Iris diagnostiek - ook wel iriscopie, oogdiagnose of irisdiagnose genoemd - is een methode voor het diagnosticeren van ziekten, die voornamelijk wordt gebruikt door alternatieve behandelaars. In de alternatieve geneeskunde wordt deze methode vaak gebruikt in combinatie met andere diagnostische procedures. Wat er precies achter zit en of de diagnose van ziekten met behulp van de ogen echt mogelijk is, leest u hieronder.
Een oude kunst
Iris diagnostiek is een oude methode om ziekten op te sporen. Het begin dateert uit de 17e eeuw, toen Philippus Meynes voor het eerst de basisprincipes vaststelde.
In 1881 kwam het idee dat de iris is de spiegel van het lichaam en de ziel werd herzien en gepubliceerd door de Hongaarse arts Ignaz von Peczely in het handboek "Diagnosis of Organ Diseases from Color and Shape Changes of the Rainbow Huid (Iris)".
Hoe werkt irisdiagnose?
Onder de voorstanders van deze diagnostische procedure is het volgende waar: oogdiagnose is de kunst met behulp waarvan het fysieke en ook de mentale kan worden bepaald. voorwaarde van een persoon door de kleur, de strakheid en de vele tekenen van de iris.
Voor dit doel - althans volgens een irisdiagnostische doctrine - is de iris verdeeld in 59 cirkelvormige segmenten van gelijke grootte, die verondersteld worden de organen en delen van het lichaam te vertegenwoordigen. De ziekten worden gediagnosticeerd door de irisverschijnselen in gedetailleerde indicatie op deze irissegmenten. Bijvoorbeeld tekenen van lever ziekte zijn om 8 uur, keel- en ooraandoeningen zijn tussen 10 en 11 uur, en galstenen zijn om kwart voor acht.
galstenen kan daarna worden gedetecteerd door donker pigmentvlekken, terwijl galinfecties witte strepen op de iris veroorzaken. Bovendien gaat irisdiagnostiek ervan uit dat de rechterhelft van het lichaam volledig in de rechteriris wordt afgebeeld, terwijl de linkerhelft van het lichaam volledig in de linkeriris wordt afgebeeld. Andere irisdiagnostici gebruiken een iriskaart, die ongeveer overeenkomt met de voetreflexzones.
