De krabluis (Latijn Phthirus pubis) is een parasiet die zich bij voorkeur nestelt in de schaamhaar haar gebied van de mens. De aantasting door krabben wordt medisch ook wel pediculosis pubis genoemd. De parasiet is ongeveer 1.0-1.5 mm lang en heeft een breed, grijs lichaam.
Daarom is het zichtbaar voor het blote oog. Aan het uiteinde van zijn poten heeft de krabluis haakvormige klauwen waarmee hij zich in de mens verankert haar. Over het algemeen, in tegenstelling tot hoofd luizen, krabluizen bewegen heel weinig.
Krabluizen komen wereldwijd voor. Ze worden meestal van de ene persoon op de andere overgedragen door nauw fysiek contact, zoals tijdens geslachtsgemeenschap. Om deze reden behoort de viltluisplaag tot de seksueel overdraagbare aandoeningen.
Overdracht via gedeelde handdoeken of beddengoed is ook mogelijk. De krabluis is sterk op de mens gedrukt en heeft ze nodig om te overleven. Bij voorkeur nestelt het zich in de schaamstreek haar, meer zelden ook aan de binnenkant van de dijen, als er voldoende haar is.
Zelden worden de krabben gevonden in de oksel- of baardharen, nog zeldzamer op de oogharen (wimpers, wenkbrauwen). In tegenstelling tot hoofd luis, de krabluis nestelt niet in de hoofdhaar. Nadat hij zich in het menselijke schaamhaar heeft gevestigd, voedt de krabluis zich met mensen bloed.
Het scheidt ook een kleverige afscheiding af waarmee het zijn eitjes verankert aan de wortels van het schaamhaar. Wanneer de krabluis uit het menselijk lichaam wordt verwijderd, kan hij maximaal 24 uur overleven. De volwassen vrouwelijke krabluis legt ongeveer twee tot drie eieren per dag.
Dit worden ook wel neten genoemd. Het vrouwtje gebruikt een speciale afscheiding om ze aan de haarwortels van het menselijk lichaam te hechten. Na een week komen de larven uit, die na nog eens twee tot drie weken al volgroeid zijn.
Een vrouwtjesluis kan in de loop van haar hele leven wel 200 eitjes leggen. Krabben kunnen steken. De prikkende plek reageert vaak met hevige jeuk en een blauwe verkleuring (zogenaamde "Taches bleues"; Frans voor "kneuzingen"), die de getroffen persoon opmerkt.
Daarnaast zijn de krabben meestal al zichtbaar met het blote oog of een vergrootglas. De uitwerpselen van de parasieten zijn te zien als kleine roestkleurige vlekjes in ondergoed. Andere symptomen komen meestal niet voor.
De symptomen treden meestal binnen drie tot zes dagen na infectie op. Krabben spelen geen rol als ziektedragers. Een besmetting met krabben is op zichzelf geen directe volksgezondheid risico.
Na verloop van tijd leidt de jeuk echter tot krassen op de huid, die op hun beurt toegangspunten kunnen zijn voor andere ziekteverwekkers. Dus in het geval van een aanval door bladluizen, het risico op infectie met infectieziekten, vooral seksueel overdraagbare aandoeningen, wordt indirect verhoogd. De diagnose voetschimmel kan meestal heel gemakkelijk worden gesteld door een arts op basis van de typische symptomen.
Uiterlijk bij het onderzoeken van de schaamstreek met een vergrootglas worden de kleine parasieten zichtbaar. De krabben kunnen meestal gemakkelijk worden verwijderd door verschillende maatregelen. Enerzijds wordt een volledige scheerbeurt van het aangetaste lichaamsdeel aanbevolen, inclusief het verwijderen van eieren, neten en volwassen krabben, evenals een behandeling met chemische preparaten.
Werkzame stoffen tegen krabben zijn bijvoorbeeld lindaan en malathion, evenals pyrethrumpreparaten, fluoresceïne, fysostigmine, petroleum gelei, gele kwikoxidezalf en pilogel. Na de behandeling kunnen neten uit het haar worden gekamd met een speciale netenkam. Een volledige scheerbeurt is niet absoluut noodzakelijk, maar het werkt profylactisch tegen een hernieuwde besmetting.
De hele therapie moet na acht tot tien dagen worden herhaald om ook volwassen krabben te verwijderen. Bij de therapie is het belangrijk om bepaalde regels te volgen om een nieuwe infectie met krabben te voorkomen. Ondergoed en andere kleding die in contact komt met het aangetaste lichaamsgebied, moet dagelijks worden verschoond en warm worden gewassen (minimaal 60 graden).
Hetzelfde geldt voor beddengoed en handdoeken. Deze mogen ook niet met andere mensen worden gedeeld, zodat de krabben zich niet verder verspreiden. Kleding die niet op 60 graden kan worden gewassen, moet ongeveer twee weken goed gesloten worden bewaard in plastic zakken, zodat de krabben en hun kroost sterven. Bovendien moet seksueel contact met andere mensen tijdens de behandelingsfase worden vermeden, omdat ze anders kunnen besmet raken.
Ook personen die in de directe omgeving van de getroffen persoon wonen, moeten worden behandeld. Krabben kunnen heel gemakkelijk worden geëlimineerd. Met de genoemde therapiemogelijkheden kan de plaag binnen korte tijd worden verwijderd. Over het algemeen is de besmetting met krabben in westerse landen veel zeldzamer geworden. Wetenschappers schrijven dit toe aan het steeds vaker voorkomende intieme scheren, waardoor de parasieten zich niet op het menselijk lichaam kunnen nestelen.
