Diagnose | Seksueel overdraagbare aandoeningen

Diagnose

De diagnose van een geslachtsziekte wordt meestal bevestigd door een uitstrijkje, dat door de behandelende arts (gynaecoloog, uroloog, huisarts) wordt onderzocht nadat het vermoeden is geuit. Vaak wordt het volledige genoom van de ziekteverwekker direct in het laboratorium geïdentificeerd (PCR-methode). In sommige gevallen is ook een kweek, dwz het kweken van de ziekteverwekker op speciale kweekmedia, of direct microscopisch onderzoek mogelijk.

Deze methoden zijn tegenwoordig echter vrij ongebruikelijk. Bovendien moet urine altijd worden onderzocht, aangezien een extra Urineweginfectie is niet onwaarschijnlijk vanwege de nabijheid en moet mogelijk worden behandeld. Naast de hierboven beschreven diagnostische opties is er ook een sneltest beschikbaar om de meest voorkomende ziekten op te sporen.

Dergelijke betrouwbare tests worden aangeboden door volksgezondheid autoriteiten (ook anoniem!), huisartsen, urologen, gynaecologen en vele dermatologen. Als de eerste symptomen al zijn opgetreden of de partner is gediagnosticeerd met een SOA, de wettelijke volksgezondheid de verzekering dekt de kosten van deze test.

Tests die alleen uit routinematige voorzorg of in het belang van de patiënt gewenst zijn, moeten vaak door de patiënt worden betaald. Sneltesten voor SOA-diagnose kunnen ook op internet worden besteld. Deze tests moeten echter met de nodige voorzichtigheid worden gebruikt.

Bij een gegronde specifieke verdenking (duidelijke symptomen, partner positief getest) of een positieve sneltest, is een persoonlijk bezoek aan de arts aan te raden voor verdere diagnose en behandeling, zoals hierboven uitgelegd. Een test op mogelijke genitale infecties kan ook zonder zichtbare symptomen nuttig zijn; bijvoorbeeld bij risicovol seksueel gedrag, vaak wisselende partners of seksuele contacten in het kader van prostitutie. Zwangere vrouwen worden ook getest als onderdeel van de prenatale onderzoeken, omdat een infectie die tot dan toe onopgemerkt is gebleven, mogelijk ernstige gevolgen kan hebben voor het ongeboren kind.

Therapie

Behandeling benaderingen voor geslachtsziekten zijn gebaseerd op een gedetailleerd onderzoek en diagnose, afhankelijk van het type oorzaak; als bacteriën oorzaak zijn, wordt antibiotische therapie sterk aanbevolen. Afhankelijk van de ervaring van de arts en de weerstand van de eerder bekende stammen van bacteriënkan een antibiogram van de bacterie nuttig zijn om een ​​specifiekere therapie te starten met een antibioticum dat precies goed is voor de patiënt. Daarnaast dient er altijd een onderzoek en behandeling van de partner plaats te vinden; in het geval van het wisselen van intieme partner, wordt aanbevolen om alle personen te informeren met wie onbeschermde geslachtsgemeenschap heeft plaatsgevonden in de afgelopen 30 dagen.

Tijdens de therapie moet geslachtsgemeenschap indien mogelijk volledig worden vermeden. Anders is het risico op therapiefalen of een zogenaamde pingponginfectie (van de ene partner naar de andere en weer terug) extreem hoog. Voor andere oorzaken, zoals een genitale ziekte herpes, virussen or wratten in het genitale gebied kunnen antivirale zalven of tabletten het genezingsproces versnellen en de symptomen verlichten, maar zijn niet absoluut noodzakelijk. Vaak dient een therapie alleen als ondersteuning.