Dit worden ook wel medische beroepen genoemd en omvatten een verscheidenheid aan min of meer bekende, heel verschillende beroepen. Andere benamingen zoals niet-medisch volksgezondheid beroepen, ondersteunende beroepen in de gezondheidszorg, aanvullende beroepen in de gezondheidszorg of medisch assistent-beroepen worden vaak als discriminerend ervaren door de verschillende beroepsgroepen, aangezien ze niet voldoende het brede scala aan activiteiten en verantwoordelijkheden weerspiegelen, noch de wettelijke voorschriften.
reglement
De training en praktijk van volksgezondheid beroepen worden gereguleerd door middel van wetgeving - toegang tot het beroep op federaal niveau door het verlenen van toestemming om de beroepstitel te voeren. Omdat de staten speelruimte hebben bij het implementeren van de wetten, kunnen de trainingsinhoud en kwalificatienormen verschillen. De ongeveer 50 professionele aanduidingen zijn gegroepeerd:
- Verloskunde (bijv. verloskundige).
- Ouderen en verpleging (bijv. Kinderverpleegkundige).
- Assistent-beroepen in medische praktijken en apotheken (bijv. Farmaceutisch technisch assistent).
- Medisch-technisch gebied (bijv. Medisch-technisch radiologie assistent).
- Revalidatie (bijv. Fysiotherapeut, diëtist).
- Ook in bredere zin volksgezondheid ambacht (bijv. audicien voor gehoorapparaten).
- Andere zoals hygiëneberoepen (bijv. Desinfector) en beroepen met sociaal karakter (bijv. Curatieve opvoeder).
natuurgenezers
Heilpraktiker bekleedt een bijzondere positie: zij volgen geen academische of anderszins wettelijk gereguleerde opleiding en hebben in tegenstelling tot alle andere geneeskundige beroepen geen staatsexamen nodig om te oefenen. De enige wettelijke vereisten zijn een voltooide middelbare schoolopleiding, de voltooiing van de leeftijd van 25 jaar en een - ongereguleerd - onderzoek van de kennis en vaardigheden van de aanvrager door de gezondheidsautoriteit. Indien dit positief is, krijgt hij een staatsvergunning voor de beroepspraktijk van de geneeskunde, wordt hij ingeschreven bij het bevoegde gezondheidsbureau en is hij - net als de academische geneeskundige beroepen - zelfstandige.
reglement
Het beroep van Heilpraktiker wordt in Duitsland gereglementeerd door de Heilpraktikergesetz en de eerste uitvoeringsverordening daarbij. Het wordt echter niet expliciet gedefinieerd, maar alleen bepaald door de afbakening van het professionele imago van de arts (“geneeskundige praktijk zonder medisch attest”, dus zonder vergunning). Om de kwaliteit en ernst van hun beroep te waarborgen, worden ook veel alternatieve beoefenaars vrijwillig georganiseerd in beroepsverenigingen. Dit zijn verenigingen naar burgerlijk recht, waarvan de zes grootste op hun beurt extern samenwerken als het gezamenlijke initiatief “Die Deutschen Heilpraktikerverbände” (DDH). De Heilpraktikerverbände heeft ook een vergoedingsschema gepubliceerd, waarop gerenommeerde alternatieve beoefenaars zich meestal oriënteren.
Diensten
Het is Heilpraktiker toegestaan - net als artsen en psychotherapeuten - om 'geneeskunde op mensen te beoefenen' (gedefinieerd in het Heilpraktikergesetz als 'beroepsmatig of commercieel bepalend, genezend of verlichtend ziekten, lijden of lichamelijk letsel bij mensen'), maar er gelden enkele beperkingen: mogen niet aangifteplichtig behandelen infectieziekten en geslachtsziekten evenals tandheelkundige, orale en maxillofaciale aandoeningen; het is ook verboden om te helpen bij de bevalling, om geslachtsorganen te onderzoeken en te behandelen, of om receptplichtig te zijn drugs, met behulp van röntgenfoto's, weefsels en organen transplanteren, optreden bloed transfusies en het uitvoeren van obductie met de afgifte van overlijdensakten.
Anders kunnen alternatieve behandelaars bijvoorbeeld injecteren of gebroken behandelen botten, en gebruik een verscheidenheid aan diagnostische en therapeutische procedures. Ze mogen een praktijk runnen en een kliniek beheren. Heilpraktiker mag dus - ook zonder wettelijk geregelde opleiding - meer doen dan bijvoorbeeld een gezondheid en verpleegkundige (voorheen verpleegkundige)! Hier geldt echter hetzelfde: een Heilpraktiker mag, net als ieder ander lid van een geneeskundig beroep, alleen handelen naar zijn kennis en kunde en kan even verantwoordelijk worden gehouden voor wat hij doet. Een Heilpraktiker is net als een arts onderworpen aan de geheimhoudingsplicht, maar in mindere mate.