Introductie
De Herpes Simplex Virus (ook: HSV) is een DNA-virus uit de groep van herpes virussen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen Herpes Simplex Virus 1 (HSV1) en Herpes simplex Virus 2 (HSV2), die beide behoren tot de familie van? virussen.
Infectie met een Herpes Simplex Virus is een van de meest voorkomende virale infecties bij mensen en manifesteert zich door blaarachtige huidlaesies. De bekendste hiervan is herpes labialis, waarbij rode, knapperige en soms pijnlijke blaren op de lippen ontstaan. De twee verschillende herpes simplex virussen verschillen voornamelijk in hun favoriete lokalisatie.
Terwijl HSV1 wordt aangeduid als de "orale" stam, wat betekent dat het zich voornamelijk manifesteert in het gebied van de mond en ook op de neus- (herpes neus), Wordt HSV2 ook wel de "genitale" stam genoemd, aangezien dit subtype gewoonlijk voorkomt in het genitale gebied (herpes genitalis). Herpes simplex virussen worden wereldwijd aangetroffen, waarbij de mens de enige natuurlijke gastheer is voor dit type virus. Naar schatting is 85% tot 90% van de wereldbevolking besmet met het Herpes Simplex-virus.
De infectie vindt dus altijd plaats van persoon tot persoon, hetzij als uitstrijkje, hetzij via directe slijmvliezen of speeksel contact. Een speciaal kenmerk van herpesvirussen is dat ze, eenmaal geïnfecteerd, de rest van je leven in het lichaam blijven. Dit werkt als volgt: Zodra het virus het menselijke organisme is binnengedrongen, migreert het van de plaats van infectie (meestal het slijmvlies) via de zenuwbanen (axonen) naar de corresponderende zenuwknoop (ganglion), waar het blijft.
Dit wordt ook wel een latente infectie genoemd. Van daaruit kan het keer op keer "ontsnappen" en nieuwe symptomen veroorzaken. Om deze reden is niet te zeggen of een infectie met het Herpes Simplex-virus daadwerkelijk een nieuwe infectie met het virus is of een reactivering (ook secundaire infectie) van het virus dat al in het lichaam aanwezig is. Aangezien de initiële infectie echter meestal asymptomatisch is en meestal voorkomt bij kinderen jonger dan 5 jaar, wordt er gewoonlijk aangenomen dat reactivering bij volwassenen aanwezig is.
