.

Deze constante verandering garandeert normaal gesproken een soepele, goed gevulde bloed en flexibele nekspieren. De eerste verharding van de nekspieren treedt al op na een ongewijzigde houding van ongeveer 15 minuten. Meestal zijn de getroffen personen zo geconcentreerd dat ze niet merken hoe de spieren langzaam verharden.

Fysiologisch, als de kijkrichting constant wordt gehouden, worden de spieren in het nekgebied maximaal aangespannen. De reden hiervoor is dat de zwaartekracht op het hele lichaam drukt en het naar beneden trekt. Hoe langer een positie wordt vastgehouden, hoe meer de spieren moeten werken om deze positie te behouden.

Het constante vasthouden leidt tot een verharding, die vervolgens leidt tot een minimalisering van de bloed levering. Dit vermindert verder de prestatie van de spier door gebrek aan zuurstof. De spier moet dan nog harder werken om de prestatie te leveren die nog nodig is. Het resultaat is de ontwikkeling van zogenaamde myogelosen, in principe reversibele spierverhardingen, die verschijnen als zwellingen en drukpijnlijke knobbeltjes op de spier.

Ook de kleinste acute trauma's en blessures in het gebied van de nekspieren kunnen tot spanning leiden. Soms komt het voor dat het plotselinge onfysiologische draaien van het hoofd of wegduiken leidt tot een plotselinge, stekende pijn in het gebied van de nek. Wat vaak ten onrechte een beknelde zenuw wordt genoemd, zijn tamelijk acuut verharde spieren in het nekgebied of minuscule traumatische scheurtjes in de spierstructuren, die, net als een pijnlijke spier, tot de bovengenoemde klachten kunnen leiden.

Na een dergelijke gebeurtenis blijven de getroffen personen vaak in een opgeluchte of kromme houding, die ook onfysiologisch is en verdere spanning in het gebied van de nekspieren bevordert. Vaak is de oorzaak van de myogelosen (spierverharding) die hier ontstaan ​​een gemengd beeld van trauma, acute spanning en chronische spanning. Een andere theorie bij de ontwikkeling van myogelosen is dat chronische verkoudheid en blootstelling aan wind in het gebied van de nekspieren is de oorzaak.

De voorwaarde algemeen bekend als "tractie" heeft waarschijnlijk zijn oorzaak in een chronische tegenwerking van de nekspieren tegen externe prikkels. De klachten worden vaak geassocieerd met koude wind. Een theorie van deze ontwikkeling is dat er door de zijwind een blijvende lichte druk op de nekspieren staat en dat de spieren hiertegen compenserend moeten werken om de overeenkomstig gewenste hoofdpositie te behouden.

Dit is in korte tijd zonder problemen mogelijk. Als zich echter een permanente tegenwerkende situatie voordoet, beginnen de spieren te verharden. Dit leidt ook tot het bovenstaande bloed en zuurstofreductie en de ontwikkeling van myogelose.

Naast de counteractietheorie wordt de temperatuurverlaging ook toegeschreven aan een doorslaggevende betrokkenheid bij de spanning van de spieren in het nekgebied. Bij een langere luchtstroom in het gebied van de nek en nek treedt een temperatuurverlaging op in het gebied van de nekspieren. Om passend vasthoud- en bewegingswerk te kunnen verrichten, moet enerzijds een geschikte “werktemperatuur” in de spier aanwezig zijn en anderzijds moet er voldoende voedingsstoffen aan de spier worden toegevoerd.

Beide worden verlaagd als de temperatuur wordt verlaagd. De belangrijkste oorzaak van spierspanning in deze context is echter de verminderde toevoer van voedingsstoffen. Hoe minder voedingsstoffen, bloed en zuurstof de spier bereiken, hoe moeilijker de nekspieren het vereiste werk kunnen uitvoeren.

Dit leidt tot een verharding. Tegenwoordig lijken psychosomatische oorzaken van gespannen nekspieren heel gewoon te zijn. Nieuwe en onbekende levenssituaties verhogen de spanning in het hele lichaam en de concentratie.

Dit heeft ook effect op de nekspieren, die in onbekende situaties maximaal gespannen worden om nog beter onder controle te kunnen worden gehouden. Zoals met elke ongetrainde spier die plotseling een ongewoon maximale kracht en vasthoudvermogen moet leveren, zijn de biochemische energiemoleculen (ATP) die nodig zijn voor spierbeweging snel uitgeput. De spier begint nu het vereiste werk te blijven doen, maar verbrandt op dit moment bijna uitsluitend suiker, omdat de zuurstofreserves steeds verder uitgeput raken.

Dit leidt, vergelijkbaar met een pijnlijke spier, tot pijn en enorme spierverharding. De psychologische situatie bepaalt hoe lang de toestand van maximale spierspanning in de nekspieren duurt. In nieuwe, onbekende levenssituaties zijn de corresponderende spiergebieden bij elke persoon gespannen.

Bij een psychologisch evenwichtig persoon begint deze spanningssituatie te verbeteren naarmate hij of zij langer in deze situatie blijft. In andere gevallen duurt deze situatie langer. De oorzaken van deze spierverharding zijn dus psychosomatisch.

De psychisch stressvolle situatie verandert in een chronische fysieke spanning, die navenant langdurige klachten kan veroorzaken. De slaaphouding is niet alleen een belangrijk criterium voor de bestaande nek spanningen, maar is ook cruciaal voor preventie. De rugligging is meestal het meest rugvriendelijk, omdat hier de nekspieren, het hoofd en de wervelkolom relatief neutraal worden gehouden.Zelfs in een laterale positie, met opgetrokken knieën, kunnen mensen met rug- of nekklachten doorgaans goed slapen, omdat de spieren op de rug licht gestrekt zijn.

Het kussen is erg belangrijk voor de nek- en hoofdhouding. Dit mag niet te hoog zijn, omdat de nek dan overbelast raakt. Als het te diep inzakt of de betrokkene helemaal geen kussen gebruikt, komt het hoofd te laag te liggen en wordt de cervicale wervelkolom gebogen.

Bij grote kussens ligt vaak al een deel van het bovenlichaam op het kussen, wat tot spanning leidt. Een nekkussen is aangepast aan de klachten van nekspanning. Het is iets verhoogd en zakt niet in, zodat het hoofd op hetzelfde niveau wordt gehouden als de cervicale wervelkolom, terwijl de schouder voor en niet op het kussen ligt.

De wervelkolom wordt de hele nacht ondersteund en in een vergelijkbare positie gehouden, zodat deze kan herstellen van de stress van de dag. Als je weet of je meer een rug-, zij- of buikslaper bent, kan de hoogte van het kussen dienovereenkomstig variëren. Het testen van het kussen is essentieel.

Het materiaal van het kussen kan ook cruciaal zijn en toont veel alternatieven. Deze variëren van koudschuim tot latex en mineraalschuim. Er zijn ook water- en gelkussens die zich anders aanpassen aan het individuele lichaam. De overgang van een normaal naar een neksteunkussen kan in het begin vervelend zijn, omdat het lichaam moet wennen aan de “verkeerde”, onnatuurlijke ligpositie. Maar na enige tijd wennen merk je duidelijk positieve veranderingen op.