Munchausen-syndroom wordt beschouwd als een psychische stoornis. Daarin verzinnen getroffen individuen ziekten en aandoeningen.
Wat is het Munchausen-syndroom?
De zogenaamde Munchausen-syndroom behoort tot de kunstmatige aandoeningen. Het is ook bekend als het luminary killer-syndroom. Een typisch kenmerk van de psychische stoornis is het opzettelijk bedenken van ziekten en lichamelijke aandoeningen. Deze zijn dramatisch, maar heel aannemelijk, gepresenteerd door de getroffenen. Munchausen door proxy-syndroom wordt beschouwd als een speciale vorm. Hier wordt de schade niet toegebracht aan de patiënt zelf, maar aan een gevolmachtigde. Het gaat meestal om naaste familieleden, zoals de eigen kinderen van de patiënt. De voorwaarde Munchausen-syndroom werd voor het eerst gebruikt in 1951 door de Engelsen psychiater Richard Asher (1912-1969). Het is genoemd naar de beroemde liggende baron Munchausen, die zijn luisteraars herhaaldelijk betoverde met zijn sterke verhalen.
Oorzaken
Medische experts schrijven de ontwikkeling van het Munchausen-syndroom toe aan gewelddadige traumatische ervaringen in de jeugd van de getroffen persoon. Zo waren sommige patiënten het slachtoffer van fysiek geweld of seksueel misbruik. Maar verwaarlozing kan ook een grote rol spelen. Veel getroffen personen lijden dus aan een gebrek aan aandacht of hebben het gevoel dat ze niet genoeg aandacht krijgen. Een typisch kenmerk van het Munchausen-syndroom zijn de frequente bezoeken van patiënten aan dokterspraktijken of ziekenhuizen. Hoewel normale patiënten deze instellingen niet graag bezoeken, gaan mensen met het Munchausen-syndroom er heel graag heen. Op deze manier willen ze de aandacht die ze tot nu toe niet hebben gekregen, compenseren. Ze zijn niet geïnteresseerd in financiële voordelen of ziekteverlof. Door de vele examens ervaren ze eerder een vorm van aandacht die ze leuk vinden. Vooral ouderen die geen familie of sociale contacten hebben, worden getroffen door het Munchausen-syndroom. In plaats daarvan zien ze de dokter of het verplegende personeel als helpers. Daarbij worden de getroffenen soms zo meegesleept door hun medische geschiedenis dat ze zelfs in het ziekenhuis belanden.
Symptomen, klachten en tekenen
Het belangrijkste symptoom van het Munchausen-syndroom is de uitvinding van sterke verhalen over de eigen toestand van volksgezondheid Patiënten bezoeken daarbij een arts en beschrijven hem klachten waar ze niet of nauwelijks last van hebben. Het is niet ongebruikelijk dat waarheid en onwaarheid door elkaar worden gemengd. Daarnaast worden sociale contacten vaak verbroken. Artsen en klinieken worden ook herhaaldelijk uitgewisseld. Niet zelden volgt er buitensporig veel reizen. In dit proces heeft de patiënt een constant verlangen om een dokter te zien en de rol van de zieke persoon op zich te nemen. In sommige gevallen gaan patiënten zo ver dat ze zichzelf lichamelijk letsel toebrengen. Dit omvat het aanbrengen van schaafwonden of snijwonden, het injecteren van infectieuze stoffen en het injecteren insuline veroorzaken hypoglycemie Het houdt ook veinzen in pijn en veeleisende chirurgische ingrepen die niet nodig zijn. In Munchausen door proxy-syndroom, het is niet de patiënt zelf die deze verwondingen oploopt, maar een gevolmachtigde als een kind. In de meeste gevallen zijn de daders de moeders die de metingen van hun kinderen vervalsen, hen medicijnen geven zoals laxeermiddelen, of mix suiker in een urinemonster zodat de dokter zal geloven dat het een ziekte is. In extreme gevallen heeft het kind zelfs botten gebroken, wat een ernstige vorm van kindermishandeling is. Het is problematisch dat sommige mensen daar last van hebben Munchausen door proxy-syndroom zelf in medische beroepen werken, waardoor het voor hen gemakkelijker wordt om een ziekte te vervalsen.
Diagnose en verloop van de ziekte
Het diagnosticeren van het Munchausen-syndroom is niet eenvoudig. Omdat patiënten misleidend zijn in het presenteren van hun klachten, is het moeilijk om opzet toe te schrijven. Het constant klagen over symptomen wordt beschouwd als een indicatie van de psychische stoornissen. Vaak zijn er afwijkingen en altijd nieuwe versies. Als de arts echter geen basis kan vinden voor de gepresenteerde symptomen, veranderen de getroffenen hem of haar meestal snel en beginnen hun spel helemaal opnieuw. Een andere indicatie is het vermijden van ontmoetingen met familieleden of vrienden in een ziekenhuis. Vaak worden helemaal geen referentiepersonen vermeld. In sommige gevallen kan het syndroom van Munchausen ernstige gevolgen hebben voor de getroffenen. Er bestaat onder meer een risico op onnodige chirurgische ingrepen, die op hun beurt weer schade aanrichten volksgezondheid Zelfverwonding aan het eigen lichaam leidt soms ook tot aanzienlijke beperkingen. Ten slotte is er de dreiging van sociale problemen als de hoax uiteindelijk aan het licht komt. In de regel verloopt het Munchausen-syndroom chronisch.
Complicaties
Mensen met het Munchausen-syndroom zijn moeilijk te behandelen. Ze zijn niet bang om zichzelf schade te berokkenen door ziekte te veinzen. Ze komen bij voorkeur naar spoedconsultaties in het ziekenhuis en reciteren hun symptomen, wetende dat spoedartsen deze vanwege hun uitgebreid opgezegde klachten nader zullen moeten onderzoeken en ze daarom eerst als intramuraal zullen opnemen. In de meeste gevallen hebben de patiënten de medische literatuur uitgebreid bestudeerd en tegelijkertijd de verklaring voor hun klachten gegeven. Om ziekenhuisopname te bereiken, zijn ze erg creatief in het veinzen van ziektesymptomen en zullen ze voor niets stoppen. Ze dichtschroeien hun huid met zuur, zelf blauwe plekken veroorzaken, kunstmatig induceren koorts, remmen bloed stollen met medicatie, en zelfs zichzelf injecteren insuline simuleren hypoglycemie Meestal zijn ze op korte termijn succesvol, maar artsen doorzien deze strategie snel en proberen een psychotherapeutische behandeling te starten. Maar deze mensen zijn daar niet vatbaar voor. Ze willen niet worden behandeld en genezen, maar ze willen aandacht, die ze niet krijgen als ze genezen zijn. Ze weten dit en daarom wisselen ze vaak van arts. Hun zelfbeschadigende gedrag kan gevaarlijke proporties aannemen als ze manipuleren bloedvergiftiging, bijvoorbeeld. Mensen met het Munchausen-syndroom lopen ook een verhoogd risico op zelfmoord.
Wanneer moet je naar een dokter?
Het Munchausen-syndroom is moeilijk geestesziekte om een diagnose te stellen. Bovendien heeft de getroffen persoon geen inzicht in de ziekte. Vaak is in deze gevallen de hulp en medewerking van familieleden, vrienden of mensen uit de sociale omgeving nodig. Aangezien de patiënten permanent een wisselende medische behandeling ondergaan en ziektes of verwondingen veinzen, is het voor de behandelende artsen vaak niet mogelijk om de nodige maatregelen te nemen. Vanwege de geheimhoudingsplicht en een niet-bestaande uitwisseling tussen medische praktijken, blijven verbanden verborgen en wordt het moeilijk om de ziekte te diagnosticeren. Een arts moet door familieleden worden geraadpleegd zodra ze merken dat de betrokkene regelmatig liegt of zijn of haar eigen schade berokkent. volksgezondheid Als een derde persoon door de patiënt wordt geschaad, moet onmiddellijk actie worden ondernomen. Omdat patiënten goed zijn in het plannen en verbergen van hun plannen, blijven onregelmatigheden vaak jaren of decennia onopgemerkt. Als een regelmatige verandering van artsen of leden van de sociale omgeving wordt opgemerkt, is er reden tot bezorgdheid. Dit proces is een teken van een stoornis, het moet zorgvuldig en onopvallend worden opgevolgd. Regelmatig vinden er incidentele bevindingen plaats of kunnen mensen uit de omgeving, die echter geen intiem contact onderhouden met de getroffen persoon, de doorslaggevende aanwijzingen geven.
Behandeling en therapie
Hoewel de klachten van mensen die lijden aan het Munchausen-syndroom pas worden uitgevonden, moeten ze nog steeds uitgebreid worden therapie Echter, hun werkelijke voorwaarde wordt niet behandeld tijdens doktersbezoeken. Het is een groot probleem waar patiënten zich vaak tegen verzetten therapie omdat ze de noodzaak niet zien. Om deze reden moet de arts een zeer voorzichtige benadering volgen. Daarnaast is samenwerking met a psychiater meestal vereist, in de context van opname therapie vindt plaats. Als dit erin slaagt een vertrouwensband met de patiënt tot stand te brengen, psychotherapie kan dan worden uitgevoerd. Tijdens de behandeling wisselen verschillende klinische en poliklinische fasen elkaar af. Het is ook belangrijk om op betrouwbare wijze daadwerkelijke organische ziekten uit te sluiten. Niet zelden is therapie ook vereist voor de fysieke schade die de getroffen persoon zichzelf heeft toegebracht. Om het verloop van de therapie te volgen, wordt de patiënt nauwlettend gevolgd en moet hij verschillende vragenlijsten invullen. Sommige patiënten hebben ook andere psychische aandoeningen zoals een persoonlijkheidsstoornis, waarvoor ook speciale therapie nodig is. De administratie of psychotrope geneesmiddelen en het gebruik van ontspanning methoden kunnen ook nuttig zijn.
Vooruitzichten en prognose
De prognose bij het Munchausen-syndroom wordt over het algemeen als slecht beschouwd. Dit komt door het feit dat patiënten met deze perceptuele verschuiving helemaal geen inzicht tonen wanneer ze met hun worden geconfronteerd voorwaarde Het is waar dat er vaak medische hulp wordt gezocht. Dit geldt echter in het beste geval voor (vermeend) lijden en om aandacht te krijgen. Psychotherapeutische benaderingen duwen patiënten van de rol van veeleisende naar de rol van behoeftigen. Dit stuit dan in de meeste gevallen op afwijzing. Bovendien wisselen getroffen personen vaak van arts, wat de tijd van een vermoedelijke diagnose door de behandelende arts zelfs aanzienlijk kan vertragen. Als het dan zo ver komt dat een behandelende arts de patiënt confronteert met een mogelijk Munchausen-syndroom, verandert dit meestal van arts. Bovendien bestaat er bij het Munchausen-syndroom de mogelijkheid van daadwerkelijke schade veroorzaakt door eigenlijk overbodige medicatie of zelfs een operatie. Deze zijn verweven in het gedrag van de getroffen persoon en ondersteunen bovendien het zelfbeeld van de rol als patiënt. Het vooruitzicht om een lijder van zijn Munchausen-syndroom te bevrijden, is daarom erg klein. In zeldzame gevallen kunnen familieleden of medisch personeel de patiënt van zijn lijden overtuigen of hem uitleggen dat hij psychotherapeutische behandeling nodig heeft.
het voorkomen
preventieve maatregelen tegen het Munchausen-syndroom zijn niet bekend.
Nazorg
In de regel slechts beperkt maatregelen van nazorg zijn beschikbaar voor degenen die getroffen zijn door het Munchausen-syndroom. In dit opzicht zijn getroffen personen primair afhankelijk van een vroege diagnose van deze ziekte, zodat een verdere verergering van de symptomen kan worden voorkomen. Daarom moeten vooral de familieleden van de patiënt de patiënt op de symptomen wijzen, in sommige gevallen kan zelfs een gedwongen opname in een gesloten kliniek nodig zijn. De getroffenen zijn afhankelijk van de blijvende steun van hun eigen gezin. In deze context hebben vooral liefdevolle en intensieve gesprekken met de eigen familie een zeer positief effect op het verdere verloop van de ziekte. De symptomen kunnen ook worden verlicht met behulp van ontspanning opdrachten. Veel van de oefeningen kunnen ook thuis worden herhaald, zodat de behandeling van het Munchausen-syndroom wordt versneld. Evenzo moeten de triggers voor dit syndroom zoveel mogelijk worden voorkomen en beperkt. In veel gevallen is contact met andere mensen die door het syndroom zijn getroffen ook nuttig. Het is niet ongebruikelijk dat er informatie wordt uitgewisseld, wat het dagelijkse leven van de getroffen persoon kan vergemakkelijken. In de regel vermindert deze ziekte de levensverwachting van de patiënt niet.
Dit is wat u zelf kunt doen
Mensen die aan het Munchausen-syndroom lijden, hebben uitgebreide therapie nodig. De behandeling is gericht op het helpen van de getroffen persoon met het dagelijks leven. Vrienden en familieleden kunnen helpen door begrip te tonen en de getroffen persoon herhaaldelijk op een nuchtere manier te wijzen op de klaarblijkelijk denkbeeldige klachten. In samenwerking met a psychiater, verder maatregelen kan worden gebruikt om de symptomen te verlichten. Op de lange termijn kan verlichting alleen worden bereikt door een alomvattend therapieconcept dat bestaat uit psychologische discussies, ontspanning oefeningen en medicamenteuze behandeling. Bovenal is regelmatige ontspanning belangrijk om tegen te gaan spanning en andere typische triggers. Mensen die als gevolg van een traumatische ervaring aan het Munchausen-syndroom lijden, moeten ook op de lange termijn door de oorzaken heen werken. Dit kan door het bijwonen van steungroepen en therapiesessies, maar ook door een dagboek bij te houden of met een naaste vertrouweling te praten. Een gebrek aan aandacht is een veel voorkomende trigger voor acute symptomen, daarom zouden familieleden en vrienden veel tijd met de patiënt moeten doorbrengen. Als de symptomen ernstig zijn, kan tijdelijke plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis aangewezen zijn. Vanwege de vele mogelijke symptomen en manifestaties van het Munchausen-syndroom kan alleen een specialist in detail beantwoorden welke maatregelen moeten worden genomen.
