Achillespeesruptuur

Gescheurde achillespees achillespees is de aanhechtingspees van de triceps surae-spier van de calcaneus. De taak van de spier of pezen is om de hiel omhoog te trekken en zo de voet te laten zakken. Deze beweging is essentieel wanneer lopend en lopen.

De achillespees is de sterkste pees in het menselijk lichaam. Hij heeft een lengte van 10-12 cm en een diameter van 0.5-1 cm. Een achillespees breuk is een scheur of scheur van de achillespees na de kuit, veroorzaakt door een traumatische of atraumatische gebeurtenis.

Er wordt in principe onderscheid gemaakt tussen traumatische en atraumatische rupturen van de achillespees. Traumatische breuken: Traumatische breuken zijn meestal sportongevallen en verwondingen. In sommige gevallen wordt de pees ook gescheurd of gescheurd tijdens normaal lopen en lopend.

In de meeste gevallen wordt een traumatische ruptuur van de achillespees veroorzaakt door een plotselinge stopbeweging, wat resulteert in een plotselinge trek aan de achillespees. In het dagelijks leven kan er een breuk ontstaan ​​bij het bergaf lopen of als de voet gebogen is. Op het gebied van sport komt dit type blessure meestal voor bij de vele balsporten.

Hier worden vooral balsporten beïnvloed, waar snelheid en vaak wisselend zijn lopend richtingen en snelheden zijn vereist. Tennis of tafeltennis en basketbal moeten hier worden genoemd. Breuken van de achillespees komen relatief zelden voor bij handbal of voetbal en worden meestal geassocieerd met trappen van de tegenstander in het gebied van de achillespees.

De oorzaken van traumatische scheuren van de achillespees liggen in een spanning of plotselinge drukverhoging of overstrekking van de enkel. De achillespees kan dan ondanks zijn stabiliteit en scheuren de belasting niet meer verdragen. Het is vaak zo dat gescheurd pezen zijn al voorbeschadigd en uitgedund, dus een klein trauma is nodig om de pees te laten scheuren.

Atraumatische breuken: Atraumatische breuken resulteren niet in een ongeval, maar in een plotselinge, onverwachte scheuring en scheuring van de achillespees. In alle gevallen is de atraumatische ruptuur gebaseerd op eerdere schade of degeneratieve processen. Zelfs de atraumatische ruptuur treedt niet zomaar op, maar eerder tijdens bewegingen die de achillespees belasten.

Een stop (zelfs een kleine stop) of bergafwaarts gaan kan leiden tot een breuk van de pees. Verder worden de achillespeesrupturen onderverdeeld in complete breuken, waarbij een breuk optreedt ongeveer 2-6 cm boven de hielbeen, en de vrij zeldzame gedeeltelijke breuk. Volledige tranen direct bij de hielbeen komen zeer zelden voor.

Er zijn tal van risicofactoren die een achillespeesruptuur kunnen bevorderen. Naast chronische overbelasting, waarbij de pees al voorbeschadigd is en de kleinste niet-detecteerbare scheurtjes de stabiliteit van de pees verminderen, jicht (verhoging van het urinezuurgehalte in het bloed) en reumatoïde artritis behoren tot de risicofactoren voor een achillespeesruptuur. Er zijn ook medicijnen die de achillespees vatbaarder kunnen maken voor scheuren.

Het langdurig gebruik van cortisone enerzijds, maar ook immuunonderdrukkende medicijnen leiden tot een verhoogde treksterkte van de pees. Het risico van scheuren van de achillespees wordt ook aan sommigen toegeschreven antibiotica. In deze context, antibiotica uit de groep van gyraseremmers moet vooral worden vermeld.

De oorzaken van medicijnen zijn vrij zeldzaam in vergelijking met de traumatische oorzaken. Een complete achillespeesruptuur wordt vaak omschreven als een luid, zweepachtig geluid, wat te wijten is aan het feit dat de sterk gespannen achillespees scheurt en naar boven riemen. Tijdens de breuk, ernstig pijn wordt ook beschreven, maar dit verdwijnt snel achteraf.

Boven het aanhechtingspunt van de pees vindt men meestal een voelbaar deuk, wat gebaseerd is op het feit dat de spier ook samen zoemt. Korte tijd na de breuk kan een zwelling (oedeem) optreden. Daarnaast kan er ook bloeding optreden in het gebied van de breuk, die zichtbaar wordt door een hematoom.

Na de breuk is de bewegingsstoornis het belangrijkste symptoom. In de meeste gevallen kan de voet niet meer naar beneden worden gebogen. Het opheffen van de voet daarentegen levert meestal geen problemen op.

Om een ​​achillespeesruptuur vast te stellen, is het vaak voldoende om gewoon naar de patiënt te kijken. Klassieke bewegingsstoornis en een typische deuk boven het inbrengpunt duiden vaak op een achillespeesruptuur. De patiënt wordt altijd gevraagd naar de gebeurtenis die plaatsvond en of er een zweepachtig geluid was.

De fysiek onderzoek bestaat uit palpatie en passieve en actieve beweging van de voet. Bij de zogenaamde Thompson-test wordt het kalf samengedrukt terwijl de patiënt ligt. Als de voet daardoor niet beweegt, is een achillespeesruptuur waarschijnlijk.

Ultrageluid is de belangrijkste beeldvormingsmethode. Er is een opening in het gebied van de achillespees te zien, wat overeenkomt met een breuk. In sommige gevallen kan een aanvullende MRI van de achillespees nodig zijn om het letsel beter te kunnen beoordelen.

Tegenwoordig wordt conservatieve therapie steeds vaker gebruikt. Het bestaat uit het immobiliseren van de been in de spitse voetpositie. Dit gebeurt meestal met een speciale schoen.

Voorwaarde is dat de uiteinden van de pees tegen elkaar aanliggen en zo de kans krijgen om samen te groeien. De immobilisatie moet gedurende 24 weken 6 uur per dag worden gedaan, daarna nog eens 2 weken met een draagtijd van ongeveer 12 uur per dag. In het verleden werd bijna altijd een chirurgische behandeling uitgevoerd.

Tegenwoordig is daar zelden een aanwijzing voor. Tijdens de operatie wordt het weefsel aan de zijkant van de achillespees geopend, de twee peesaanhechtingen worden tegen elkaar geplaatst en weer gehecht. Een langdurige immobilisatie van de voet door middel van een gips cast of speciale schoen volgt zelfs na een operatie.

Mannen worden ongeveer 5 keer vaker getroffen dan vrouwen. De belangrijkste leeftijd van een breuk is tussen de 30 en 50 jaar en dan weer boven de 50 jaar. Ongeveer 20 mensen per 100,000 inwoners lijden per jaar aan een achillespeesruptuur.

Een ruptuur van de achillespees kan traumatisch zijn, bijvoorbeeld na een sportongeval (plotselinge stop), of atraumatisch (meestal degeneratief). De typische symptomen worden gediagnosticeerd is een breuk door vragen te stellen (zweepachtig geluid), onderzoek (bewegingsstoornis) en door beeldvorming met ultrageluid (vrije ruimte op de peesplaats duidt op een breuk) Tegenwoordig is de therapie bijna alleen conservatief (immobilisatie van de voet in een spitse positie in een speciale schoen gedurende 6 weken 24 uur, daarna 2 maanden 12 uur, dan opbouwtraining. - zweepachtige knik

  • Hematomen
  • Pijn
  • Zwelling
  • Bewegingsstoornis (de voet kan niet meer in de spitsvoetpositie worden gebracht).